عبد اللہ ابن زبیر
عبد اللہ ابن زبیر | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
(عربی وچ: عبد الله بن الزبير) | |||||||
جم | اپریل 624 [۱] | ||||||
وفات | 1 اکتوبر 692 (67–68 سال) | ||||||
وجہ وفات | لڑائی میں مارا گیا | ||||||
قاتل | حجاج بن یوسف | ||||||
طرز وفات | لڑائی میں ہلاک | ||||||
شہریت | خلافت راشدہ | ||||||
اولاد | عباد بن عبداللہ بن زبیر ، حمزہ بن عبداللہ بن زبیر ، خبیب بن عبداللہ بن زبیر | ||||||
والد | زبیر بن عوام [۲] | ||||||
والدہ | اسماء بنت ابی بکر | ||||||
بہن/بھائی | عروہ بن زبیر ، حمزہ بن زبیر ، مصعب بن زبیر
| ||||||
مناصب | |||||||
خلیفہ | |||||||
دفتر وچ ۱۴ نومبر ۰۶۸۳ – ۲ نومبر ۰۶۹۲ |
|||||||
| |||||||
عملی زندگی | |||||||
پیشہ | سیاست دان ، مفسر قرآن ، فقیہ ، محدث ، الٰہیات دان ، خلیفہ | ||||||
مادری زبان | عربی | ||||||
پیشہ ورانہ زبان | عربی [۴] | ||||||
عسکری خدمات | |||||||
لڑائیاں تے جنگاں | یرموک دی لڑائی ، جنگ سبیطلہ 647ء ، اونٹھ والی لڑائی ، محاصرہ مکہ | ||||||
باب اسلام | |||||||
ترمیم |
عبد اللہ بن زیبر جنہاں دا لقب حمامۃ المسجد 64 توں 73ھ (685 توں 695ء)
عَبْدُاللّہ بْن زُبَیْر بن عَوام (1۔73 ھ) ابن زبیر دے ناں توں مشہور، زبیر بن عوام دا بیٹا سی۔ معاویہ دے مرنے دے بعد خلافت دا دعویدار سی۔ لہذا اس نے آل زبیر دی حکومت کیتی بنیاد مکہ وچ رکھی۔ پیامبر (ص) دی زندگی وچ سن کم ہونے دی وجہ توں اسنوں صحابہ صغار وچوں قرار دیندے نيں۔ اوہ مہاجرین دا پہلا مولود اے جو مدینہ وچ پیدا ہويا۔ یزید بن معاویہ دی بیعت نہ کرنے دی وجہ توں اسنوں زیادہ شہرت حاصل ہوئی۔ اس دے مکہ وچ پناہ لینے دی وجہ توں یزید نے ایتھے لشکر کشی کیتی۔ ابن زبیر نے سنہ 64 ہجری وچ اپنے آپ نوں خلیفہ اعلان کيتا۔ بوہت سارے شامیاں، حجازیاں تے مکہ و مدینہ دے لوکاں نےاس دتی بیعت کيتی۔ کعبہ دی اک تعمیر نو دی اس دی طرف نسبت دتی جاندی اے۔ ابن زبیر جنگ جمل دے فتنے دا اک بنیادی عنصر سی۔ اس نے امام علی نال جنگ کيتی تے شکست دے بعد امام علی نے اس دی معافی نوں قبول کيتا۔ 72 سال دی عمر گزار دے مکہ حجاج بن یوسف ثقفی دے سپاہیاں دے ہتھوں قتل ہويا۔
تعارف
سودھوعبدالله بن زبیر بن عوّام بن خُوَیلد قبیلہ بنی اسد دی اک شاخ توں اے۔ ابوبکر تے ابو خُبَیباس دتی کنیت اے۔ باپ دا ناں زبیر بن عوام سی جو رسول اللہ دا اک مشہور صحابی تے پیامبر دا چچا زاد سی۔ ابن زبیر دی ماں دا ناں اسماء بنت ابو بکر سی۔
پیدائش
سودھوتاریخی روایات وچ اس دی پیدائش وچ کچھ اختلاف ذکر ہويا اے۔[۵] مشہور قول دی بنا اُتے اوہ مکہ دے مہاجرین وچوں پہلا مدینہ وچ پیدا ہونے والا مولود اے تے ہجرت دے پہلے سال شوال وچ پیدا ہويا۔[۶]اسکی ولادت دی خبر مسلماناں نے اظہار خوشی کيتا کیونجے یہودیاں نے ادعا کيتا سی کہ اوہ سحر دے ذریعے مسلماناں دے ہاں پیدائش دا سلسلہ روک دین گے تے مسلماناں دی نسل ختم کر دیؤ گے۔ کہندے نيں رسول اللہ نے وی اظہار خوشی کيتا تے اسنوں پہلی خوراک کھجور دتی ہور اس دا ناں عبدالله رکھیا تے ابوبکر نے اسکے کان وچ اذان کہی۔[۷]
شیعہ تے اہل سنت روایات دے مطابق زبیر دی شادی اسماء دے نال متعہ دے ذریعے انجام پائی سی۔[۸] پس عبدالله بن زبیر اس دے ذریعے پہلی اولاد سی۔[۹]
ابن زبیر نے ست یا اٹھ سال دی عمر وچ دوسرے مسلمان بچےآں دے ہمراہ رسول اللہ دی بیعت کيتی۔ اس بنا اُتے اسنوں صحابہ صِغار توں شمار کردے نيں۔[۱۰]
نسب
سودھوحضرت عبد اللہ بن زیبر، زبیر ابن العوام دے صاحبزادے سن ۔ آپ دی والدہ حضرت اسماء حضرت ابوبکر صدیق دی وڈی بیٹی تے حضرت عائشہ دی حقیقی بہن سن۔ مدینہ منورہ وچ 2ھ نوں پیدا ہوئے۔ اس توں پہلے مہاجرین دے ہاں چونکہ کافی عرصہ تک کوئی اولاد نہ ہوئی اس لئی یہود مدینہ نے اسنوں سحرکاری دا کرشمہ قرار رکھیا سی۔ لٰہذا آپ دی پیدائش اُتے مسلماناں نے خوب خوشیاں مناواں۔ تقریباً 8 برس دی عمر وچ رسول اللہ دے ہتھ اُتے بیعت کيتی۔ آپ دا شمار انہاں مشاہیر اسلام وچ ہُندا اے جنہاں نے حق و صداقت دا علم بلند رکھنے دے لئی اپنی جان تک وی نثار کرنے توں دریغ نہ کيتا۔
بچپن ہی توں آپ دی پیشانی توں بڑائی دے آثار ہواید سن ۔ دلیری بہادری، شجاعت تے صاف گوئی دے اوصاف دی وجہ توں خواص و عوام وچ معروف سن ۔ خلافت راشدہ دے دور وچ آپ کئی اک مہمات وچ شریک ہوئے تے قابل قدر خدمات سر انجام دتیاں۔ جنگ جمل وچ اپنی خالہ حضرت عائشہ دی حمایت وچ وڈی بے جگری توں لڑے۔ اس لڑیائی وچ انہاں دے جسم اُتے 40 توں زیادہ زخم لگے۔ جدوں امیر معاویہ نے اپنی زندگی وچ یزید نوں خلیفہ نامزد کيتا تاں آپ نے شدید مخالفت کيتی۔ امیر معاویہ دی وفات دے بعد جدوں یزید دے قاصد آپ توں بیعت لینے آئے تاں آپ اک دن دی مہلت لے کے مدینہ توں نکل کے مکہ وچ آ گئے تے حدود حرم وچ پناہ لئی۔ آپ دی پیہم کوششاں دے نتیجہ دے طور اُتے اہل حجاز نے اموی خلافت دے خلاف علم بغاوت بلند کر دتا۔
رحلت پیغمبر(ص) دے بعد
سودھوابن زبیر رسول دی حیات طیبہ وچ کمسن سی لہذا اس بنا اُتے سیاسی تے معاشرتی حوالے توں اسکے متلعق کوئی معلومات نئيں اے۔ صرف کہیا گیا اے کہ اس نے خلافت ابوبکر وچ رومیاں دے خلاف جنگ یرموک (سال۱۵ ھ/٦۳٦ ء) دے معردے ميں اپنے باپ دے نال شریک ہويا لیکن کمسنی دی وجہ نال جنگ وچ حصہ نئيں لیا۔[۱۱] آہستہ آہستہ عبدالله بن زبیر دا ناں عثمان دی خلافت وچ لیا جانے لگیا اوراس دا ناں مختلف جہتاں توں مذکور اے۔ طبری(م. ۳۱۰ق.) دے مطابق ایران دے شمالی مناطق جو حالے (خراسان قدیم) اے، وچ ۲۹-۳۰ق. وچ سعید بن العاص دے نال سی۔[۱۲] عثمان دے دور خلافت وچ قرآنی نسخےآں دی جمع آوری دے ماجرے وچ قرآن دے کاتباں وچوں سی۔[۱۳] اوہ ۲٧ یا ۲۸ق. وچ عبدالله بن سعد بن ابیسَرْح دی سربرابراہی وچ اندلس دے حملے وچ شریک سی ۔خود اس توں نقل کردے نيں کہ دشمن دے سپہ سالار دا قتل مسلماناں دی کامیابی دا باعث بنیا۔[۱۴]ابن زبیر نے اپنے باپ تے اپنی خالہ عائشہ دے بر عکس عثمان دے گھر اُتے لوکاں دے حملے دے ماجرے وچ عثمان دی مدد کيتی تے اس توں دفاع کردا رہیا۔[۱۵] مخالفین دا سامنا کردے ہوئے اس نے عثمان دی نمائندگی دی تے اسکے گھر دے محاصرے دے دوران نماز جماعت دی امامت دے فرائض انجام دتے ہور اس ماجرے وچ زخمی وی ہويا۔[۱۶]
امام علی(ع) دی خلافت
سودھوابن زبیر نے خلافت علی دے دوران انہاں دتی مخالفت دا راستہ اختیار کيتا۔ اس زمانے دے اہم ترین اقدام حضرت علی دی مخالفت، جنگ جمل وچ شرکت تے امام علی دے خلاف شورشاں دے حالات مہیا کرنا سن ۔ کہندے نيں کہ اس جنگ وچ اسنوں تقریبا تِیہہ (30) زخم لگے۔[۱۷] اپنے باپ نوں حضرت علی دے خلاف ابھارنے وچ اس دا کردار ادا کیا، اسطرح توں کہ امام علی توں روایت وچ ابن زبیر دی اہل بیت توں جدائی دا سبب مذکور اے۔[۱۸] جنگ توں پہلے اسنوں خبر ملی کہاس دا باپ زبیر اپنے کيتے اُتے پشیمان اے تے جنگ توں کنارہ کشی اختیار کرنا چاہندا اے لہذا اوہ چاہندا اے کہ میدان جنگ وچ نہ جائے لیکن زبیر اس وچ کامیاب نہ ہويا۔[۱۹] حضرت عائشہاور ابن زبیر دے درمیان انس و محبت دا رابطہ سی۔[۲۰]، حضرت عائشہ نے موت دے وقت اسنوں اپنا وصی بنایا[۲۱] تے بعض قرائن توں معلوم ہُندا اے جنگ جمل وچ عائشہ اس دے تحت تاثیر سی۔[۲۲]
جنگ جمل دے موقع اُتے ابن زبیر دی سرکردگی وچ پیادہ لشکر نے بصرے دے عثمان بن حُنَیف دے نال جنگ بندی دے معاہدے دی مخالفت کيتی تے ۴۰ مسلمان محافظاں نوں قتل کيتا تے بیت المال لُٹیا جدوں کہ اس معاہدے دی رو توں ایہ طے پایا سی کہ امام علی دے آنے تک فریقین جنگ نئيں کرن گے۔[۲۳]
قیام تے خلافت
سودھومعاویہ دے مرنے دے بعد عبدالله بن زبیر نے یزید دی بیعت نئيں کيتی تے امویاں دے خلاف قیام دے راستے نوں اپنایا۔ تاریخی منابع وچ اس قیام دے متعلق مختلف نظریے بیان ہوئے نيں؛ انہاں وچوں اک خلافت دا حصول سی۔ بعض روایات دے مطابق ابن زبیر امام حسین (ع) دے وجود نوں اپنی آرزو دی تکمیل وچ رکاوٹ سمجھدا سی کیونجے جدوں تک امام حسین (ع) ورگی شخصیت حجاز وچ موجود ہوئے گی لوکاس دتی رہبری قبول نئيں کرن گے، جدوں اسنوں امام حسین دے کوفہ جانے دے ارادے دا پتہ چلا تاں اوہ انہاں نوں کوفہ جانے دی ترغیب دیندا رہیا۔[۲۴] ابن زبیر پیامبر (ص) تے انہاں دی دو زوجات خدیجہ تے حضرت عائشہ توں نزدیکی رشتہ رکھدا سی۔اس دا باپ صحابہ دی نسبت رسول خدا توں زیادہ نزدیک سی تے اسنوں اپنے باپ دے چھ رکنی شوریٰ وچ اک ممبر ہونے دی خصوصیت وی حاصل سی۔[۲۵] ہور ایہ کہ اوہ مدعی سی کہ عثمان نے اسنوں خلافت دینے دا عہد کيتا سی۔ انہاں تمام عوامل دے پیش نظر اوہ اپنے آپ نوں بنی امیہ دی نسبت خلافت دا زیادہ مستحق سمجھدا سی۔
معاویہ امام علی دی شہادت دے بعد ابن زبیر نوں دھمکانے تے لالچ دے ذریعے اپنی بیعت [۲۶] تے قسطنتنیہ اُتے حملے وچ اپنے نال رکھنے وچ کامیاب رہیا [۲۷] لیکن نال ہی اپنے مرنے دے بعد اپنے جانشین یزید دی بیعت نہ کرنے اُتے اسنوں تہدید وی کیتی۔[۲۸] معاویہ دی وفات دے بعداس دتی نصیحت دے مطابق یزید نے ابن زبیر توں بیعت دے حصول دے لئی دباؤ ڈالیا تے اسنوں جان توں مار دینے دی دھمکی لہذا ابن زبیر نے اس خوف توں مکہ وچ خانۂ خدا وچ پناہ لی۔[۲۹] اوہ اپنے آپ نوں عائذ البیت (خانۂ خدا وچ پناہ لینے والا) لے لقب توں یاد کردا۔[۳۰] گویا اک روایت کيتی طرف اشارہ اے کہ جس دتی بنا اُتے اک شخص ستمکاراں دے ستم دی وجہ توں کعبہ نوں پناہ قرار دے گا تے ستمکار نابود ہوئے جاواں گے۔[۳۱]
ابن زبیر نے شروع وچ ظاہر کيتا کہ اوہ یزید دی بیعت کريں گا تے کچھ مدت ايسے طرح گزر گئی۔ مکہ وچ واقعہ کربلا پہنچنے دے بعد اک نہایت جوشیلا خطبہ دتا، گرایہ کیہ تے کنایندی انداز وچ خلافت دے لئی یزید دے غیر موزاں تے نالائق کہیا۔[۳۲] بالآخر یزید نے اسنوں انی بیعت کرنے دا حکم دتا تے چاندی توں بنی ہوئی زنجیراں اس دے لئی بھیجاں تے چاہیا کہ اوہ بیعت دے ذریعےاس دتی فرمانبرداری دا اظہار کرے تے اسکے پاس آئے لیکن ابن زبیر نے قبول نئيں کيتا۔ [۳۳]
مدینے تے مکے دے حاکم عمرو بن سعید نے یزید دے فرمان اُتے اک مختصر فوجی دستہ بیعت لینے دے لئی ابن زبیر دی طرف روانہ کيتا لیکن انہاں نے ابن زبیر دی سپاہ توں شکست کھادی[۳۴] اس دستے دا سربراہ ابن زبیر دا سوتیلا بھائی سی [۳۵] اوہ اس جنگ وچ اسیر ہوئے کے زندان وچ قتل ہويا۔[۳۶] اس وقت عملی طور اُتے مکہ ابن زبیر دے ہتھ وچ سی [۳۷]۔ مدینہ وی واقعۂ کربلا تے یزید دی نالائقی دی بنا اُتے ابن زبیر دی طرف جھکاؤ رکھدا سی۔ مدینے دے جوان حاکم عثمان بن محمد بن ابی سفیان نے حج دے بعد مدینے دے نمایا شخصیتاں دا اک وفد شام روانہ کيتا کہ شاید انعام و اکرام یزید دے ذریعے انہاں دی دلجوئی شاید حالات مدینہ اُتے سکون ہوئے جاواں تے مدینے دی بے چینی دا خاتمہ ہوئے۔[۳۸] لیکناس دتی وجہ توں یزید دی خلافت دے لئی نالائقی تے عیان ہوئے گئی۔ اس وفد دے سامنے یزید دی غیر اسلامی رفتار نے اس وفد نوں ہور ناراض تے ناراحت کيتا۔ اس وفد نے مدینہ واپسی پراس دتی خلافت دی نسبت ناشائستگی نوں کھل دے لوکاں دے سامنے بیان کيتا تے اسنوں برا بھلا کہیا۔ اسکے جواب وچ یزید نے اک بہت سخت لہجے وچ مدینہ دے لوکاں نوں خط لکھیا۔[۳۹]
ابن زبیر نے اپنے خطبے وچ یزید نوں آڑے ہتھوں لیا تے مسلماناں نوں یزید دے خلاف اس گل اُتے ابھارا کہ اوہ اسنوں خلافت توں برطرف کر دتیاں۔[۴۰] فیر مدینے نوں لوکاں نوں خط لکھیا تے انہاں نوں اپنے مسلماناں دے خلیفے دے عنوان توں بیعت کيتی دعوت دتی۔ لوکاں نے عبدالله بن مُطیع عَدوی دے ہتھ ہر ابن زبیر دے لئی بیعت کيتی۔[۴۱] اس بیعت دے نتیجے وچ مدینے نوں لوکاں نے حاکم مدینہ عثمان بن محمد تے بنی امیہ دے اک گروہ نوں مدینے توں باہر کڈ دتا۔[۴۲]
اس دے جواب وچ ابن زبیر تے اسکے ہواخواہاں دی سرکوبی دے لئی یزید نے حجاز اُتے لشکر کشی دی تے ابن زبیر نوں ڈرایا دھمکایا۔ [۴۳] یزید دے لشکر نے پہلے مدینے دا محاصرہ کيتا تے مدینے دے لوکاں توں یزید دی پیروی دا مطالبہ کيتا تے انہاں توں کہیا کہ اوہ ابن زبیر دی شورش کچلنے کیلئےاس دا نال دتیاں لیکن انہاں نے اسنوں قبول نئيں کيتا۔ [۴۴] بالآخر 28 ذی الحجہ 63 ھ وچ سپاہ مدینہ تے سپاہ شام آمنے سامنے صف آرا ہوگئے۔[۴۵]
ابن زبیر تے محاصرۂ مکہ
سودھومدینے دی سپاہ فوج شام دے ہتھوں شکست توں دوچار ہوئی تے یزید دے فرمان اُتے لشکر دے لئی مدینے دے لوکاں دے جان و مال نوں مباح قرار دتا۔[۴۶] اس دے نتیجے وچ لشکر نے صحابہ تے لوکاں دا قتل عام کيتا تے خواتین دی ناموساں دا پائمال کيتا۔ ایہ واقعہ تریخ وچ فاجعہ حَرّه دے ناں توں رقم ہويا۔ سپاہ شام اس دے بعد ابن زبیر دی سرکوبی دے لئی مکہ روانہ ہويا۔[۴۷]
ابن زبیر تے اسکے ہواداران 13 صفر سال 64 ھ توں لے کے 40 دن تک محاصرے وچ رہے تے ایہ محاصرہ یزید دی موت دے بعد 13 ربیع الاول 64 ھ تک سپاہ شام تک رہیا۔[۴۸]
ابن زبیر مسجد الحرام وچ مستقر ہويا شامیاں نے پہاڑاں تے مسجد الحرام توں بلند تھاںواں اُتے منجنیق نصب کاں[۴۹] تے انہاں نے پتھر تے اگ برسانی شروع دی جس دے نتیجے وچ زبیر تے اسکے افراد نوں اگ دے شعلاں نے اپنی لپیٹ وچ لے لیا۔ منجینقاں دے پتھر کعبہ نوں وی لگے، رکن یمانی تے حجر الاسود دے درمیان پردےآں تے کعبہ اُتے موجود لکڑی دے جالی دار چوکھٹے نوں اگ لگ گئ۔[۵۰]یعقوبی(م 292 ھ) نے ذکر کيتا اے کہ ابن زبیر نے اگ نوں خاموش نئيں کيتا توں کہ مکہ دے لوکاں نوں لشکر شام دے خلاف ہور مصمم کرے۔[۵۱] مختلف گروہ تے دستے ابن زبیر دے ہمراہ مسجدالحرام توں دفاع دی خاطر لڑدے رہے انہاں وچ ۲۰۰ حبشیاں دا اوہ گروہ وی شامل اے جسنوں حبشہ دے بادشاہ نے کعبہ دے دفاع دے لئی بھیجیا سی۔[۵۲] سپاه شام ابن زبیر تے مکہ دے لوکاں نوں شکست دینے وچ ناکام رہے تے جدوں یزید مر گیا تاں چالیس دن دے بعداس دتی موت دی خبر انہاں نوں ملی تاں انہاں نے اس جنگ توں ہتھ کھچ لیا تے شام واپس ہوئے گئے۔
اعلان خلافت
سودھوشہادت حسین نے لوکاں دے دلاں دے اندر سوئے ہوئے جذبات نوں اس قدر شدت توں برانگیختہ کيتا کہ ملک دے طول و عرض وچ اموی اقتدار دے خلاف عام ناراضی تے بغاوت دی اک زبردست لہر اٹھیا کھڑی ہوئی چنانچہ جدوں ابن زبیر نے اہل حجاز نوں انقلاب دی دعوت دتی تاں اہل مکہ نے انہاں دے ہتھ اُتے بیعت کر لئی۔ اس وقت دنیائے اسلام وچ آپ ورگی موثر شخصیت دا حامل کوئی دوسرا شخص نہ سی اس لئی اہل مدینہ نے وی جلد آپ نوں خلیفہ تسلیم کر ليا۔
واقعہ حرہ
سودھویزید نے اہل مدینہ نوں بیعت اُتے مجبور کرنے دے لئی مسلم بن عقبہ نوں دس ہزار فوجیاں دے نال حجاز روانہ کيتا۔ اہل مدینہ نے شامی افواج دا وڈی پامردی توں مقابلہ کيتا مگر تن دن دی جنگ دے بعد شکست کھادی شامی افواج وچ اکثریت مسیحی فوجیاں کيتی سی جنھاں نے مسلماناں دی عزت و آبرو اُتے وڈے بے دردی توں ہتھ ڈالیا تے انہاں دے مال اسباب نوں جی بھر کر لُٹیا۔ اس تباہی توں جو لوک زندہ بچ گئے انھاں نے بیعت کر لئی۔ اسلام دی تریخ وچ اس شرمناک واقعہ نوں سانحہ حرہ تے واقعہ حرہ دا ناں دتا جاندا اے۔
یزید دی موت
سودھومدینہ نوں تاخت و تاراج کرنے دے بعد یزید دی افواج مکہ دی طرف بڑھاں۔ مسلم بن عقبہ دوران وچ سفر ہی وچ مر گیا۔ لٰہذا حصین بن نمیر نوں سربراہ مقرر کر دتا گیا۔ ابن نمیر نے مکہ دا محاصرہ کے لیا جو 64 دن جاری رہیا اس دوران وچ جدوں یزید دی موت دی خبر پہنچی تاں محاصرہ اٹھا لیا گیا۔ اس وقت ابن زبیر ہی مسلماناں وچ سب توں معروف تے موثر شخصیت دے حامل سن لہذا ابن نمیر نے آپ نوں خلافت دی پیش کش دی تے آپ دے ہتھ اُتے بیعت کرنے دی خواہش دا اظہار کيتا۔ ابن زبیر اگرچہ اک دلیر تے بہادر انسان سن مگر انہاں نے دور اندیشی توں کم لیندے ہوئے اس پیش کش نوں ٹھکرا دتا تے کہیا کہ :
’’ جدوں تک اک اک حجازی دے بدلے دس دس شامیاں نوں قتل نہ کر لاں گا تب تک کچھ نئيں ہوئے سکدا۔‘‘
ایہ جواب سن کر حصین نے کہیا
’’جو شخص آپ نوں عرب دا مدبر کہندا اے اوہ غلطی اُتے اے۔ وچ آپ کوراز دی گل کہندا ہاں تے آپ چلیا کے اس دا جواب دیندے نيں۔ خلافت دلیانا چاہندا ہاں تے آپ جنگ و خونریزی اُتے آمادہ نيں۔‘‘
ابن نمیر مایوس ہوئے کے شام واپس پرت گیا۔ ایہ آپ دی اک سیاسی غلطی سی جے آپ جذگل کيتی بجائے دو ر اندیشی توں کم لیندے تاں حجاز دے علاوہ شام تے عراق وی فوری طور اُتے آپ دی خلافت نوں تسلیم کر لیندے تے اس طرح اموی خلافت حرف غلط دی طرح صفحہ ہستی توں مٹ جاندی ۔
خلافت
سودھوتاریخی مآخذ وچ ابن زبیر دی لوکاں نوں دعوت یعت دی تریخ وچ اختلاف پایا جاندا اے ۔بعض نے نہم رجب سال ٦۴ق. ذکر کيتی اے [۵۳]بعض اس واقعہ نوں یزید دی موت دے تن ماہ بعد کہندے نيں ۔[۵۴] کہندے نيں کہ یزید بن معاویہ دی موت دے بعد شام دے اطراف وچ ابن زبیر دے اہم طرفدار پیدا ہوئے گئے تے ايسے وجہ توں یزید دی موت دے بعد اسکے لشکر کے سپہ سالار نے شام دی طرف جانے توں پہلے ابن زبیر توں درخواست کيتی کہ جو کچھ اس توں واقعہ حره جداں ہويا اس توں چشم پوشی کرے تے اسکے نال خلافت شام دی باگ ڈور سنبھالنے دے لئی آئے لیکن ابن زبیر نے چند وجوہات دی بنا اُتے اس تجویز نوں قبول نئيں کيتا ۔ [۵۵][۵۶]
جلد ہی دمشق، کوفہ، بصره، یمن تے خراسان دے مختلف علاقےآں سمیت ملکاں اسلامی دے اکثر لوکاں نے ابن زبیر دے نمائندےآں دے ہتھ پراس دتی بیعت کر لئی۔ [۵۷] ابن زبیر نے بنی امیہ توں وابستہ لوکاں توں سخت برتاؤ کيتا تے انہاں نوں مکہ توں باہر کڈ دتا[۵۸] ہور انہاں واقعات وچ حرم دی حدود دے اندر عتبہ بن ابی سفیان دے مولا سمیت پنجاہ افراد دا قتل وی شامل اے [۵۹] جس دی وجہ توں اسنوں عبدالله بن عمر تے عبدالله بن عباس دی شدید تنقید دا سامنا کرنا پيا ۔ [۶۰]
ابن زبیر دی خلافت دے دوران بنی ہاشم دے ساتھاس دا رابطہ چنگا نئيں ہويا ۔ ابن زبیر دی طرف توں بیعت کيتی درخواست اُتے محمد بن حنفیہ نے مثبت جواب نئيں دتا تے اپنی بیعت نوں تمام مسلماناں دے اتفاق نظر دے نال مشروط کيتا کہ جس دا واقع ہونا ممکن نہ سی۔[۶۱]ابن زبیر نے اپنے خطبے وچ امام علی(ع) دی توہین دی تے اس دے جواب وچ محمد بن حنفیہ نے خطبہ دتا تے لوکاں تے قریش دے بزرگاں نوں ردعمل ظاہر کرنے طرف دعوت دتی ۔ [۶۲]ابن زبیر دی محمد بن حنفیہ توں بیعت دا مطالبہ ایتھے ختم نئيں ہويا بلکہ ایہ ماجرا جاری رہیا ۔ کوفے وچ اس دے گورنر عبدالله بن مطیع دے اخراج تے قیام مختار دے بعد اک مرتبہ فیر اس نے محمد بن حنفیہ اُتے بیعت دے لئی دباؤ ڈالیا، اس مرتبہ اس نے محمد بن حنفیہ تے اسکے ساتھیاں نوں حجره زمزم وچ زندانی کيتا تے کہیا : اس نے خدا توں عہد کيتا اے کہ جے انہاں نےاس دتی بیعت نہ دی تاں اوہ انہاں نوں ايسے مقام اُتے جلا دے گا یا قتل کر ڈالے گا۔ [۶۳] کہندے نيں : محمد بن حنفیہ نے خط دے ذریعے کوفہ وچ مختار توں مدد کيتی درخواست کيتی [۶۴] اس دے جواب وچ مختار نے اک دستہ اس دی مدد دے لئی مکہ روانہ کيتا اس دوران محمد دے قید خانے دے اطراف وچ اگ لگانے دے لئی ایندھن اکٹھا کیہ ہویا سی۔ [۶۵] کوفے توں 150 افراد دے آنے والا گروہ حرمت مسجد دی خاطر تلواراں دی بجائے ڈنڈے لے کے یا لثارات الحسین دے شعار دے نال مسجدالحرام وچ وارد ہويا تے اس نے زندانیاں نوں آزاد کر دتا ۔ مختار نے ہور افراد مسجد الحرام بھیجے ابن زبیر دے افراد تے اوہ صف آرا ہوئے ۔[۶۶]تین دن دے بعد کوفہ توں مدد آئی تے محمد بن حنفیہ تے اسکے ساتھی مسجد توں باہر آئے تے اس نے قتل مختار (٦٧ق.)[۶۷] تک شعب علی وچ اقامت اختیار کیتے رکھی ۔[۶۸] اسکے بعد ابن زبیر تے محمد بن حنفیہ دے درمیان مسلسل حالات کشیدہ رہے ۔ [۶۹]
ابن زبیر دا ابن عباس دے نال وی اہانت آمیز رویہ رہیا کدی اوہ منبر اس دی توہین کردا [۷۰] ابن عباس نےاس دتی کسی وقت وی بیعت نئيں کيتی کیونجے اوہ اسنوں خلافت دا اہل نئيں سمجھدا سی [۷۱] تے اوہ معتقد سی کہ ابن زبیر حرمت حرم الہی دی پامالی دا اصل سبب اے ۔[۷۲] ابن عباس دی علمی و دینی حیثیت نے ابن زبیر نوں نقصان پہنچایا ۔[۷۳] ہور ایہ کہ ابن عباس جنگ جمل وچ حضرت علی دے ہمراہی وچ جہاد کر چکيا سی ۔ابن عباس دے بعض فقہی نظریات وی ابن زبیر دے لئی خوش آئند نئيں سن مثلا انہاں وچوں ابن عباس دا جواز متعہ دا فتوا وی سی جو انہاں دے درمیان شدید اختلافی سی ۔ ابن عباس نے یہانتک تصریحکيتی سی کہ ابن زبیر خود عقد متعہ دے نتیجے وچ پیدا ہويا سی تے ابن زبیر دی والدہ نے ہور اس موضوع دی تائید کيتی ۔ [۷۴] ابن عباس تے ابن عباس دا باہمی مخاصمانہ رویہ باعث بنا کہ اس نے ابن عباسنوں مکہ توں باہر کڈ دتا؛ لیکن دونے دے درمیان سرد جنگ جاری رہی اس دوران ابن عباس طائف وچ تے ابن زبیر مکہ وچ سکونت پذیر سن ۔ [۷۵]
دوسرا محاصرہ
سودھوابن زبیر نے قدرت حاصل کرنے دے بعد بنی امیہ دے ضعیف تے بیمار مروان بن حَکم تے اسکے بیٹے نوں مدینے توں باہر کڈ دتا ۔ایہ گل شام وچ بنی امیہ دے درمیان مروان دے رقیب بننے دا باعث بنی ۔ [۷۶] مروان نے مَرْج راهِط دی ذی الحجہ سال ٦۴ق.[۷۷] وچ ہونے والی نبرد وچ ابن زبیر دے ساتھیاں اُتے کامیابی حاصل کيتی تے ضحاک بن قیس نوں قتل کر دتا [۷۸] ہور اس نے مختصر مدت وچ ابن زبیر دی قدرت دا شام وچ خاتمہ کر دتا۔ ايسے طرح مصر سال ٦۵ق. ابن زبیر دے ہتھوں توں نکل کے مروان دے ہتھوں آ گیا ۔ [۷۹]
سال ٦۵ق. وچ شام وچ عبدالملک بن مروان دے قدرت حاصل کرنے دے بعد ابن زبیر نے حج دے دناں وچ اسکے خلاف پروپیگنڈا شروع کيتا تے حاجیاں توں اپنے لئے بیعت دیاں کوششاں شروع کيتياں تے عرفہ دے روز منا وچ خطبہ دیندے ہوئے عبدالملک دے جد حکم بن عاص اُتے رسول اللہ دی لعنت دا تذکرہ کيتا تے شامی حاجیاں نوں اپنی طرف دعوت دتی [۸۰] اس دے بالمقابل عبدالملک شامیاں نوں حج کرنے توں منع کيتا تے اس نے اپنے درباری عالم زُہری دے فتوے دے ذریعے لوکاں نوں بیت المقدس وچ حج تے صخرۂ مسجدالاقصی دے طواف دے اُتے ابھارا ۔ شامی حج دے ایام وچ اس صخره دا طواف کردے تے عرفہ دے روز اعمال حج تے عید قربان اوہی انجام دیندے ۔[۸۱]
بنی امیہ دے داخلی اختلافات ،رومیاں دی دھمکیوں تے خوارج نے مروانیاں نوں ابن زبیر دے خلاف سنجیدگی تے یکسوئی توں اقدام کرنے توں روکے رکھیا [۸۲] یہانتک کہ سال ٧۲ق. عبدالملک نے مصعب بن زبیر دے قتل ، تصرف عراق تے شکست دے بعد حجاج بن یوسف ثقفی نوں ابن زبیر دی سرکوبی دے لئی حجاز بھیجیا۔[۸۳] ذی القعده سال ٧۲ق. وچ ابن زبیر دی فوجی ناتوانی توں آگاہی تے ۵۰۰۰ لوک دی مدد پہنچنے دے بعد حجاج مدینہ وچ داخل ہويا تے ابن زبیر دے مقرر کردہ حاکم نوں باہر نکالنے [۸۴] دے بعد مکہ دی جانب راہی ہويا تے ابن زبیر نوں مسجد الحرام وچ محبوس کيتا ۔ ایہ محاصرہ ذی الحجہ سال ٧۲ق. توں شروع ہوئے کے چھ مہینے تے ۱٧ روز ابن زبیر دے قتل دے نال منگل دے دن ۱٧ جمادی الاولی سال ٧۳ق. نوں ختم ہويا ۔ بعض نے اس محاصرے دی مدت اٹھ مہینے تے ۱٧ دن لکھی اے ۔[۸۵] تاریخی روایات دے مطابق عبدالملک نے شروع وچ حجاج نوں مکہ وچ فوجی حملےآں توں ڈرایا تے اس توں درخواست کيتی کہ ابن زبیر نوں اقتصادی پابندیاں دے ذریعے تسلیم کرے ۔[۸۶]
سال ٧۲ق. دے ایام حج دے دناں وچ ابن زبیر مسجدالحرام دے اندر محاصرے وچ سی لہذا اوہ وقوف عرفات تے رمی جمرات توں رہ گیا تے اس نے حج نئيں کيتا۔ [۸۷] ابن عمر یا جابر بن عبدالله انصاری تے ابوسعید خُدری جداں اصحاب دی درخواست اُتے حجاج بن یوسف نے منا توں حاجیاں دی واپسی تک حملے توں ہتھ روکے رکھیا ۔حاجیاں توں درخواست کيتی کہ اوہ اپنے شہراں نوں پرت جاواں توں کہ جنگ نوں جاری رکھیا جا سکے ۔ [۸۸] اس نے اپنے آپ کو امیرالحاج کہیا لوکاں دے نال حج ادا کيتا تے فوجی لباس دے نال عرفات وچ حاضر ہويا.[۸۹]، اگرچہ ابن زبیر دے حائل ہونے دی وجہ توں اس نے طواف کعبہ تے صفا و مروہ دے درمیان سعی ادا نئيں کيتی سی ۔ [۹۰]
حجاج زبیریاں تک کھانے پینے دے سامان پہنچنے توں مانع ہويا اوہ صرف آب زمزم تک رسائی رکھدے سن ۔[۹۱] اس نے منجنیقاں دے نال انہاں نوں بری طرح نقصان پہنچایا اس دوران کعبہ نوں وی پتھر لگے ۔ [۹۲] منجنیق دی سنگ باری نے چاہ زمزم دی چار دیواری نوں گرا دتا تے کعبہ دے اطراف نوں ویران کر دتا ۔ [۹۳]ہور حجرالاسود اپنی جگہ توں اکھڑ گیا ۔ [۹۴] فیر اس نے دستور دتا مسجد نوں آتشین اسلحہ توں ہدف قرار داں ۔اس دی وجہ توں کعبہ دے پردےآں نوں اگ لگ گئی ۔ کعبہ نوں ہور نقصان توں بچانے دی خاطر ابن زبیر نے کچھ افراد مسجد توں باہر بھیجے ۔ [۹۵] اس نے حجرالاسود نوں دوبارہ نقصان بچانے دی خاطر اوتھے محافظین مقرر کيتے ۔ [۹۶]
عبدالله بن زبیر دے اطرافی تے اسکے خاندان دے لوک ہور اسکے بھائی عروه نے اسنوں امام حسن دی پیروی وچ عبدالملک توں صلح کيتی طرف دعوت دتی لیکن اس نے اس تجویز دے جواب وچ سخت ردعمل ظاہر کيتا تے عروہ دی اس شان و شوکت تے حیثیت دے باوجود اسنوں سخت تنبیہ دی ۔ [۹۷] دوسری طرف حجاج دی طرف توں عام معافی دے اعلان [۹۸] دے باعث ابن زبیر دے مددگار یہانتک کہ اس دے بیٹے : خبیب تے حمزه وی اپنی جان دی حفاظت کيتی خاطر تسلیم ہوئے گئے ۔ [۹۹]
عراق تے مصر دی اطاعت
سودھوابن زبیر دی شخصیت اس وقت تمام عالم اسلام وچ نمایاں تے محترم سی۔ کوئی شخص وی انہاں دے مدمقابل دعویٰ خلافت کرنے دی اہلیت تے حوصلہ نہ رکھدا سی۔ چنانچہ انہاں دے داعیاں تے ساتھیاں نے عراق مصر و شام دا رخ کيتا۔ سوائے شام دے باقی سب ملکاں دے حکمراناں تے عمائدین حکومت نے عبد اللہ بن زبیر نوں اپنی وفاداریاں سونپ دتیاں عوام نے وی انہاں دی قیادت نوں تسلیم کر ليا۔ اس طرح آپ دی خلافت دی حدود حجاز دے علاوہ عراق تے مصر تک وسیع ہوگئياں۔
معرکہ مرج راہط دے اثرات
سودھوعبد اللہ ابن زبیر نے مروان نوں شام دھکیل کر زبردست سیاسی غلطی دا ارتکاب کيتا۔ چنانچہ مدینہ منورہ توں جدوں مروان بن حکم شام پہنچیا تاں تمام اموی اس دے گرد جمع ہوئے گئے۔ تے اکثر امویاں نے اس دے وجود نوں غنیمت جانا تے باہمی مشورہ تے رائے دے بعد دوسرے دو خلافت دے دعویداراں دی بجائے، مروان بن حکم نوں ہی 683ء وچ اپنا خلیفہ چُن دے اس دی بیعت کر لئی۔ قبیلہ بنو قیس نے امویاں دے اس فیصلہ نوں تسلیم کرنے توں انکار کر دتا۔ چنانچہ مروان تے حامیان عبد اللہ بن زبیر (بنو قیس) دے درمیان معرکہ مرج راہط پیش آیا جس وچ بنو قیس نوں شکست ہوئی تے اس طرح عبد اللہ ابن زیبر دی قوت نوں پہلی کاری ضرب لگی۔
توابین تے مختار ثقفی دی بغاوت
سودھویزید دی موت دے بعد عراقیاں نے وی عبد اللہ ابن زبیر دی خلافت نوں تسلیم کر ليا سی کیونجے بصرہ اُتے انہاں دے بھائی مصعب ابن زبیر دا قبضہ سی۔ تے کوفہ انہاں دے مقرر کردہ والی عبد اللہ ابن یزید دے ماتحت سی۔ عراق ہمیشہ دی طرح شورشاں تے سازشاں دا مرکز سی۔ افراتفری دے اس عالم وچ کئی اک گروہ تے لوک اس کشمکش توں فائدہ اٹھا کے اپنے لئی راہ ہموار کر رہے سن ۔ انہاں وچ توابین دا گروہ سرلسٹ سی۔ ایہ اوہ لوک سن جنہاں نے امام حسین نوں کوفہ آنے دی دعوت دتی سی مگر خوف دی بنا اُتے انہاں دی کوئی مدد نہ کيتی۔ انھاں نے اپنے گناہاں دے کفارہ دے لئی ایہ عہد کيتا کہ خون حسین دا بدلہ لاں گے۔ چنانچہ اس وجہ توں توابین اکھوائے۔ توابین دے رہنما سلیمان بن صرو نے عراق وچ علم بغاوت بلند کيتا لیکن شکست کھا کر شہید ہوئے۔ مختار ثقفی نے جو نہایت ہی زیرک مگر عیار انسان سی حالات توں خوب فائدہ اٹھایا۔ توابین نے ہن اسنوں اپنا رہنما بنا کے کوفہ اُتے حملہ کر دتا۔ کوفہ دا حاکم عبد اللہ بن مطیع جو عبد اللہ بن زبیر دا ہمنوا سی قتل کر دتا گیا۔ مختار ثقفی نے کوفہ اُتے قبضہ دے بعد قاتلین حسین نوں چن چُن دے قتل کيتا۔ اس نے ايسے اُتے اکتفا نہ کيتا بلکہ عام عرب آبادی نوں وی نشانہ ستم بنانا شروع کر دتا۔ عرب اکابرین نے مصعب ابن زبیر توں شکایت کیتی چنانچہ مصعب نے اپنے نامور سپہ سالار مہلب بن ابی صفرہ نوں مختار ثقفی دی سرکوبی دے لئی مقرر کيتا۔ پہلی جھڑپ وچ ہی کوفیاں نے شکست کھادی تے انہاں دی فوج دا کثیر حصہ تباہ ہوئے گیا۔ مختار ثقفی نے ہن محصور ہوئے کے لڑنے نوں ترجیح دتی۔ ایہ محاصرہ تقریباً چار ماہ قائم رہیا لیکن بالآخر مختار قتل ہوئے گیا۔ مختار دے قتل دے بعد عراق عبد اللہ ابن زبیر دی عملداری وچ آ گیا۔
خارجیاں دے خلاف اقدامات
سودھومختار دی سرکشی دے خاتمہ دے بعد عبد اللہ ابن زیبر نے ہن اپنے دوسرے طاقتور حریف دی طرف توجہ دتی۔ اگرچہ یزید دے مقابلہ وچ انھاں نے ابن زیبر دا نال دتا لیکن اپنے انتہا پسندانہ نظریات دی بنا اُتے کسی دے نال وی زیادہ عرصہ چل نہ سکدے سن ۔ چنانچہ خوارج دے سردار نافع بن ارزق نے عراق وچ وڈی سخت بے امنی تے شورش برپا کيتی۔ عبد اللہ بن حارث والئی بصرہ دے نال مقابلہ وچ نافع ماریا گیا لیکن خوارج دی مزاحمت وچ کوئی کمی نہ آئی۔ لٰہذا ابن زبیر نے مہلب بن ابی صفرہ نوں خارجیاں دا قلع قمع دے لئی روانہ کيتا۔ جس نے وڈے خونریز معرکےآں دے بعد انہاں دی طاقت نوں کچل دتا۔
عراق اُتے عبد الملک دا قبضہ
سودھوعبد اللہ ابن زبیر دی سیاسی غلطیاں دی بنا اُتے حالات آہستہ آہستہ امویاں دے لئی سازگار ہوئے رہے سن ۔ عبدالملک بن مروان کسی صورت وی ایہ برداشت نہ کر سکدا سی کہ عراق اُتے ابن زبیر دا قبضہ بدستور بحال رہے۔ لٰہذا اس نے اک زبردست لشکر کے نال عراق اُتے حملہ کر دتا۔ مصعب بن زبیر جو اک بہادر تے نڈر سپاہی سن وڈی جانبازی تے شجاعت توں لڑے مگر عراقیاں نے فیر بے وفائی دی تے انہاں دے وڈے وڈے سردار عبد الملک توں مل گئے۔ انہاں توں اگرچہ مصعب دی قوت کمزور ہوئے گئی مگر انھاں نے مقابلہ جاری رکھیا۔ ابراہیم بن مالک جو اس جنگ وچ مصعب دے دست راست سن کم آئے۔ اس دے بعد مصعب خود وی لڑدے ہوئے مارے گئے۔ مصعب دی افواج نوں شکست ہوئی تے اوہ میدان توں فرار اختیار کر گئياں۔ ہن عراق عبد المک دے قبضہ وچ سی۔
محاصرہ مکہ
سودھوابن زبیر دا اقتدار پہلے ہی روبہ زوال سی لیکن مصعب بن زبیر دے قتل نے عبدالملک تے ابن زبیر دے درمیان وچ سیاسی کشمکش تے رسہ کشی دا حتمی فیصلہ کر دتا۔ عراق دے ہتھوں توں نکل جانے دے بعد ابن زبیر دی سیاسی تے فوجی قوت بہت زیادہ کمزور ہوئے چکی سی۔ لٰہذا انہاں حالات وچ عبد الملک دے لئی زبیری اقتدار اُتے ضرب کاری لگانا آسان سی چنانچہ حجاج بن یوسف نوں ابن زبیر دے خلاف مہم دا انچارج بنا کے روانہ کيتا گیا۔ حجاج 695ء وچ مکہ دا محاصرہ کرکے شہر اُتے سنگباری شروع کر دتی۔ حدود حرم وی اس توں محفوظ نہ رہ سکن تے خانہ کعبہ دی عمارت نوں وی خاصہ نقصان پہنچیا۔ محاصرہ طویل مدت تک جاری رہیا جس دی وجہ توں اہل مکہ نوں دشواریاں دا سامنا کرنا پيا۔ محاصرہ اس قدر شدید سی دی کوئی چیز باہر توں اندر نہ جاسکدی سی۔ اشیائے خور و نوش دی قلت پیدا ہوئے چکيتی سی عام آبادی قحط تے بھکھ دا شکار سی۔ لیکن ایہ مصائب ابن زبیر دے پایہ استقلال وچ کوئی لغزش پیدا نہ کر سکے۔ محصورین انہاں صعبتاں نوں آخر کدوں تک برداشت کر سکدے سن ۔ آہستہ آہستہ ابن زبیر دا نال چھڈنا شروع کر دتا۔
قتل ابن زبیر
سودھوابن زبیر نے جدوں ایہ بھانپ لیا کہ شامیاں دے مقابلے دی تاب نئيں لا سکدا تاں آخری روز اپنی والدہ اسماء توں اپنے قیام دے متعلق گفتگو دی تے کہیا کہ اس نے خدا دے لئی قیام کيتا تے اپنے دامن نوں ہر قسم دی خیانت ،عمدی گناہ توں پاک دنیا طلبی توں پاک سمجھدا اے ہور تصریح کردے ہوئے کہیا کہ اوہ ظلم تے اپنی عمال دے جنایتاں اُتے راضی نئيں سی ۔[۱۰۰] اپنی ماں دی سفارش اُتے سائیٹ غلطی: بند کردا </ref> ؛ <ref> دا گھاٹا ٹیگکعبہ دا سہارا لیندے ہوئے جنگ کيتی تے بنیسکون تے بنی مراد جواناں دے ہتھوں قتل ہوئے گیا۔ [۱۰۱] اس جنگ وچ ابن زبیر دے نال ۲۴۰ افراد قتل ہوئے تے انہاں وچوں بعض دا خون کعبہ وچ جاری ہويا ۔ [۱۰۲] اس دے سر نوں عبدالله بن مطیع تے عبدالله بن صفوان دے نال مدینہ لے گئے ۔[۱۰۳]اور اسنوں اوتھے لٹکا دتا [۱۰۴] فیر انہاں دے سراں نوں عبدالملک دے لئی بھیج دتا ۔سراں نوں لے جانے والےآں نوں ۵۰۰ دینار انعام وچ دتے گئے ۔[۱۰۵] ہور روایتاں ابن زبیر دے قتل نوں حجون نیڑے سمجھدی نيں ۔ [۱۰۶] کچھ روایات دی بنا اُتے عبدالملک نے خراسان وچ ابن زبیر دے عامل عبدالله بن خازم انہاں سراں نوں بھیجیا تے انہاں دے سر اوتھے دفن کر دتے گئے ۔ [۱۰۷]
حجاج نے ابن زبیر دے جسد نوں اک سال لٹکائے رکھیا۔ [۱۰۸] آخرکاراس دتی ماں دی خواہش پراس دا جسد اسکے حوالے کے دتا تے اسما نے اسکے جسد نوں قبرستان حجون مکہ وچ دفن کر دتا ۔ [۱۰۹] اک روایت دے مطابق مصعب بن عبدالله نےاس دا جسد مدینہ منتقل کيتا اوراس دتی دادی صفیہ دے گھر وچ دفن کيتا کہ جو بعد وچ مسجد نبی دے نال ملحق ہويا ۔[۱۱۰]
ایہ محاصرہ تقریباً 7 ماہ جاری رہیا۔ دونے افواج نے حج دے دوران وچ طواف وغیرہ دے لئی جنگ روک دی۔ حج دے اختتام اُتے جنگ دوبارہ شروع ہوئی تاں حجاج نے شہر اُتے سنگباری دا حکم دتا جس توں شہر دا اکثر حصہ منہدم ہوئے گیا۔ جدوں مقابلہ جاری رکھنے دی کوئی صورت باقی نہ رہی تاں آپ مشورہ دی غرض توں اپنی والدہ حضرت اسماء دے پاس گئے تے عرض کيتا کہ
’’اب جدوں کہ میرے بیٹے وی میرا نال چھڈ گئے نيں تے جو چند باقی رہ گئے انہاں وچ وی لڑنے دی تاب نئيں اے۔ ہماریا دشمن ساڈے نال کوئی رعایت کرنے نوں تیار نئيں اے۔ ایسی حالت وچ آپ دا کیہ ارشاد اے ؟‘‘
حضرت اسماء جو حضرت صدیق اکبر دی بیٹی سن نے جواب دتا
’’بیٹا تسيں نوں اپنی حالت دا اندازہ خود ہوئے گا۔ جے تسيں حق اُتے ہوئے تے حق دے لئی لڑدے رہے ہوئے تاں ہن بھیاس دے لئی لڑو کیونجے تواڈے بوہت سارے ساتھیاں نے اس دے لئی جان دتی اے تے جے دنیا طلبی دے لئی لڑدے سن تاں تسيں توں برا کون خدا دا بندہ ہوئے گا۔ تسيں نے خود اپنے آپ نوں ہلاکت وچ ڈالیا تے اپنے نال کتناں نوں ہلاک کيتا۔ جے ایہ عذر اے کہ حق اُتے ہوئے لیکن اپنے مددگاراں دی وجہ توں مجبور ہوئے تاں یاد رکھو شریفاں تے دینداراں دا ایہ شیوہ نئيں اے۔ تسيں نوں کدوں تک دنیا وچ رہنا اے۔ جاؤ حق اُتے جان دینا دنیا دی زندگی توں ہزار درجہ بہتر اے ۔‘‘
یہ جواب سن کر ابن زبیر نے کہیا ماں مینوں ڈر اے کہ میرے قتل دے بعد بنو امیہ میری لاش نوں مثلہ کرکے سولی اُتے لٹکاواں گے۔ اس خدا پرست خاتون نے جواب دتا۔ ’’ذبح ہوئے جانے دے بعد بکری دی کھل کھینچنے توں تکلیف نئيں ہُندی۔ جاؤ خدا توں مدد منگ کر اپنا کم پورا کرو۔‘‘ ماں دے اس جواب توں ابن زبیر اک نويں ولولہ تے جذبہ توں اٹھے۔ ماں نوں آخری بار الوداع کہہ کے دشمناں دی صفاں وچ گھس گئے تے انہاں نوں الٹ پلٹ کر رکھ دتا۔ لیکن بالآخر میدان جنگ وچ لڑدے ہوئے شہید ہوئے۔ حجاج آپ دی لاش نوں سولی اُتے لٹکا دتا۔ جو تن دن اوتھے لٹکدی رہی آپ دی والدہ حضرت اسماء دا ادھر توں گزر ہويا تاں دیکھ کے بولاں
’’شہسوار حالے اپنی سواری توں نئيں اترا۔‘‘
حجاج بن یوسف تے اس دی فوج نے شہر فتح کرکے کعبے اُتے مجنیقاں توں پتھر برسائے تے فیر اگ لگادی۔ جس توں کعبہ دی دیواراں شق ہوگئياں تے حجر اسود دے تن ٹکڑے ہوئے گئے۔ لوک کعبہ دی دیواراں دے ٹکرے تے حجر اسود دے ٹکرے اٹھا کے لے گئے جنہاں نوں بعد وچ منگوا کر کعبہ نوں دوبارہ تعمیر کيتا گیا۔
عبد اللہ بن زبیر دے ناکامی دے اسباب
سودھوحصین بن نمیر دا مشورہ مننے توں انکار
سودھویزید دی موت دی خبر پاکر شامی فوج دے سربراہ حصین بن نمیر نے مکہ دا محاصرہ اٹھا لیا تے عبد اللہ بن زبیر نوں بیعت کيتی پیشکش کیتی لیکن ابن زبیر نے اس پیشکش نوں مسترد کر دتا۔ تے شامیاں توں حجازیاں دے قتل دا انتقام لینے دا اعلان کرکے شامیاں وچ اپنے خلاف شدید رد عمل پیدا کر دتا۔ اس وقت جے اوہ حصین بن نمیر دی گل مان لیندے تاں شام اُتے انہاں دا قبضہ ہوئے سکدا سی تے انہاں دی بزرگی تے زہد و تقویٰ دی بدولت عام مسلمان وی انہاں دی خلافت نوں تسلیم کر سکدے سن لیکن ابن زبیر نے اپنے مخالفین نوں طاقتور ہونے دا موقع دے دتا ۔
مروان بن حکم دا مدینہ توں اخراج
سودھویزید دی موت دے وقت مروان بن حکم مدینہ وچ سی تے عبد اللہ بن زبیر دی بیعت کرنے نوں تیار سی لیکن حضرت ابن زبیر نوں بنو امیہ توں سخت نفرت سی۔ انہاں نے اس توں بیعت لینے دی بجائے اسنوں مدینہ توں کڈ دتا۔ اس نے دمشق وچ پہنچ کے اقتدار اُتے قبضہ کر ليا تے اس دے بیٹے عبد الملک نے ابن زبیر دی حکومت نوں ختم کر ڈالیا۔
خوارج دی شورش
سودھوخوارج اپنے عجیب و غریب عقائد تے سرکش مزاج دی وجہ توں تمام حکومتاں دے خلاف بر سر پیکار رہندے۔ عبد اللہ بن زبیر نوں وی اک نہایت نازک موقع اُتے انہاں دی شورش نوں فرو کرنے دے لئی فوج بھیجنی پئی۔ فیصلہ کن مراحل وچ جدوں عبد اللہ بن زبیر نوں فوجی قوت دی شدید ضرورت سی، انہاں دی بہترین فوج مہلب بن ابی صفرہ دی قیادت وچ خوارج دی شورش ختم کرنے وچ مصروف سی
توابین تے مختار ثقفی
سودھوعبد اللہ بن زبیر دی قوت مختار ثقفی تے توابین دی شورشاں نوں فرو کرنے وچ زائل ہوئے گئی۔ انہاں تمام ہنگامےآں دے بعد ابن زبیر دی قوت چونکہ کمزور پڑ چکيتی سی اس لئی اموی انہاں نوں آسانی توں شکست دینے وچ کامیاب ہوئے گئے۔
عراقیاں دی غداری
سودھوعراقی متلون مزاجی تے وفاداریاں تبدیل کرنے وچ بدنامی دی حد تک مشہور سن ۔ چنانچہ جدوں حجاج نے عراق اُتے فوج کشی دی تاں مصعب دی فوج وچ افسراں دی اک کثیر تعداد انعام و اکرام تے عہدےآں دے لالچ وچ جنگ دے دوران وچ حجاج توں جا ملی تے ابن زبیر دی شکست دا باعث بنی
مصعب بن زبیر دا قتل
سودھوعبد اللہ بن زبیر دے بھائی مصعب بن زبیر اک اچھے منتظم تے بہادر انسان سن عراق اُتے عبدالملک دے حملہ دے وقت انہاں دی شہادت توں عبد اللہ بن زبیر دی خلافت نوں ناقابل تلافی نقصان پہنچیا
حجاج بن یوسف دی سفاکی
سودھوحجاج بن یوسف نہایت ظالم و سفاک سی۔ اس نے مکہ دے محاصرہ وچ تمام اخلاقی و مذہبی حدود نوں پامال کردے ہوئے خانہ کعبہ اُتے پتھراؤ توں وی گریز نہ کيتا۔ اس دی حد توں بڑھی ہوئی سفاکی تے طویل محاصرہ مکہ توں اہل مکہ دے حوصلے جواب دے گئے تے اوہ ابن زبیر دا نال چھڈنے لگے تے تنہا لڑدے ہوئے شہید ہوئے گئے۔
شخصیت و کردار
سودھوقبیلہ قریش دا ایہ قابل فرزند عبد اللہ بن زبیر جو تقریباً نو سال تک اموی اقتدار دے خلاف نبرد آزما رہیا 2 ہجری وچ مدینہ منورہ وچ پیدا ہويا۔ اوہ حسب و نسب۔ عزت و وقار۔ بہادری تے شجاعت وچ کِسے توں کم نہ سن ۔ صغیر سنی ہی وچ کئی مہمات وچ شامل ہوئے کے اپنی عملی زندگی دا آغاز کر چکے سن ۔ صرف چودہ برس دی عمر وچ اپنے باپ دے نال جنگ یرموک وچ موجود سن ۔ تن برس بعد عمرو بن العاص فاتح مصر دے لشکر وچ سن ۔ آپ نے اپنے باپ دے نال کئی اک مہمات وچ شرکت کيتی۔ افریقہ دی فتوحات دے ضمن وچ وی آپ نے قابل قدر خدمات سر انجام دتیاں۔ شہادت عثمان دے وقت آپ انہاں دے زبردست ہمنواواں وچوں سن تے جنگ جمل وچ اپنی خالہ حضرت عائشہ سانچہ:رض مو دی کمان وچ بہادری تے شجاعت دے بے مثال جوہر دکھائے۔ حق دی راہ وچ آپ اک نڈر تے بے باک سپاہی سن
آپ نے حضرت حسین ۔کی شہادت تک خلافت دے حصول دی کدی تمنا نہ دی سی۔ یزید دی نامزدگی دے آپ شدید مخالف سن ۔ آپ دا شمار چونکہ اکابرین عرب وچ ہُندا سی اس لئی یزید دی موت دے بعد عوام تے خواص نے آپ نوں خلیفہ تسلیم کر ليا۔ نو سال دے مختصر عرصے وچ چونکہ آپ دا اکثر وقت جنگ و جدل تے بغاوتاں دے فرو کرنے وچ گزریا اس لئی آپ نظام حکومت کیتی طرف کماحقہ توجہ نہ دے سکے۔ لیکن فیر وی رفاہ عامہ دے کماں توں بے اعتنائی نہ کيتی۔ کعبہ دی تعمیر دا کم وی آپ ہی نے شروع کيتا سی۔ آپ دا زہد و تقویٰ مثالی سی۔ عوام و خواص وچ آپ اپنے بلند اخلاق تے زہد تقویٰ شہادت دی بنا اُتے مقبول سن ۔ علم و ادب توں وی خدا نے بہرہ ور رکھیا سی۔ چنانچہ آپ اک اعلیٰ درجہ دے شاعر وی سن ۔ انہاں دی سب توں وڈی خصوصیت جذبہ جہاد، بہادری تے شجاعت سی۔ اوہ اک نڈر سپاہی سن ۔ آپ دی شہادت دے نال مملکت اسلامیہ توں اک ایسی شخصیت اٹھیا گئی جو سنت نبوی دی علم بردار تے خلفائے راشدین دے دور دی عملی تصویر سی۔ اس دے بعد حجاز دنیائے اسلام دا سیاسی مرکز نہ رہیا۔ شمع رسالت دے اس آخری پروانے دی شہادت دے نال خلافت علی منہاج النبوۃ دا آفتاب غروب ہوئے گیا۔
فضیلت تے مذمت
سودھوتاریخی روایات عبدالله بن زبیر دے بارے وچ متفاوت نيں ۔اسکے ہواداران توں منقول روایات وچ مبالغہ آرائی دی حد تکاس دتی تمجید بیان ہوئی اے لیکن بعض روایاتاس دتی مذمت کيتی بیان گر نيں ۔
فضیلت
سودھواہل سنت مآخذ وچ ابن زبیر دی بہت زیادہ فضیلت بیان ہوئی اے جنہاں وچ حیران کن عبادتاں اس دتی طرف منسوب نيں ۔بعض اسلام دی تریخ دے محققاں [۱۱۱] انہاں روایات دی تحلیل وچ انہاں روایات دی صحت وچ تردید رکھدے نيں مثلااس دا سجدہ اس قدر طولانی ہُندا کہ پرندے اس دی پشت اُتے بیٹھ جاندے سن ۔[۱۱۲]؛ جدوں کعبہ وچ سیلاب آیا تاں اس نے تیراکی کردے ہوئے اس دا طواف کيتا [۱۱۳]؛ اس نے ست یا پندرہ دن تک مسلسل افطار دے بغیر روزہ رکھدا سی۔ [۱۱۴] ؛ اوہ لوکاں دے درمیان اس قدر لمبا رکوع کردا کہ کہ بقرہ ،آلعمران نساء و مائدہ ورگی طولانی سورتاں ختم ہوئے جاندیاں لیکن اوہ سر رکوع توں نہ اٹھاندا۔ [۱۱۵]؛ اپنے غلاماں توں ۱۰۰ زباناں وچ گفتگو کردا۔[۱۱۶]؛ بچپنے وچ سب توں پہلا کلمہ اس دی بولی توں شمشیر جاری ہويا جس دی اوہ تکرار کردا رہیا [۱۱۷]؛ اس نے بچپن وچ رسول اللہ دی حجامت دا خون پیا۔[۱۱۸]؛ حالت طواف وچ جنہاں عورتاں نوں دیکھیا تے انہاں نوں فرار اُتے مجبور کیا؛[۱۱۹] مرد جناں توں گفتگو دی تے انہاں توں خوفزدہ نئيں ہويا۔[۱۲۰]؛ حجاز تے خلافت دے حصول دے لئی حجرالاسود دے کنارے دعا کيتی تے اوہ مستجاب ہوئی۔ [۱۲۱][۱۲۲]
مذمت
سودھوان روایات دے مقابلے وچ مآخذ وچ ہور روایات اہل سنت موجود نيں جنہاں وچ اسنوں اچھے لفظاں توں یاد نئيں کيتا گیا۔ رسول دے حجامت دا خون پینے دے بعد فرمایا: ویل للناس منک وویل لک من الناس [۱۲۳] احمد بن حنبل ہور درج ذیل روایت نوں عبدالله بن زبیر اُتے تطبیق دیندا اے: جدوں عثمان محاصرے وچ سن، عبد الله بن زبیر نے اسنوں کہیا: میرے پاس چند تیز گھڑ سوار نيں ميں نے انہاں نوں تواڈے لئے تیار کيتا اے، تسيں نئيں چاہندے کہ مکہ چلے جاؤ تے جو تسيں توں نیڑے ہونا چاہندے نيں اوہ تواڈے نیڑے آ جاواں؟ عثمان نے جواب دتا: نئيں۔ ميں نے رسول اللہ توں سنیا اے کہ مکہ وچ اک گوسفند الحاد کرے گااس دا ناں عبد الله اے تے اس لوکاں اُتے آنے والا ادھا عذاب اس اُتے اے [۱۲۴] نیر ابن عساکر دی سلمان فارسی دی روایت دے مطابق آئیندہ آل زبیر دے ہتھوں کعبہ نوں اگ لگے گی۔ [۱۲۵]
حضرت علی(ع) نے جنگ جمل وچ زبیر توں خطاب کردے ہوئے اہل بیت توں زبیر دا سبب اسکے بیٹے عبد اللہ بن زبیر نوں کہیا [۱۲۶] تے امام حسن(ع) نے اسنوں احمق کہیا اے۔ [۱۲۷]
ہور اسکے بعض اعمال شدید تنقید دا باعث بنے انہاں وچوں: بنی ہاشم نوں بیعت توں انکار اُتے جلانے دی دھمکی دینااس دتی توجیہ وچ اسکے بھائی عروه بن زبیر نے کہیا: اس ایہ اس لئی کہیا تاکہ لوکاں وچ تفرقہ ایجاد نہ ہوئے تے باہم اختلاف نہ کرن ہور بنی ہاشماس دتی اطاعت وچ داخل ہوئے جاواں جداں کہ عمر بن خطاب نے ابوبکر دی بیعت لینے دے لئی بنی ہاشم دے نال کيتا سی۔[۱۲۸]
ابن زبیر اہل بیت(ع) دی نسبت دیرینہ کینہ رکھدا سی [۱۲۹] حضرت علی دے حق وچ اسکے ناسزا کلمات منابع وچ نقل ہوئے نيں ۔[۱۳۰] کہندے نيں کہ اس نے چالیس ہفتےآں تک نماز جمعہ دے خطبےآں وچ آل محمد اُتے درود بھیجنے توں اجتناب کيتا کہ کدرے بنی ہاشم اس اُتے فخر نہ کرن۔ [۱۳۱] ایہ گلاں اس حد تک اس گل دا موجب بنیاں کہ بعض اہل سنت علما اسکے اک راوی ہونے وچ تردید دا شکار نيں۔ [۱۳۲] تے شیعہ حضرات وی اسنوں اچھے کلمات توں یاد نئيں کردے نيں۔[۱۳۳]
کعبہ دی دوبارہ تعمیر
سودھوتاریخی روایات دے مطابق کعبہ نوں چند مرتبہ از سر نو تعمیر کيتا گیا۔ انہاں وچوں اک تعمیر دی نسبت ابن زبیر دی طرف دتی جاندی اے۔ کہندے نيں کہ لشکر یزید دی منجنیقاں دی سنگ باری، تیر اندازی تے اگ برسانے دی وجہ توں کعبہ نوں اگ لگ گئی تے اسنوں نقصان پہنچیا۔ لہذا ابن زبیر نے کعبہ ویران کيتا تے اسنوں نويں سرے توں تعمیر کيتا۔ [۱۳۴] ايسے طرح اس نے اپنے دور حکومت وچ مسجد الحرام دے اطراف وچ موجود گھراں نوں خرید کر مسجد توں ملحق کيتا۔ [۱۳۵][۱۳۶]
حوالے
سودھو- ↑ مصنف: Andrew Bell — عنوان : Encyclopædia Britannica — ناشر: Encyclopædia Britannica Inc.
- ↑ ۲.۰ ۲.۱ عنوان : Абдуллах ибн Зубайр — شائع شدہ از: Islamskiy enciklopedicheskiy slovar
- ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/724/Abd-Allah-ibn-az-Zubayr
- ↑ Identifiants et Référentiels — اخذ شدہ بتاریخ: ۲۲ مئی ۲۰۲۰ — ناشر: Agence bibliographique de l'enseignement supérieur
- ↑ نک: الاستیعاب،ج۳،ص:۹۰۵.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۳۱-۳۲؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۳٧؛ الاصابہ، ج۴، ص۸۰؛ تریخ الطبری/ترجمہ،ج۳،ص:۹۲۴؛ دائرة المعارف اسلام، ج۱، ص۵۴، ذیل مدخل “ʿAbd Allāh b. al-Zubayr”
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۳۱-۳۲؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۳٧؛ الاصابہ، ج۴، ص۸۰.
- ↑ طحاوی، شرح معانی الاثار، ج۳، ص۲۴؛ عسکری،ازدواج موقت در اسلام، ۵۲ ۵۰
- ↑ العقد الفرید، ج۴، ص۱۴
- ↑ الاصابہ، ج۴، ص۸۱؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۳۰؛ سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۳٦۴.
- ↑ نک: تریخ طبری، ج۳، ص۵٧۱؛ الاصابہ، ج۳، ص۳۳۴.
- ↑ تریخ الطبری،ج۴،ص:۲٧۰؛ ايسے طرح نک: دائرةالمعارف اسلام، ج۱، ص۵۵، ذیل مدخل “ʿAbd Allāh b. al-Zubayr”
- ↑ انساب الاشراف، ج۱۰، ص۱٧٦؛ اسد الغابہ، ج۳، ص۳۲۸؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۵.
- ↑ فتوح البلدان، ص۲۲۴؛ المنتظم، ج۴، ص۳۴۴.
- ↑ تریخ خلیفہ، ص۱۰۲؛ البدایہ و النہایہ، ج٧، ص۱۸۱.
- ↑ الطبقات، ج۲، ص۳٦؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۵٦۴.
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نہج البلاغہ، ج۱، ص۲٦۵.
- ↑ الامامہ و السیاسہ، ج۱، ص۲۸؛ اسد الغابہ، ج۳، ص۱۳۹.
- ↑ الفتوح، ج۲، ص۴٧۰؛ مروج الذہب، ج۲، ص۳٦۳.
- ↑ در این باره نک: نجاتی، دانشنامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین)
- ↑ نک: فتح الباری، ج۴، ص۴٧٦.
- ↑ نک: الاستیعاب، ج۳، ص۹۱۰؛ تریخ الاسلام، ج۴، ص۲۴٦.
- ↑ فتوح البلدان، ص۳٦۵؛ الاستیعاب، ج۱، ص۳٦۸.
- ↑ فرزندان آل ابی طالب/ترجمہ،ج۱،ص:۱٦۴.
- ↑ درباره شورا نک: تریخ یعقوبی، ج۲، ص۱٦۰؛ الامامہ و السیاسہ، ج۱، ص۴۲.
- ↑ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۸؛ اخبار الدولۃ العباسیہ، ص٦۰.
- ↑ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۳٦؛ تریخ ابن خلدون، ج۳، ص۱۲.
- ↑ نساب الاشراف، ج۵، ص۱۴۵؛ الاخبار الطوال، ص۲۲٦.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۱۴؛ تریخ طبری، ج۵، ص۳۳۹.
- ↑ المصنف، ابن ابی شیبہ، ج۸، ص٦۰۸؛ صحیح مسلم، ج۸، ص۱٦٧.
- ↑ المصنف، ابن ابی شیبہ، ج۸، ص٦۰۸؛ صحیح مسلم، ج۸، ص۱٦٧.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۱۹؛ المنتظم، ج۵، ص۳۴٧.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۲٧-۳۲۸؛ تریخ طبری، ج۵، ص۴٧۵.
- ↑ الطبقات، ج۵، ص۱۴۱؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۳۰.
- ↑ نک: الطبقات، ج۵، ص۱۴۱؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۱۹۸.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۳۱.
- ↑ حوالے دی ضرورت اے۔
- ↑ مسکویہ، ج۲، ص۸۵.
- ↑ تجارب الأمم، ایضا، ج ۲، ص۸۵ و تریخ الطبری، ج ۵، ص۴۸۰.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۱۹، ۳٧۲؛ البدء و التریخ، ج٦، ص۱۸.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۳٧.
- ↑ مروج الذہب، ج۳، ص٦۹.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۴۰؛ البدء و التریخ، ج٦، ص۱۳-۱۴.
- ↑ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲٦۲؛ تریخ ابن خلدون، ج۲، ص۳۵۳.
- ↑ المنتظم، ج٦، ص۱٦.
- ↑ تریخ الاسلام، ج۵، ص۲۵.
- ↑ الامامہ و السیاسہ، ج۱، ص۲۳۱؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲۲۰.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۵۹؛ تریخ دمشق، ج۱۴، ص۳۸٧.
- ↑ اخبار مکہ، ازرقی، ج۱، ص۲۰۳؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۵۹.
- ↑ اخبار مکہ، ازرقی، ج۱، ص۱۹۸، ص۲۰۳؛ اخبار الکرام، ص۱۳۳.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۲.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳٦۲، ۳٧۲.
- ↑ تریخ خلیفہ، ص۱٦۰.
- ↑ عبدالله بن زبیر، ص۱۱۹.
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۴۴، ۳٧۲.
- ↑ تفصیل دے لئی دیکھو : نجاتی، دانشنامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019#_ftn127 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین)
- ↑ انساب الاشراف، ج۵، ص۳٧۳-۳٧۴؛ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۵.
- ↑ لفتوح، ج۵، ص۱۵٦.
- ↑ الفتوح، ج۵، ص۱۵٦.
- ↑ اخبار مکہ، فاکهی، ج۳، ص۳٦۴؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۳۳۵.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴٧۲؛ الفتوح، ج٦، ص۲۴۸.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲٦۲؛ مروج الذہب، ج۳، ص۸۰؛ شرح نہج البلاغہ، ج۴، ص٦۲.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴٧۲-۴٧۳؛ تریخ طبری، ج٦، ص٧٦.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲٦۱؛ تریخ طبری، ج٦، ص٧٦؛ تجارب الامم، ج۲، ص۱۸۸.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴٧۵؛ تریخ طبری، ج٦، ص٧٦.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴٧٦-۴٧٧؛ تریخ طبری، ج٦، ص٧٧.
- ↑ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲۸٧.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴٧۸؛ اخبار الدولۃ العباسیہ، ص۱۰٧.
- ↑ تفصیل مطلب نک: نجاتی، دانشنامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019#_ftnref195 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین)
- ↑ انساب الاشراف، ج۴، ص۵۵؛ اخبار الدولۃ العباسیہ، ص۱۱۰.
- ↑ اخبار الدولة العباسیه، ص۹۲.
- ↑ اریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۰؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۹.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴٧.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۳، ص۲۰؛ انساب الاشراف، ج۴، ص۵۵-۵٦؛ الفتوح، ج٦، ص۳۲٦.
- ↑ نک: انساب الاشراف، ج۳، ص۴۸۲؛ مروج الذہب، ج۳، ص۸۰.
- ↑ الطبقات، ج۵، ص۳۱؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲۴۱.
- ↑ انساب الاشراف، ج٦، ص۲٧۳؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۳۸.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۲؛ تریخ طبری، ج۵، ص۵۳٧.
- ↑ الامامہ و السیاسہ، ج۲، ص۲۲؛ مروج الذہب، ج۳، ص۸۸.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۱، ص۳۵٦؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲۸۰.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲٦۱؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۲۸۰؛ حیاة الحیوان، ج۲، ص۵۸.
- ↑ الامامہ و السیاسہ، ج۲، ص۳٧؛ دولت امویان، ص۱۱۰.
- ↑ انساب الاشراف، ج٧، ص۹۵؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۱۵.
- ↑ تریخ طبری، ج٦، ص۱٧۵؛ الکامل، ج۴، ص۳۵۰.
- ↑ تریخ طبری، ج٦، ص۱٧۵؛ المنتظم، ج٦، ص۱۲۴.
- ↑ الفتوح، ج٦، ص۳۳۸.
- ↑ الاستیعاب ، ج۳، ص۹۰٧؛ الکامل، ج۴، ص۳۵۰.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۲، ص۳٧۲؛ الکامل، ج۴، ص۳۵۰.
- ↑ تریخ طبری، ج٦، ص۱٧۵؛ المنتظم، ج٦، ص۱۲۰.
- ↑ الکامل، ج۴، ص۳۵۰؛ الطبقات، خامسہ۲، ص۹۳.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۹۴؛ اخبار مکہ، فاکہی، ج۲، ص۳۱.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۹۵؛ الانباء، ص۵۰.
- ↑ الفتوح، ج٦، ص۳۴۰؛ حیاة الحیوان، ج۲، ص۵۹.
- ↑ تریخ الاسلام، ج۵، ص۳۱۵.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۲، ص۳٦۰؛ الفتوح، ج٦، ص۳۴۱.
- ↑ الوافی بالوفیات، ج۵، ص۳۹۰؛ مجمع الزوائد، ج٧، ص۵۰۳.
- ↑ الامامہ و السیاسہ، ج۲، ص۳۸.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۹۹؛ انساب الاشراف، ج٧، ص۱۲۴؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۰.
- ↑ تریخ طبری، ج٦، ص۱۸۸؛ الکامل، ج۴، ص۳۵۲.
- ↑ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲٦٧؛ الکامل، ج۴، ص۳۵۳.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۹۹؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۴۲.
- ↑ الاستیعاب، ج۳، ص۹۱۰؛ الجوہرة فی نسب النبی، ج۱، ص۳۲۰.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱۵۱؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۵۲.
- ↑ تریخ طبری، ج٦، ص۱۹۲؛ الاصابہ، ج۵، ص۲۲.
- ↑ الطبقات، خامسہ۲، ص۱۱۳-۱۱۴؛ الکامل، ج۴، ص۳۵٦.
- ↑ تجارب الامم، ج۲، ص۲۴٧؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۴۲.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱۵۱؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۲٦.
- ↑ الکامل، ج۴، ص۳۵٧؛ نهایة الارب، ج۲۱، ص۱۴۱؛ مجمع الزوائد، ج٧، ص۵۰٧؛ الجوہرة فی نسب النبی، ج۱، ص۳۱۹.
- ↑ انساب الاشراف، ج٧، ص۱۲۹؛ نہایة الارب، ج۲۱، ص۱۴۱.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۲۵۴؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۴٧.
- ↑ برای نمونہ نک: نجاتی، دانش نامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر».(http://hajj.ir/99/3019#_ftn298 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین)
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱٧۰؛ نہایۃ الارب، ج۲۱، ص۱۴۳.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۱، ص۲۵۱؛ الکامل، ج۴، ص۳٦۰.
- ↑ حلیۃ الاولیاء، ج۱، ص۳۳۵؛ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۴۰.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱٧۱؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۴.
- ↑ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۴۴؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۹.
- ↑ الکامل، ج۴، ص۳٦۰؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۴۰.
- ↑ تریخ الاسلام، ج۵، ص۴۳٧؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳۳؛ سبل الہدی، ج۱۰، ص۴۰.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱۸۵؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳٦.
- ↑ تریخ دمشق، ج۲۸، ص۱۸۵؛ البدایہ و النہایہ، ج۸، ص۳۳٦.
- ↑ اخبار مکہ، فاکہی، ج۱، ص۱۴۰؛ المنتظم، ج٦، ص۱۳۵.
- ↑ نجاتی، دانش نامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019#_ftn306 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین)
- ↑ شیبانی، الآحاد والمثانی، ج۱، ص۴۱۴؛
- ↑ مسند أحمد بن حنبل، ج۱، ص٦۴ش ۴٦۱.یلْحِدُ بِمَکَّةَ کَبْشٌ من قُرَیشٍ اسْمُهُ عبد اللَّهِ علیه مِثْلُ نِصْفِ أَوْزَارِ الناس.
- ↑ تریخ مدینہ دمشق، ج۲۸، ص۲۲۱لیحرقن هذا البیت علی یدی رجل من آل الزبیر
- ↑ تریخ طبری، ج۳، ص۴۱؛ أنساب الأشراف، ج۱، ص۳۱۴
- ↑ زمخشری، المستقصی فی أمثال العرب، ج۲، ص۱۱۸
- ↑ شرح نہج البلاغہ لابن أبی الحدید، ج۲۰، ص۱۴٧
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴۸۲؛ اخبار الدولة العباسیہ، ص۱۱٦.
- ↑ نک: الطبقات، خامسہ۲، ص۸۵؛ تریخ یعقوبی، ج۲، ص۲٦۲؛ مروج الذہب، ج۳، ص۸۰.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۴۸۲؛ مروج الذہب، ج۳، ص٧۹؛ شرح نہج البلاغہ، ج۴، ص٦۱.
- ↑ نک: شرح نہج البلاغہ، ج۱، ص۱۰.
- ↑ ضرورت حوالہ
- ↑ ازرقی،اخبار مکه و ما جاء فیها من الآثار، أزرقی، ج۱، ص: ۲۸۹.
- ↑ ازرقی، أخبار مکة و ما جاء فیها من الآثار، أزرقی، ج۲، ص: ٧۰.
- ↑ تعمیر کعبہ دے لئی تفصیل دیکھو: نجاتی، دانش نامہ حج و حرمین شریفین، ذیل مدخل «ابن زبیر»(http://hajj.ir/99/3019 Archived 2017-12-05 at the وے بیک مشین
منابع
سودھواس مقالے دا اکثر حصہ دانشنامہ حج و حرمین شریفین وچ محمد سعید نجاتی دے مقالے ابن زبیر توں کچھ تغیر و تبدل دے نال لکھیا تحریر ہويا اے۔
- ابن ابی الحدید (م٦۵٦ق)، شرح نہج البلاغہ: بہ کوشش محمد ابو الفضل، دار احیاء الکتب العربیہ، ۱۳٧۸ق.
- ابن اعثم الکوفی (م۳۱۴ق)، الفتوح، بہ کوشش علی شیری، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۱۱ق.
- ابن سعد (م۲۳۰ق)،الطبقات الکبری، بہ کوشش محمد عبد القادر، بیروت، دار الکتب العلمیہ، ۱۴۱۸ق.
- احمد بن حنبل (۲۴۱ق)، مسند أحمد، مؤسسہ قرطبہ، مصر.
- عبد الکریم السمعانی (م۵٦۲ق)، الانساب، بہ کوشش عبد الرحمن بن یحیی، حیدر آباد، دائرة المعارف العثمانیہ، ۱۳۸۲ق.
- ابن عبد ربہ، احمد بن محمد بن عبد ربہ (۳۲۸ق)، العقد الفرید، دار إحیاء التراث العربی، بیروت لبنان، الطبعہ الثالثہ، ۱۴۲۰ق.
- فاکہی (م۲٧۵ق)، اخبار مکہ، بہ کوشش عبد الملک دہیش، بیروت، دار خضر، ۱۴۱۴ق.
- ابن داود الدینوری (م۲۸۲ق)، الاخبار الطوال، بہ کوشش عبد المنعم، قم، الرضی، ۱۴۱۲ق.
- ابن عساکر (م۵٧۱ق)، تریخ مدینہ دمشق، بہ کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.
- احمد بن یعقوب (م۲۹۲ق)، تریخ الیعقوبی، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۵ق.
- البلاذری (م۲٧۹ق)،انساب الاشراف، بہ کوشش زکار، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱٧ق.
- ابن اثیر علی بن محمد الجزری (م.٦۳۰ق.)، الکامل فی التریخ، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.
- ابن کثیر (م.٧٧۴ق.)، البدایہ و النہایہ، بیروت، مکتبة المعارف، بیتا.
- خلیفة بن خیاط (م.۲۴۰ق.)، تریخ خلیفہ، بیروت، دار الکتب العلمیہ، ۱۴۱۵ق.
- المطہر المقدسی (م.۳۵۵ق)، البدء و التریخ، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۳ع
- ابن جوزی (م.۵۹٧ق)، المنتظم، بہ کوشش نعیم زرزور، بیروت، دار الکتب العلمیہ، ۱۴۱۲ق.
- المسعودی (م.۳۴٦ق)، مروج الذهب، بہ کوشش اسعد داغر، قم،دار الہجره، ۱۴۰۹ق.
- ابن اعثم الکوفی (م.۳۱۴ق)، الفتوح، بہ کوشش علی شیری، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۱۱ق.
- ابن ابی شیبہ (م.۲۳۵ق)،المصنّف، بہ کوشش سعید محمد، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.
- عبد الرزاق الصنعانی (م.۲۱۱ق)، المصنّف، بہ کوشش حبیب الرحمن، المجلس العلمی، بی تا.
- طحاوی حنفی، أحمد بن محمد (۳۲۱ق)، شرح معانی الآثار، تحقیق محمد زہری النجار، ناشر دار الکتب العلمیہ، بیروت، الطبعہ الأولی، ۱۳۹۹ع
- زمخشری، محمود بن عمرو بن أحمد جار الله(۵۳۸ق)، المستقصی فی أمثال العرب، دار الکتب العلمیہ، بیروت، الطبعہ الثانیہ، ۱۹۸٧ع
- طبری، محمد بن جریر (۳۱۰ق)، تریخ الطبری، دار الکتب العلمیہ، بیروت.
- بلاذری، احمد بن یحیی (م۲٧۹)جمل من انساب الأشراف، تحقیق سہیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دار الفکر، ط الأولی، ۱۴۱٧.
- ابن عساکر، علی بن الحسن إبن ہبۃ الله(۵٧۱ق)، تریخ مدینہ دمشق، تحقیق محب الدین أبی سعید عمر بن غرامہ العمری، دار الفکر، بیروت، ۱۹۹۵.
- محمد بن احمد المقدسی (م.۳۸۰ق)،احسن التقاسیم، قاہره، مکتبہ مدبولی، ۱۴۱۱ق.
- شیبانی، أحمد بن عمرو (۲۸٧ق)، الآحاد والمثانی، تحقیق د. باسم فیصل أحمد الجوابرة، دار الرایة،الریاض، الطبعہ الأولی، ۱۴۱۱ق.
- Gibb, H.A.R. “ʿAbd Allāh b. al-Zubayr” ,E.I. ,second ed. Leiden: E. J. Brill, 1986.