حديث ثقلین
رسول اللہ(ص) نے فرمایا:
إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمْ أَمْرَيْنِ إِنْ أَخَذْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا كِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَأَهْلَ بَيْتِى عِتْرَتِى أَيُّهَا النَّاسُ اسْمَعُوا وَقَدْ بَلَّغْتُ إِنَّكُمْ سَتَرِدُونَ عَلَيَّ الْحَوْضَ فَأَسْأَلُكُمْ عَمَّا فَعَلْتُمْ فِى الثَّقَلَيْنِ وَالثَّقَلَانِ كِتَابُ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَأَهْلُ بَيْتِى فَلَا تَسْبِقُوهُمْ فَتَهْلِكُوا وَلَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ۔
ترجمہ: بے شک میں دو امانتاں تواڈے درمیان چھڈے جارہیا آں، جے انہاں نوں قبول کرو تاں ہرگز گمراہ نہ ہوگے۔ 1۔ خدائے عز و جل دی کتاب (قرآن) تے 2۔ میرے اہل بیت تے میری عترت، اے لوگو! سنو! میں توانوں ایہ حقیقت پہنچیا چکيا کہ توانوں میرے پاس حوض دے کنارے پرتا دتا جائے گا تے میں انہاں دو بھاری تے گران بہاء امانتاں دے نال تواڈے برتاؤ دے بارے وچ تسيں توں بازخواست کراں گا تے ایہ دو بھاری امانتاں کتاب خدا تے میرے اہل بیت نيں۔ پس انہاں توں اگے ودھنے دی کوشش مت کرو تے انہاں نوں کچھ سکھانے دی کوشش نہ کرو کیونجے اوہ تسيں توں زیادہ عالم و دانا نيں۔
حدیث ثقلین رسول اللہ دی اک مشہور تے متواتر حدیث اے جو فرماندے نيں: "ميں تواڈے درمیان اللہ دی کتاب (یعنی قرآن) تے عترت یا اہل بیت چھڈے جارہیا آں۔ قرآن تے اہل بیت قیام قیامت تک اک دوسرے توں وکھ نہ ہونگے"۔
ایہ حدیث تمام مسلماناں دے ہاں متفق علیہ اے تے شیعہ تے سنی کتاباں حدیث وچ نقل ہوئی اے۔
شیعہ اس حدیث دے سہارے لزوم امامت تے ائمہ(ع) دی عصمت تے تمام زمانےآں وچ امامت دے دوام تے تسلسل دا ثبوت دیندے نيں۔
متن حدیث
سودھوایہ حدیث مختلف روایات وچ وکھ وکھ عبارتاں دے نال وارد ہوئی اے گوکہ اس دا مضمون اک ہی اے۔
اہل تشیع دی بنیادی چار کتاباں وچ شامل اصول کافی وچ ایہ حدیث اس صورت وچ وارد ہوئی اے:
"...إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمْ أَمْرَيْنِ إِنْ أَخَذْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا، كِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَأَهْلَ بَيْتِى عِتْرَتِى أَيُّهَا النَّاسُ اِسْمَعُوا وَقَدْ بَلَّغْتُ إِنَّكُمْ سَتَرِدُونَ عَلَيَّ الْحَوْضَ فَأَسْأَلُكُمْ عَمَّا فَعَلْتُمْ فِى الثَّقَلَيْنِ وَالثَّقَلَانِ كِتَابُ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَأَهْلُ بَيْتِى..."۔[۱]
- ترجمہ: میں تواڈے درمیان دو امانتاں چھڈے جارہیا ہون، تسيں انہاں دا دامن تھامے رکھوگے تاں ہرگز گمراہ نہ ہوگے: کتاب خدا تے میری عترت جو اہل بیت علیہم السلام تے میرے خاندان والے نيں۔ اے لوگو! سنو، ميں نے توانوں ایہ پیغام پہنچیا دتا کہ توانوں حوض دے کنارے میرے سامنے لیایا جائے گا؛ چنانچہ میں تسيں توں پوچھاں گا کہ تسيں نے انہاں دو امانتاں دے نال کيتا سلوک روا رکھیا؛ یعنی کتاب خدا تے میرے اہل بیت۔
احمد بن شعیب نسائی نے اپنی کتاب سنن نسائی ـ جو اہل سنت دی صحاح ستہ وچوں اک اے ـ وچ اس حدیث نوں اس صورت وچ نقل کردے نيں:
- "...كَأَنِّي قَدْ دُعِيتُ فَأَجَبْتُ، إِنِّي قَدْ تَرَكْتُ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ: أَحَدُهُمَا أَكْبَرُ مِنَ الآخَرِ، كِتَابُ اللَّهِ تَعَالَى، وَعِتْرَتِي، فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونِي فِيهِمَا، فَإِنَّهُمَا لَنْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ..."
- ترجمہ: گویا مینوں خالق یکتا نے بلايا اے تے ميں نے وی ایہ دعوت قبول کرلئی اے (تے میرا وقت وصال آن پہنچیا اے ) میں تواڈے درمیان دو گراں بہاء امانتاں چھڈے جارہیا ہاں جنہاں وچوں اک دوسری توں وڈی اے: کتاب خدا تے میری عترت ـ جو میرے اہل بیت ہی نيں ـ پس دیکھو کہ انہاں دے نال کيہ رویہ روا رکھدے او کیونجے اوہ کدی جدا جدا نئيں ہُندیاں حتی کہ حوض دے کنارے میرے نال آ ملن۔[۲]
حدیث دے مآخذ تے سند
سودھوایہ حدیث انہاں روایات وچوں اے جو شیعہ تے اہل سنت دے علماء دے نزدیک مقبول اے تے سند دے لحاظ توں اس دے صدور وچ اُتے کوئی اعتراض نئيں کيتا جاسکدا۔[۳]
سنی مآخذ
سودھوکتاب حدیث الثقلین و مقامات اہل البیت کتاب حدیث الثقلین و مقامات اہل البیت[۴] دے مطابق اصحاب رسول(ص) وچوں 25 افراد نے ایہ حدیث نقل کيتی اے۔ انہاں وچوں بعض صحابیاں دے ناں کچھ ایويں نيں:
- زید بن ارقم ایہ حدیث نسائی دی سنن الکبری،[۵] طبرانی دی المعجم الکبیر،[۶] ترمذي دی سنن،[۷] حاکم نیشابوری دی مستندرک علی الصحیحین،[۸] احمد بن حنبل دی مسند [۹] تے ہور کتاباں وچ چھ واسطےآں توں، زید بن ارقم دے حوالے توں نقل ہوئی اے۔
- زید بن ثابت توں مسند احمد[۱۰] تے طبرانی دی المعجم الکبیر وچ ۔[۱۱]
- جابر بن عبدالله توں سنن (الجامع الصحيح) ترمذی،[۱۲] تے طبرانی دی المعجم الکبیر[۱۳] تے المعجم الاوسط’[۱۴] وچ ۔
- حذیفة بن أسید توں طبرانی دی المعجم الکبیر وچ ۔[۱۵]
- ابو سعید خدری توں مسند احمد وچ چار تھانواں پر[۱۶] تے العقیلی دی ضعفاء الکبیر[۱۷] وچ ۔
- امام علی(ع) دے حوالے توں دو واسطےآں توں البحر الزخار (یا مسند البزاز[۱۸] تے متقی ہندی دی کنز العمال[۱۹] وچ ۔
- ابوذر غفاری توں دارقطنی دی المؤتلف والمختلف[۲۰] وچ ۔
- ابو ہریرہ توں کشف الاستار عن زوائد البزار[۲۱] وچ ۔
- عبداللہ بن حنطب توں ابن اثیر دی اسد الغابہ[۲۲] وچ ۔
- جبیر بن مطعم توں ظلال الجنہ[۲۳] وچ ۔
- بعض صحابہ تے انصار ـ منجملہ: خزیمہ بن ثابت، سہل بن سعد، عدی بن حاتم، عقبہ بن عامر، ابو ایوب انصاری، ابو سعید الخدری، ابو شریح الخزاعی، ابو قدامہ انصاری، ابو لیلی، ابوالہیثم بن التیہان، تے بعض قریشی جنہاں نے امام علی(ع) دی درخواست اُتے اٹھیا کر اس حدیث نوں نقل کيتا۔ سائیٹ غلطی: بند کردا </ref> ؛ <ref> دا گھاٹا ٹیگ۔[۲۴]۔[۲۵]
کتاب غایة المرام و حجة الخصام جناب بحرانی نے ایہ حدیث 39 واسطےآں توں کتاباں اہل سنت توں نقل کيتی اے۔
مذکورہ کتاب دے مطابق ایہ حدیث اہل سنت دی مشہور تے معتبر کتاباں ـ مسند احمد، صحیح مسلم، مناقب ابن المغازلی، سنن ترمذی، ثعلبی دی کتاب العمدہ، مسند ابی یعلی، طبرانی دی المعجم الاوسط ابن البطریق دی العمدہ، قندوزی دی کتاب ینابیع المودہ، ابن المعازلی دی کتباب الطرائف حموینی جوینی دی فرائد السمطين في سيرة المرتضي والبتول والسبطين تے ابن ابی الحدید دی شرح نہج البلاغہ ـ وچ نقل ہوئی اے۔[۲۶]
شیعہ مآخذ
سودھوغایة المرام و حجة الخصام دے مطابق شیعہ مآخذ وچ منقولہ 82 احادیث "حدیث ثقلین دے مضمون و مفہوم دی حامل نيں جو کلینی دی الکافی، شیخ صدوق دی کمال الدین، انہاں ہی دی الامالی تے عیون اخبار الرضا، شیخ مفید دی الامالی، شیخ طوسی دی الامالی، نعمانی دی الغیبۃ نعمانی، محمد بن حسن صفار دی بصائر الدرجات تے متعدد ہور علماء دی کتاباں وچ نقل ہوئیاں نيں۔[۲۷]
یک موضوعی کاوشاں
سودھوعلمائے شیعہ نے اپنی کتاباں تے مکتوبات وچ حدیث ثقلین نقل کرنے دے علاوہ اس موضوع اُتے مستقل کتاباں وی تالیف کيتی نيں جنہاں وچوں بعض حسب ذیل نيں:
- حدیث الثقلین مؤلف: قوام الدین محمد وشنوی قمی؛ (زبان: عربی)؛
- سعادة الدارین فی شرح حدیث الثقلین مؤلف: عبدالعزیز دہلوی (زبان: فارسی)؛
- حدیث الثقلین مؤلف: نجم الدین عسکری (زبان: عربی)؛
- حديث الثقلين تواتره و فقهہ مؤلف: سید علی میلانی (زبان: عربی)؛
- حدیث الثقلین و تھانواں اهل البیت مؤلف: احمد الماحوزی، (زبان: عربی) وغیرہ ۔
درایۃ الثقلین سمارٹ سافٹ ویئر
سودھو
اس سافٹ ویئر وچ حدیث ثقلین اُتے تحقیق کيتی گئی اے۔ اس دی تیاری تے اشاعت دا کارنامہ عالمی اہل بیت اسمبلی دی نظامت عامۂ انفارمیشن ٹیکنالوجی نے سرانجام دتا اے۔
حدیث ثقلین دے بیان دا سبب تے وقت
سودھوپیغمبر اسلام نے حدیث ثقلین کدوں تے کتھے بیان کيتی اے ؟ اس وچ اختلاف اے۔ ابن حجر ہیتمی کہندے نيں:[۲۸] رسول اکرم(ص) نے ایہ حدیث فتح مکہ توں واپسی دے وقت طائف دے راستے وچ بیان فرمائی اے ؛ جدوں کہ دوسرےآں نے کہیا اے:
- ترمذی دے مطابق پیغمبر اسلام نے روز عرفہ اونٹھ دی پشت اُتے بیٹھ کر ایہ حدیث بیان فرمائی؛[۲۹] جدوں کہ امین الاسلام طبرسی دا کہنا اے کہ آپ(ص) نے ایہ حدیث حجۃ الوداع[۳۰] دے موقع اُتے بیان کيتی اے۔
- احمد بن حنبل تے مسلم بن حجاج نیشابوری دا کہنا اے کہ رسول اکرم(ص) نے اس حدیث نوں غدیر خم (تالاب خم) دے کنارے، حجاج دے منتشر ہونے توں پہلے بیان فرمایا اے [۳۱]۔[۳۲] تے حدیث غدیر اس دے تسلسل وچ بیان ہوئی اے۔[۳۳]۔[۳۴]۔[۳۵]
- عیاشی دا کہنا اے کہ آپ(ص) نے مذکورہ حدیث جمعہ دے روز حدیث غدیر دے نال ہی بیان فرمائی۔[۳۶]
- صفار قمی نے لکھیا اے کہ رسول اللہ(ص) نے ایام تشریق (اور قیام مِنٰی) دے دوران مسجد خَیف وچ نماز جماعت دے موقع اُتے ایہ حدیث بیان کيتی۔[۳۷]
- شیخ صدوق تے جوینی خراسانی دا کہنا اے کہ آپ(ص) نے ایہ حدیث منبر دے اُتے توں بیان فرمائی۔[۳۸]۔[۳۹]
- عیاشی نے دوسری روایت وچ ہور طبرسی نے کہیا اے کہ آپ(ص) نے ایہ حدیث مسلماناں توں اپنے آخری خطبے وچ بیان فرمائی۔[۴۰]۔[۴۱]
- دیلمی دی روایت دے مطابق آپ(ص) نے اس حدیث نوں اپنی آخری نماز جماعت دے بعد لوکاں نوں خطبہ دیندے ہوئے بیان فرمایا۔[۴۲]
- ہیتمی دا کہنا اے کہ رسول اللہ(ص) نے بیماری دے بستر اُتے اس حدیث نوں اس وقت بیان کيتا جدوں اصحاب آپ دی بالین اُتے حاضر سن ۔[۴۳]
انہاں روایات دے متن وچ غور کرکے معلوم ہُندا اے کہ انہاں وچوں بعض روایات دا تعلق اک ہی واقعے توں اے لیکن تمام دا تعلق اک واقعے توں قرار نئيں دتا جاسکدا کیونجے انہاں توں صراحت دے نال ظاہر ہُندا اے کہ رسول خدا(ص) نے اس حدیث نوں مختلف مواقع تے وکھ وکھ تھانواں اُتے متعدد بار ایہ حدیث بیان فرمائی اے ؛ تے بطور خاص اپنی حیات طیبہ دے آخری ایام وچ انہاں دو الہی امانتاں (یعنی قرآن تے اہل بیت(ع)) نوں خاص طور اُتے توجہ دتی اے۔[۴۴]۔[۴۵]۔[۴۶]
حدیث دے صحیح لفظاں
سودھواہل سنت دے بعض مصادر حدیث وچ حدیث ثقلین وچ "عترتی" دے بجائے لفظ "سنتی" بیان ہويا اے [۴۷] اُتے اس طرح دی حدیثاں بہت کدی کدائيں نيں تے اہل سنت دے علماء نے وی انہاں نوں لائق اعتنا نئيں سمجھیا اے ؛ کیونجے ایہ حدیث اس عبارت دے نال مصادر اولیہ وچ نقل نئيں ہوئی اے تے اہل سنت دے متکلمین نے مذاہب دے درمیان کلامی تنازعے دے حوالے توں اسنوں توجہ نئيں دتی اے۔ تے فیر اس عبارت دے نال منقولہ چار واسطے ضعیف تے ناقابل اعتناء تے انہاں دی سند وچ آنے والے افراد اہل سنت دے علمائے رجال دے نزدیک، ضعیف، جھوٹھے تے ناقابل اعتماد نيں۔[۴۸]
عترت دا تعارف
سودھوحدیث دی عبارت وچ لفظ "اہل بیت" "عترت" دی تشریح دے عنوان توں آیا اے لیکن بعض روایات وچ صرف لفظ "عترت" آیا اے [۴۹]۔[۵۰] تے بعض روایات وچ صرف لفظ "اہل بیت"[۵۱]۔[۵۲] آیا اے تے بعض عبارتاں وچ اہل بیت دی سفارش دہرائی گئی اے۔[۵۳]۔[۵۴]۔[۵۵]۔[۵۶]
حدیث ثقلین دے سلسلے وچ بعض شیعہ شیعہ روایات وچ لفظ اہل بیت دی وضاحت کردے ہوئے ائمۂ اثنا عشر نوں مصداق اہل بیت(ع)قرار دتا گیا اے۔[۵۷]۔[۵۸]۔[۵۹]
حدیث ثقلین دی اہمیت و دلالت
سودھوعلمائے شیعہ نے حدیث ثقلین نوں اپنی بہت ساریاں کتاباں وچ نقل کيتا اے تے اس توں استفادہ کردے ہوئے شیعہ عقائد دی تقویت دا اہتمام کيتا اے۔ میر حامد حسین موسوی (ہندی متوفٰی 1306ہجری) نے اپنی مشہور زمانہ کاوش عبقات الانوار وچ اک جامع فصل نوں اس حدیث تے اس دی نقل دے واسطےآں دے لئی مختص کررکھی اے جو پہلے جلد توں تیسری جلد تک دا احاطہ کيتے ہوئے اے تے اہل سنت دے مآخذ و مصادر توں استناد کردے ہوئے اس حدیث دی اہمیت بیان کيتی اے۔ انھاں نے امامت دی بحث وچ حدیث ثقلین نوں دوسری احادیث اُتے مقدم رکھیا اے۔
اس حدیث توں چند اہم نکات ثابت کيتے جاسکدے نيں جو درحقیقت شیعہ اعتقادت وچ شمار ہُندے نيں:
اہل بیت دی پیروی دا لازم ہونا
سودھواس حدیث وچ اہل بیت(ع) نوں قرآن دے برابر تے عِدل و معادل قرار دتا گیا اے چنانچہ جس طرح کہ مسلماناں اُتے قرآن دی پیروی لازمی قرار دتی گئی اے، اہل بیت(ع) دی پیروی وی لازمی تے ضروری قرار دتی گئی اے۔
عصمت اہل بیت
سودھوحدیث وچ واضح کيتا گیا اے کہ ایہ قرآن تے اہل بیت(ع) ہمیشہ نال رہن گے تے انہاں وچوں اک چھڈ کے دوسرے دی پیروی کرنا نجات و فلاح و سعالت دی ضمانت فراہم نئيں کردا۔ چنانچہ اس وچ دو نکتے اہل بیت(ع) دی عصمت دی دلیل نيں:
- حدیث وچ اس گل اُتے حدیث دی تاکید فرمائی گئی اے کہ قرآن تے اہل بیت دی پیروی کروگے تاں کدی گمراہ نہ ہوگے؛ تے ایہ اس نکتے دا ثبوت اے کہ جس طرح کہ قرآن وچ کوئی خطا نئيں اے اہل بیت دی تعلیمات وچ وی کسی خطا دا احتمال نئيں دتا جاسکدا۔
- حدیث وچ اہل بیت(ع) نوں قرآن دے ہمراہ تے معادل قرار دتا گیا اے ؛ تے مسلماناں دا اجماع عام اے کہ قرآن وچ کِسے اشتباہ دی گنجایش نئيں اے چنانچہ ثقل ثانی (یعنیاہل بیت) وچ وی کسی قسم دے اشتباہ دی گنجائش نئيں اے۔
بعض سنی محققاں نے وی اس حقیقت دی تصدیق دی اے کہ حدیث ثقلین اہل بیت دی آلودگی تے طہارت اُتے دلالت کردی اے۔[۶۰]۔[۶۱]۔[۶۲]
سلسلہ امامت دا دوام تے ضرورت
سودھوحدیث دے متن وچ بعض نکات پائے جاندے نيں جنہاں دی رو توں ایہ حقیقت وی واضح ہوجاندی اے کہ سلسلۂ امامت دا جاری تے دائم ہونا ضروری اے:
- پہلا نکتہ اہل بیت دی قرآن دے نال معیت و ہمراہی اے، تے امر مسلم اے کہ قرآن اسلام وچ دائمی تے ابدی منبع ہدایت اے تے قرآن و اہل بیت نوں روز قیامت تک نال رہنا اے، چنانچہ قیامت تک اہل بیت(ع) دا اک فرد قرآن دی معیت وچ ہوئے گا جس دی طرف رجوع کيتا جاندا رہے گا۔
- دوسرا نکتہ ایہ اے کہ ایہ دونے حوض کوثر تک اک دوسرے توں جدا نہ ہونگے۔
- تیسرا نکتہ ایہ کہ رسول اللہ(ص) نے فرمایا اے کہ انہاں دو بھاری ورثاں نوں سہارا قرار دو گے تاں ابد تک گمراہی توں محفوظ رہو گے۔
علمائے اہل سنت وچوں امام زرقانی المالکی اپنی کتاب شرح المواہب وچ ،[۶۳] علامہ سمہودی توں نقل کردے نيں کہ "اس حدیث توں واضح ہُندا اے کہ عترت وچوں کوئی اک فرد ـ جو تمسک تے رجوع دا اہل ہوئے گا ـ قیام قیامت تک موجود ہوئے گا، توں کہ اس حدیث وچ موجودہ ترغیب اس اُتے دلالت کرے، جداں کہ کتاب (یعنی قرآن دا حال وی ایہی اے ؛ چنانچہ ایہ (یعنی عترت و اہل بیت) زمین والےآں دی امان نيں تے جدوں ایہ چلے جاواں گے زمین والےآں نوں وی جانا پئے گا۔[۶۴]
اہل بیت دی دینی مرجعیت
سودھوچونکہ قرآن تمام مسلماناں دے عقائد تے عملی احکام دا اصل تے بنیادی ماخذ اے تے ایہ حدیث وی تاکید کردی اے کہ اہل بیت(ع) قرآن دے دائمی تے جداناپذیر اسيں نشین نيں لہذا بآسانی نتیجہ لیا جاسکدا اے کہ اہل بیت(ع) وی تمام اسلامی علوم وچ خطا ناپذیر علمی مرجع و منبع نيں۔
سید عبدالحسین شرف الدین نے اپنی کتاب المراجعات وچ شیخ سلیم بُشری دے نال بحث و مناظرہ کردے ہوئے اہل بیت(ع) دی علمی مرجعیت نوں بخوبی ثابت کيتا اے تے ثابت کيتا اے کہ انہاں دا اتباع واجب و لازم اے۔[۶۵]
حدیث ثقلین تے اتحاد مسلمین
سودھوجداں کہ اُتے کہیا گیا حدیث ثقلین شیعہ تے سنی دے ہاں متفق علیہ اے۔ اج تک اس حدیث دے موضوع اُتے ایداں دے مذاکرے تے مباحثے ہوئے نيں جو اتحاد مسلمین تے تقریب مذاہب اسلامیہ دا باعث ہوئے نيں۔ المراجعات وچ سید عبدالحسین شرف الدین تے اہل سنت دے عالم دین شیخ سلیم بُشری دے درمیان ہونے والی گفتگو اس اتحاد تے مفاہمت دا نمونہ اے۔ اس حدیث شریف دی طرف آیت اللہ بروجردی دی خاص توجہ وی درحقیقت ايسے سلسلے دا تسلسل سی جس دا آغاز شرف الدین نے کيتا سی۔[۶۶]
متعلقہ مآخذ
سودھوحوالے
سودھو- ↑ کلینی، الکافی، ج1، ص294۔
- ↑ نسائی، السنن الكبری، ح8148۔
- ↑ حدیث ثقلین دی سند – حدیث ثقلین اہل سنت دیاں کتاباں وچ – اھل بیت دی محبت دا تقاضا: حدیث ثقلین – حدیث ثقلین اُتے اک نظر-
- ↑ تالیف احمد ماحوزی۔
- ↑ نسائی، السنن الکبری، ح8148۔
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج5، ص186۔
- ↑ ترمذی، سنن الترمذی، ح3876۔
- ↑ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص110۔
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج4، ص371۔
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج5، صص183 و 189۔
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج5، ص166۔
- ↑ ترمذی، صحیح ترمذی، ج5، ص328۔
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج3، ص66۔
- ↑ طبرانی، المعجم الاوسط’، ج5، ص89۔
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج3، ص180۔
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، ج3، صص13، 17، 26 و 59۔
- ↑ العقیلی، ضعفاء الکبیر، ج4، ص362۔
- ↑ البزاز، البحر الزخار، ص88، ح864۔
- ↑ متقی هندی، کنز العمال، ج14، ص77، ح37981۔
- ↑ دارقطنی، المؤتلف و المختلف، ج2، ص1046۔
- ↑ الهیثمی، کشف الاستار، ج3، ص223، ح2617۔
- ↑ ابناثیر، اسد الغابة، ج3، ص219، ش2907۔
- ↑ البانی، ظلال الجنة، ح1465۔
- ↑ قندوزی حنفی، ینابیع الموده، ج1، صص106-107۔
- ↑ ابن حجر عسقلانی، الاصابہ، ج7، صص274-245۔
- ↑ بحرانی، غایة المرام و حجة الخصام، ج2، ص304-320۔
- ↑ بحرانی، غایة المرام و حجة الخصام، ج2، ص320-367۔
- ↑ الهیتمی، الصواعق المحرقة، ص150۔
- ↑ ترمذی، سنن الترمذی، ج5، ص662، ح3786۔
- ↑ احمد بنعلی طَبْرِسی، الاحتجاج، ج1، ص391۔
- ↑ احمد ابنحنبل، مسند احمد، ج4، ص371۔
- ↑ نیشابوری (قشیری)، صحیح مسلم، ج2، ص1873۔
- ↑ صدوق، کمال الدین وتمام النعمة، ج1، ص234، ح45 و ص238، ح55۔
- ↑ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص109۔
- ↑ سَمْهودی، جواهر العقدین، ص236۔
- ↑ عیاشی، کتاب التفسیر، ج1، ص4، ح3۔
- ↑ صفارقمی، بصائرالدرجات، ص412ـ414۔
- ↑ صدوق، الامالی، ص62۔
- ↑ جوینی خراسانی، فرائد السمطین، ج2، ص268۔
- ↑ عیاشی، کتاب التفسیر، ج1، ص5، ح9۔
- ↑ احمد بنعلی طبرسی، الاحتجاج، ج1، ص216۔
- ↑ دیلمی، ارشاد القلوب، ج2، ص340
- ↑ هیتمی، الصواعق المحرقه، ص150۔
- ↑ مفید، الارشاد، ج1، ص180۔
- ↑ هیتمی، الصواعق المحرقه، ص150۔
- ↑ شرف الدین، المراجعات، ص74۔
- ↑ رجوع کرو: متقی هندی، کنز العمال، ج1، ص187، ح948۔
- ↑ حدیث ثقلین وچ "عترتی" صحیح اے یا "سندی" -
- ↑ رجوع کرن: صدوق، عیون اخبار الرضا، ج2، ص62، ح259۔
- ↑ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص109۔
- ↑ رجوع کرو: جوینی خراسانی، فرائد السمطین، ج2، ص268۔
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ج23، ص131، ح64۔
- ↑ رجوع کرن: احمد ابنحنبل، مسند احمد، ج4، ص367۔
- ↑ دارمی، سنن الدارمی، ص828۔
- ↑ نیسابوری، صحیح مسلم، ج2، ص1873، ح36۔
- ↑ جوینی خراسانی، فرائد السمطین، ج2، ص250، 268۔
- ↑ ر.ک: صدوق، کمال الدین، ج1، ص278، ح25۔
- ↑ مجلسی، بحار الانوار، ج36، ص317۔
- ↑ اہل بیت(ع) کتاب وسنت دی روشنی وچ ۔۔ مفہوم اہل البیت(ع) ۔
- ↑ مناوی، فیض القدیر، ج3، ص18ـ19۔
- ↑ زرقانی، شرح المواهب اللدنیة، ج8، ص2۔
- ↑ سندی، دراست اللبیب، ص233، بحوالۂ حسینی میلانی، نفحات الأزهار، ج2، ص266ـ269۔
- ↑ ج8، ص7
- ↑ به نقل: امینی، الغدیر، ج3، ص118۔
- ↑ رجوع کرن:شرف الدین، المراجعات، ص71ـ76۔ اس کتاب دا اردو ترجمہ "مذہب اہل بیت" دے عنوان توں شائع ہويا اے۔
- ↑ رجوع کرن: واعظ زاده خراسانی، حدیث الثقلین، ص39ـ40؛ اوہی طبع 1370 ہجری شمسی، ص222ـ223۔
مآخذ
سودھو- ابن اثیر، علی بن ابی الکرم، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، بیروت: دار الکتب العلمیة، 1415ق.
- احمد بن حنبل، مسند الامام احمد بن حنبل، قاهره [ 1313، چاپ افست بیروت ] بیتا.
- امینی (علامہ)، عبدالحسین، الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، قم: مرکز الغدیر للدراست الاسلامیة، 1416ق.
- البانی، ناصر الدین، ظلال الجنة، حدیث 1465.
- بحرانی، سید هاشم بن سلیمان، غایة المرام و حجة الخصام، ج2 ص320-367
- البزاز، احمد بن عمرو، البحر الزخار (معروف به مسند بزاز). مکتبہ العلوم و الحکم.
- ترمذی، محمد بن عیسی، سنن الترمذی، استانبول 1401/1981؛
- جوینی خراسانی، ابراهیم بن محمد، فرائدالسمطین فی فضائل المرتضی و البتول و السبطین و الائمة من ذریتهم علیهم السلام، چاپ محمد باقر محمودی، بیروت 1398ـ1400/ 1978ـ1980 ء؛
- حاکم نیشابوری، محمدبن عبداللّه، المستدرک علی الصحیحین، بیروت: دارالمعرفه] بیتا. [؛
- حسینی میلانی، سید علی، نفحات الأزهار فی خلاصة عبقات الأنوار، تهران 1405؛
- دارقطنی، علی بن عمر، المؤتلف و المختلف، دار المغرب الاسلامی، بیروت.
- دارمی، عبداللّه بن عبدالرحمان، سنن الدارمی، استانبول 1401/ 1981 ء؛
- دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب، قم 1368ش؛
- الزرقانی، محمد بن عبدالباقی، شرح المواهب اللدنیہ، دار الکتب العلمیہ، بیروت.
- سخاوی، شمس الدین، استجلاب ارتقاء الغرف، قم، بنیاد معارف اسلامی، 1421ق.
- سمهودی، علی بن عبداللّه، جواهرالعقدین فی فضل الشرفین، چاپ مصطفیٰ عبدالقادر عطا، بیروت 1415/1995؛
- شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، چاپ حسین راضی، بیروت 1402/1982؛
- صدوق، محمد بن علی، الامالی، بیروت، 1400.
- صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، قم: چاپ مهدی لاجوردی، 1363ش.
- صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، قم: چاپ علی اکبر غفاری، 1363ش.
- صفار قمی، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد «ص»، چاپ محسن کوچہ باغی تبریزی، قم 1404؛
- طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، چاپ حمدی عبدالمجید سلفی، چاپ افست بیروت 1404.
- طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الاوسط’، دار الحرمین، 1415 ه.ش.
- طبرسی، احمدبن علی، الاحتجاج، چاپ محمد باقر موسوی خرسان، نجف 1386/1966؛
- عسقلانی، ابن حجر، الاصابہ، ج7، ص274-245 ہور بہ آن اشاره شده است
- العقیلی، محمد بن عمرو، الضعفاء الکبیر. دار الکتب العلمیہ، بیروت، لبنان، 1418 ه.ق.
- عیاشی، محمد بن مسعود، کتاب التفسیر، چاپ هاشم رسولی محلاتی، قم 1380ـ1381، چاپ افست تهران ] بیتا. [؛
- قندوزی، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموَدَّةِ لِذَوی القُربی، چاپ علی جمال اشرف حسینی، قم 1416؛
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، دار الکتب الاسلامیہ، تهران.
- متقی هندی، علی بن حسام الدین، کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال، چاپ بکری حیانی و صفوة السقّا، بیروت 1409/1989؛
- مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار. موسسه الوفاء، بیروت.
- معین، محمد بن محمد، دراست اللبیب، بجنہ احیاء الادب السندی، کراچی، 1957 ء
- مفید، محم بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج اللّه علی العباد، قم 1413؛
- مناوی، محمد عبدالرووف بن تاج العارفین، فیض القدیر: شرح الجامع الصغیر] بیروت [ 1391/1972؛
- نسائی، أحمد بن شعيب بن على بن بحر النسائي، السنن الکبری، دار الکتب العلمیہ، بیروت، 1411 ه.ق.
- النیسابوری، مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، استانبول 1401/1981؛
- واعظ زاده خراسانی، محمد، حدیث الثقلین، در قوام الدین محمد وشنوی، حدیث الثقلین] تهران [1416/1995؛
- الهیتمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة فی الرد علی اهل البدع و الزندقة، چاپ عبدالوهاب عبداللطیف، قاهره 1385/1965؛
- الهیثمی، علی بن ابی بکر، کشف الاستار عن زوائد البزار، موسسه الرسالة، بیروت، 1979 ء
- حدیث الثقلین و تھانواں اهل البیت (ع)، ط مدینة العلم بستانی (14 بهمن، 1385 هجری شمسی۔