ہاشم مرقال
معلومات شخصیت | |
---|---|
مکمل نام | ہاشم بن عتبی بن ابی وقاص |
لقب | ہاشم مرقال |
وجہ شہرت | پیغمبر اکرم صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم و امام علی دے صحابی، |
نمایاں کارنامے | |
دیگر سرگرمیاں | |
دینی | جنگ صفین وچ حضرت علی دے پرچم دار |
ہاشِم بن عُتْبہ بن اَبی وَقَّاص، لقب ہاشم مِرقال (شہادت ۳٧ ق، جنگ صفین)، پیغمبر اکرم صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم تے امام علی دے اصحاب وچوں نيں۔ فتح مکہ دے روز اسلام قبول کيتا تے جنگ صفین وچ شہید ہوئے۔
خلیفہ دوم دے دور وچ فتح عراق وچ ہاشم مرقال دا کردار رہیا اے تے بعض شہراں دی فتوحات انہاں دے ہتھوں انجام پائی نيں تے اہل کوفہ دے امام علی دے ہتھ اُتے بیعت کرنے وچ اوہ تاثیر گزار سن ۔
نسب
سودھوہاشم بن عُتْبَہ بن مالک بن وُہیْب (اہیب) بن عبد مناف بن زہره، قبیلہ قریش دے طایفہ بنی زہرہ تعلق رکھدے سن ۔[۱] انہاں دی کنیت ہاشم، اباعمرو تے لقب مِرقال سی۔ مورخین نے انہاں نوں نیکی دے نال یاد کيتا اے تے انہاں نوں شجاع، فاضل تے سخی انسان ذکر کيتا اے۔ ہاشم بن عتبہ نے فتح مکہ دے موقع اُتے اسلام قبول کيتا۔ [۲]
ہاشم دا باپ عتبہ بن مالک،[۳] عتبہ بن ابی وقاص دے ناں توں مشہور، سعد بن ابی وقاص دا بھائی[۴] تے پیغمبر اکرم (ص) دے سر سخت دشمناں وچوں سی۔ نقل ہويا اے کہ اس نے جنگ احد وچ آنحضرت (ص) دے دندان مبارک نوں شہید کيتا تے فتح مکہ توں پہلے کفر دی حالت وچ اس دنیا توں گیا۔[۵] ہاشم دا بھائی نافع وی جنگ احد وچ اپنے باپ دے نال سی لیکن فتح مکہ وچ اوہ مسلمان ہو گیا۔[۶]
خلفاء دا زمانہ
سودھوہاشم بن عتبہ جنگ یرموک وچ شریک سن تے اس جنگ وچ انہاں نے اپنی اک اکھ توں ہتھ دھویا۔[۷] خلیفہ دوم نے انہاں نوں یرموک توں قادسیہ بھیجیا۔ جنگ قادسیہ وچ اوہ اشعث بن قیس تے اشتر نخعی دے ہمراہ سعد بن ابی وقاص دے لشکر توں ملحق ہوئے، سعد نے انہاں نوں لشکر کے میسرہ دی کمان سونپی۔[۸] عراق دے بعض شہر جداں جلولاء سن ۱٧ یا ۱۹ ق وچ انہاں دے ہتھوں فتح ہويا۔[۹]
عثمان بن عفان دی خلافت دے دور وچ سعید بن عاص انہاں دی طرف توں کوفہ دا حاکم سی۔ ہاشم مرقال نے ماہ مبارک رمضان وچ آخر ماہ چاند دا مشاہدہ کيتا تے اپنا روزہ افطار کر ليا، جدوں خبر سعید نوں پہچی تاں اس نے ہاشم توں اس دی علت دریافت کيتی، ہاشم نے ہلال ماہ دے رویت دی گل کہی تاں سعید نے کہیا: کيتا تمام لوکاں وچوں صرف اک تسيں نے ہی اپنی اک اکھ توں اسنوں دیکھیا اے ؟ اس دے بعد اس نے حکم دتا کہ انہاں اُتے حد جاری کرن۔ نقل ہويا اے کہ عثمان بن عفان دی موت دے بعد حضرت علی (ع) نے کوفہ دی حکومت نوں ہاشم مرقال دے حوالہ کيتا تے انہاں نے سعید بن عاص توں قصاص لیا۔[۱۰]
حضرت علی (ع) دی حکومت
سودھوہاشم بن عتبہ لوکاں توں حضرت علی (ع) دے لئی بیعت لینے دی کوشش کردے سن ۔ جس وقت عثمان بن عفان دے قتل تے لوکاں دے حضرت علی (ع) توں بیعت لینے دی خبر کوفہ والےآں تک پہچی، اس وقت ابو موسی اشعری کوفہ دے حاکم سی تے حضرت توں بیعت کرنے وچ ٹال مٹول کر رہیا سی۔ ہاشم مرقال نے انہاں توں چاہیا کہ اوہ حضرت دی بیعت کرن لیکن ابو موسی نے کہیا: جلدی نہ کرن۔ ہاشم نے اپنے کھبے ہتھ نوں حضرت دے داہنے ہتھ اُتے رکھ دے انہاں دی بیعت کيتی[۱۱] تے ابو موسی توں کہیا: کيتا ڈردے ہو کہ جے حضرت علی توں بیعت کر لئی تے عثمان زندہ ہو گئے تاں اوہ تواڈی سرزنش کرن گے[۱۲] تے فیر ایہ اشعار پڑھے:
[۱۳]أبایع غیر مکترث علیا | و لا أخشی أمیرا أشعریا | |
أبایعه و أعلم أن سأرضی | بذاک الله حقّا و النّبیا |
ان دا ایسا کرنا سبب بنا کہ ابو موسی اشعری تے دوسرےآں نے حضرت علی (ع) دی بیعت کر لئی۔[۱۴]
جنگ جمل
سودھوہاشم بن عتبہ جنگ جمل وچ شریک سن ۔[۱۵] جس وقت اہل بصرہ دی طلحہ و زبیر دے نال بیعت کيتی خبر حضرت علی (ع) تک پہچی، آپ نے ہاشم مرقال نوں ربذہ یا ذی قار توں خط دے کے انہاں نوں ابو موسی اشعری دے پاس کوفہ روانہ کيتا تے انہاں توں چاہیا کہ اوہ لوکاں وچ جوش پیدا کرن۔ ہاشم نے جدوں مشاہدہ کيتا کہ ابو موسی اشعری لوکاں نوں جنگ کيتی ترغیب وچ بہانے توں کم لے رہیا اے تاں اوہ امام دے پاس پرت آئے۔ حضرت نے ابن عباس تے محمد بن ابی بکر نوں کوفہ بھیجیا توں کہ ابو موسی نوں کوفہ دی امارت توں عزل کر دتیاں۔[۱۶]
جنگ صفین
سودھوجنگ صفین توں پہلے حضرت علی (ع) نے اپنے بعض اصحاب تے ہاشم بن عتبہ توں معاویہ بن ابو سفیان نال جنگ دے سلسلہ وچ مشورہ کيتا۔ اس نشست وچ ہاشم نے بنی امیہ دے اس جنگ دا مقصد دنیا پرستی ذکر کيتا تے قتل عثمان نوں عوام نوں فریب دینے دا ذریعہ قرار دتا۔[۱۷]
ہاشم بن عتبہ جنگ صفین وچ حضرت علی (ع) دے سپہ سالاراں وچوں سن تے اس جنگ وچ حضرت نے انہاں دے ہتھوں وچ اک وڈا علم دتا تھا[۱۸] تے اوہ قیس بن سعد بن عبادہ دے نال بصرہ دی پیادہ سپاہ دے سردار سن ۔[۱۹] اس جنگ وچ اوہ حارث بن منذر تنوخہ دے ہتھ شہید ہوئے۔[۲۰] انہاں دی شہادت دے بعد حضرت نے پرچم انہاں دے بیٹے عتبہ بن ہاشم دے حوالے کيتا۔ [۲۱] ہاشم جدوں کہ انہاں دا پیر کٹ چکيا سی جو وی انہاں نزدیک ہُندا اسنوں قتل کر دیندے تے کہندے سن :
- الفحل یحمی شوله معقولا[۲۲]
نقل ہويا اے کہ اوہ جنگ صفین وچ ایہ رجز پڑھ رہے سن :
أعور یبغی أهله محلا | قد عالج الحیاة حتی ملا | |
لا بدّ أن یفل أو یفلا[۲۳] |
حضرت علی (ع) دے کلام وچ
سودھوجس وقت محمد بن ابی بکر، مصر دے گورنر دی شہادت دی خبر حضرت تک پہچی، آپ نے قسم کھادی کہ وچ مصر دی حکومت دے لئی ہاشم مرقال نوں بھیجنا چاہندا سی، جے ہاشم اوتھے چلے گئے ہُندے تاں اوہ عمرو عاص نوں مصر والےآں اُتے مسلط نئيں ہونے دیندے۔[۲۴]
ہاشم مرقال دی شہادت دے بعد حضرت انہاں دے تے انہاں دے ساتھیاں دے سرہانے آئے تے انہاں سب دے حق وچ دعا دی تے فرمایا:
[۲۵]جزی الله خیراً عصبة أسلمیة | صباح(حسان) الوجوه صُرِّعوا حول هاشم |
ترجمہ: اللہ گروہ اسلمیاں نوں جزائے خیر دے کہ اوہ سب اپنے نورانی چہراں دے نال ہاشم دے اطراف وچ خاک اُتے پئے ہوئے نيں۔
ابو طفیل نے انہاں دے سلسلہ وچ کہیا اے:
[۲۶]یا هاشم الخیر جزیت الجنّه | قاتلت فی الله عدوّ السّنّة |
کربلا وچ
سودھوقدیم تاریخی منابع دے مطابق، ہاشم مرقال جنگ صفین وچ شہید ہوئے نيں۔[۲۷] لیکن بعض متاخر منابع نے ہاشم بن عتبہ نامی شخص دا ذکر واقعہ کربلا وچ کیہ اے کہ جو روز عاشورا شہید ہوئے نيں۔ شہید مطہری کربلا وچ انہاں دی شہادت نوں واقعہ کربلا دے لفظی تحریفات دا سلسلہ خیال کردے نيں۔[۲۸] بعض دوسرے افراد نے اس ناں دی دو شخصیتاں دا ذکر کيتا اے کہ جنہاں وچ اک صفین وچ تے دوسرے کربلا وچ شہید ہوئے نيں۔
اولاد
سودھونقل دے مطابق، ہاشم دے اک بیٹے دا ناں عبد اللہ سی، جنہاں نوں معاویہ دے حکم اُتے زیاد بن ابیہ نے زنجیراں وچ بنھ کر شام بھیجیا تھا[۲۹] تے اوتھے انہاں دی عمرو عاص دے نال شدید بحث ہوئی۔[۳۰]
حوالے
سودھو- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۲، ص۶۰۶-۶۰٧
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ۴، ص۱۵۳۶
- ↑ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۴۶٧
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۲، ص۶۰۹
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ۱۴۹۰؛ ابن حجر، الاصابه، ج۵، ص۱۹٧؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۴۶۸؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۱۹
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ۱۴۹۰
- ↑ دینوری، اخبار الطوال، ص۱۲۰
- ↑ دینوری، اخبار الطوال، ص۱۲۱
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ۴، ص۱۵۳۶
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۲٧
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۶، ص۴۰۵
- ↑ ابن اعثم، الفتوح، ج۲، ص۴۳۹
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۶، ص۴۰۵-۴۰۶
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۱۳؛ ابن اعثم، الفتوح، ج۲، ص۴۳۹
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ۴، ص۱۵۳۶
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۱۳، ۲۳۵
- ↑ منقری، وقعة الصفین، ص۹۲
- ↑ دینوری، اخبار الطوال، ص۱٧۱
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۳۰۳
- ↑ دینوری، اخبار الطوال، ص۱۸۳
- ↑ دینوری، اخبار الطوال، ص۱۸۴
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۵۴٧
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۵۴٧
- ↑ طبری، تریخ، ج۵، ص۱۱۰؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۰۴
- ↑ مسعودی، مروج الذهب، ج۲، ص۳۸۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۴۰۵
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۵۴٧
- ↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۵۴٧
- ↑ مطهری، حماسه حسینی، ج۱ص٧۰
- ↑ سیره معصومان، ج۵، ص۴۱
- ↑ زندگانی حسن بن علی (ع)، ج۲، ص۴٧۲
منابع
سودھو- ابن اثیر، علی بن محمد، أسد الغابہ فی معرفة الصحابہ، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق/۱۹۸۹ ع
- ابن اعثم کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، تحقیق: علی شیری، دار الأضواء، بیروت، ۱۴۱۱ق/۱۹۹۱ ع
- ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الإصابہ فی تمییز الصحابہ، تحقیق: عادل احمد عبد الموجود و علی محمد معوض، دارالکتب العلمیہ، بیروت، ۱۴۱۵ق/۱۹۹۵ ع
- ابن عبد البر، یوسف بن عبد الله، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، تحقیق: علی محمد البجاوی، دار الجیل، بیروت، ۱۴۱۲ق/۱۹۹۲ ع
- امین، سید محسن، سیره معصومان، مترجم علی حجتی کرمانی، سروش، تہران، ۱۳٧۶ ش، چاپ دوم
- بلاذری، احمد بن یحیی، کتاب جمل من انساب الأشراف، تحقیق: سہیل زکار و ریاض زرکلی، دار الفکر، بیروت، ۱۴۱٧ق/۱۹۹۶ ع
- بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف (ج۲)، تحقیق: محمد باقر محمودی، مؤسسہ الأعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۹٧۴م/۱۳۹۴ ق
- دینوری، احمد بن داوود، الأخبار الطوال، تحقیق: عبد المنعم عامر مراجعه جمال الدین شیال، منشورات الرضی، قم، ۱۳۶۸ ش
- طبری، محمد بن جریر، تریخ الأمم و الملوک، تحقیق: محمد أبو الفضل ابراهیم، دار التراث، بیروت، ۱۳۸٧ق/۱۹۶٧ ع
- قرشی، باقر شریف، زندگانی حسن بن علی علیہما السلام/ترجمہ مترجم فخر الدین حجازی، بنیاد بعثت، تہران، ۱۳۵۲ ش
- مسعودی، علی بن حسین، مروج الذہب و معادن الجوہر، تحقیق: اسعد داغر، قم، دارالہجرة، چ دوم، ۱۴۰۹ ق
- مطہری، مرتضی، حماسہ حسینی، انتشارات صدرا، ۱۳٧۹ ش
- منقری، نصر بن مزاحم، وقعہ صفین، تحقیق: عبد السلام محمد ہارون، القاہرة، المؤسسہ العربیہ الحدیثہ، الطبعة الثانیہ، ۱۳۸۲ق، افست قم، منشورات مکتبہ المرعشی النجفی، ۱۴۰۴ ق