مسخ
مَسْخ عذاب دی اک قسم اے جس توں انسان حیوان دی شکل اختیار کردا اے۔ مسخ وچ انسان دی ماہیت تبدیل نئيں ہُندی بلکہ صرف ظاہری شکل تے صورت حیوان وچ بدل جاندی اے۔ اسلامی مآخذ وچ مسخ دے بہت سارے موارد ذکر ہوئے نيں جنہاں وچ اصحاب سبت دا قصہ زیادہ مشہور اے۔
قرآنی آیات دے مطابق اصحاب سبت بنی اسرائیل دا اک گروہ سی جو اللہ دی نافرمانی کردے ہوئے ہفتے دے دن مچھلی دا شکار کرنے اُتے بندر دی شکل اختیار کر گئے سن ۔ اسلامی روایات دے مطابق قیامت دے دن وی مسخ ہُندے نيں تے بعض گناہگار لوک بندر، سور تے ہور حیوانات دی شکل وچ محشور ہُندے نيں۔
بعض مفسراں دا کہنا اے کہ قرآن مجید وچ جس مسخ دا تذکر ہويا اے اوہ اک تمثیل اے جس دا معنی ایہ اے کہ بعض لوک گناہ دی وجہ توں حیوانی صفت اپنا لیندے نيں؛ لیکن اکثر مفسرین اس گل نوں نئيں مندے تے انہاں دا کہنا اے کہ انسان دی ظاہری شکل ہی تبدیل ہُندی اے۔
مسخ تے تناسخ
سودھومسخ کسی چیز دی ظاہری شکل و صورت کسی نامناسب تے برے شکل وچ بدلنے نوں کہیا جاندا اے۔[۱] مسخ تناسخ توں مختلف اے۔ تناسخ دا مطلب روح دا بدن توں جدا ہونے دے بعد کسی دوسرے بدن توں وابستہ ہونے نوں کہیا جاندا اے، لیکن مسخ وچ روح بدن توں جدا نئيں ہُندی بلکہ صرف ظاہری شکل و صورت بدل کے حیوانی شکل اختیار کردی اے۔[۲]
مسخ تے انسانی ماہیت
سودھومسلم علما دا کہنا اے کہ انسانی ظاہری شکل و صورت وچ تبدیلی دا مطلب ایہ نئيں کہ انسانی حقیقت وی تبدیل ہوجاندی ہوئے۔[۳] لہذا مسخ دا مطلب ایہ نئيں کہ کوئی انسان ختم ہو جائے تے بندر دا اک فرد بن جائے یا انسانی روح کسی بندر دے بدن وچ پھونکيتی جائے[۴] بلکہ مسخ توں مراد ایہ اے کہ اک شکل اُتے دوسری شکل آجائے؛ یعنی انسانی حقیقت اپنی جگہ باقی رہے تے بندر دی شکل اختیار کرے۔ ايسے لئی اس اُتے بندری انسان دا اطلاق ہونا چاہیے۔ [۵]
شہید مطہری اس مطلب نوں ایويں بیان کردے نيں: "قیامت دے دن جس شکل وچ وی ہونگا ايسے بدن وچ یا کسی تے بدن وچ سو فیصد اوہ وچ ہی ہاں؛ صرف ایہ ممکن اے کہ میری شکل تبدیل ہوجائے۔ جے قیامت وچ مینوں میری روحی خصوصیات دے مطابق مسخ وی کرن تے حیوانی شکل وچ محشور کرن تب وی اوہ وچ ہی ہاں لیکن کسی حیوانی شکل وچ ہون۔"[۶]
قرآن دی نظر وچ مسخ
سودھوقرآن مجید دی بعض آیات وچ بعض انساناں دے مسخ دی گل آئی اے۔ مثال دے طور اُتے سورہ مائدہ دی آیت نمبر 60 وچ بعض انساناں دا بندر تے خنزیر دی شکل وچ بدلنے دا تذکرہ ہويا اے۔[۷] ايسے طرح سورہ بقرہ دی آیت 65 دے مطابق اللہ تعالی نے بنی اسرائیل دے اک گروہ اصحاب سبت نوں اللہ دی نافرمانی کردے ہوئے ہفتے دے دن مچھلی پھڑنے اُتے مسخ کر کے بندر دی شکل وچ تبدلی کردتا۔[۸]
بعض حواریاں دا مسخ ہونا
سودھوقرآنی آیات دے مطابق حضرت عیسی دے حواریون نے اللہ تعالی توں آسمانی مائدہ طلب کیتا[۹] تے اللہ تعالی نے انہاں دے دعا دی استجابت دی خبر دینے دے بعد کہیا: جے آسمانی مائدہ نازل ہونے دے بعد کوئی کافر ہوگیا تاں اسنوں ایداں دے عذاب وچ مبتلا کرے گا جس وچ کِسے نوں وی مبتلا نئيں کيتا اے۔[۱۰] بعض مفسرین نے اس آیت دے تھلے کہیا اے کہ حواریاں نے آسمانی مائدہ نازل ہونے دے باوجود خیانت کيتی تے اللہ تعالی نے انہاں نوں مسخ کیتا؛[۱۱] لیکن علامہ طباطبائی ورگے بعض دوسرے مفسرین نے اس گروہ دے مسخ ہونے نوں قبول نئيں کيتا اے تے کہیا اے کہ ایہ قرآن دی ہور آیات دے خلاف اے۔[۱۲]
مسخ دی کیفیت
سودھودنیا وچ مسخ کِداں وجود وچ آندا اے اس بارے وچ مختلف نظریات پائے جاندے نيں۔ اکثر مفسراں دا کہنا اے کہ قرآن وچ مسخ توں مراد ایہ اے کہ انسانی جسم وچ وی تبدیلی آندی اے ؛ لیکن بعض دا کہنا اے کہ مسخ وچ صرف باطنی شکل تبدیل ہُندی اے تے انسانی چہرہ اپنی جگہ باقی رہندا اے۔
مجاہد بن جبیر (متوفی 102 ھ) دا کہنا اے: قرآن وچ جس مسخ دا تذکر ہويا اے اوہ اک تمثیل اے جس طرح توں «کمَثَلِ الْحِمارِ یحْمِلُ أَسْفاراً» (ان دی مثال اس گدھے دی سی اے جس نے وڈی وڈی کتاباں اٹھائی ہوئی ہاں)[۱۳] دی آیت اے۔[۱۴] عبدالرزاق کاشانی توں وی منقول اے کہ ایہ مسخ صرف انسان دے باطن توں مربوط اے۔ دوسرے لفظاں وچ مسخ شدہ یہودی ظاہری طور اُتے تاں انسان سن لیکن حقیقت وچ انہاں وچوں نئيں سن ۔[۱۵]
اہل سنت معاصر مفسرین رشید رضا تے محمد عبدہ[۱۶] دا وی ایسا ہی نظریہ اے۔[۱۷]
البتہ کہیا جاندا اے کہ زیادہ تر مفسراں دا نظریہ ایہ اے کہ قرآن وچ مسخ اپنی حقیقی معنی وچ استعمال ہويا اے۔ یعنی جسم وچ وی مسخ انجام پاندا اے تے انسان دی ظاہری شکل وی بدل جاندی اے۔[۱۸] علامہ مجلسی دا کہنا اے کہ متواتر روایات، مسخ دے اس معنی اُتے دلالت کردیاں نيں۔[۱۹]
اس نظریے دے حامیاں نے مسخ محال ہونے نوں رد کردے ہوئے کہیا اے کہ جدوں انبیاء ؑ توں معجزے نوں مان لیا اے تاں کسی عمل دا خارق العادہ ہونا اس دے محال ہونے دی دلیل نئيں بندی اے بلکہ معجزے دی اک شرط وی خارق العادہ ہونا ہی اے۔[۲۰]
قیامت وچ انسان دا مسخ ہونا
سودھوبعض احادیث دے مطابق، قیامت وچ بعض گروہ مسخ ہو کے حیواناں دی شکل وچ محشور ہونگے۔ مثال دے طور اُتے روایت وچ آیا اے کہ اک دن معاذ بن جبل نے آیت مجیدہ «یوْمَ ینْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْواجاً» (جس دن صور پھونکا جائے گا تاں تسيں لوک فوج در فوج آؤ گے۔)[۲۱] دے بارے وچ رسول اللہؐ توں سوال کيتا۔ آپ صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے فرمایا: «انہاں وچوں بعض بندر دی شکل وچ ، بعض خنزیر دی شکل وچ ۔۔۔ محشور ہونگے۔[۲۲]
امام باقرؑ دی اک روایت وچ وی آیا اے کہ جو لوک قدَر الہی نوں جھٹلاندے نيں اوہ لوک اپنی قبراں توں بندر تے خنزیر دی شکل وچ اٹھاں گے۔[۲۳]
روح مسخ ہونا
سودھوبعض اسلامی دانشمنداں دا کہنا اے کہ انسان روحی تے معنوی اعتبار توں مسخ ہوکے حیوان وچ بدل جاندا اے۔ بعض مفسراں نے قرآن مجید دی تعبیر «أُولئِک کالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَل» (ایہ لوک چوپایاں دی طرح نيں۔ بلکہ انہاں توں وی زیادہ گمراہ (تے گئے گزرے) نيں۔)[۲۴] نوں ايسے طرف اشارہ قرار دتا اے۔[۲۵]
مرتضی مطہری دا کہنا اے کہ کسی وی انسان دی انسانیت اس دی اخلاقی خصوصیات توں وابستہ اے جے کسی وچ اک وحشی حیوان دی صفات تے اخلاق ہوئے تاں اوہ حقیقت وچ مسخ ہوچکيا اے۔[۲۶]
روایات وچ مسخ دے بعض مصادیق
سودھوشیعہ تے اہل سنت دی بعض کتاباں دے مطابق، قرآن مجید وچ مذکور مسخ دے مصادیق دے علاوہ وی کچھ فرد یا افراد دے مسخ ہونے دیاں گلاں نظر آندیاں نيں۔ مثال دے طور اُتے شیخ صدوق نے اپنی کتاب الخصال وچ بچھو، چمگادڑ، ریچھ سمیت 13 حیوانات دا ناں ذکر کيتا اے جو پہلے انسان سن تے فیر مسخ ہوکے اس شکل وچ تبدیل ہوئے نيں۔[۲۷]اسی طرح تیسری تے چوتھی صدی ہجری دے اہل سنت عالم طبرانی نے وی رسول اکرم صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم توں اک حدیث نقل کيتی اے جس وچ مستقبل وچ بعض مسلماناں دا مسخ ہوکے بندر تے خنزیر دی شکل وچ تبدیل ہونے دا تذکرہ اے۔[۲۸]
مسخ شدہ انساناں دی عاقبت
سودھواسلامی احادیث دے مطابق قرآن وچ جنہاں لوکاں دے مسخ ہونے دا تذکرہ ہويا اے، اوہ صرف تن دن زندہ رہے تے انہاں دی نسل باقی نئيں رہی اے۔[۲۹] صدرالمتألہین دا کہنا اے کہ مسلماناں دا اجماع اے کہ موجودہ حیوانات حضرت آدم دی نسل توں نئيں نيں تے مسخ شدہ افراد تن دن دے بعد مر گئے نيں پہلے اس دے کہ انہاں دی حیوانی حالت وچ کوئی نسل پیدا ہوجائے۔[۳۰]
حوالے
سودھو- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۵۵۔
- ↑ سبحانی، منشور عقاید امامیہ، ۱۳٧۶ش، ص۱۹۵۔
- ↑ مطہری، مجموعہ آثار، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص٧۰۳؛ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۴۸۔
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۴۸۔
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۳۲۔
- ↑ مطہری، مجموعہ آثار، ۱۳۶۸ش، ج۴، ص٧۰۳۔
- ↑ مکارم، شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۴ش، ج۴، ص۴۴۳۔
- ↑ مکارم، شیرازی، تفسیر نمونہ، ۱۳٧۴ش، ج۱، ص۲۹٧۔
- ↑ سورہ مائدہ، آیہ ۱۱۲۔
- ↑ سورہ مائدہ، آیہ ۱۱۵۔
- ↑ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۴۲؛ عیاشی، کتاب التفسیر، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۳۵۱۔
- ↑ طباطبائی، المیزان، ۱۴۱٧ق، ج۶، ص۲۳۹۔
- ↑ سورہ جمعہ، آیہ ۵۔
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳٧۲ش، ج۱، ص۲۶۴۔
- ↑ جوادی آملی، تسنیم، ۱۳۸۸ش، ج۵، ص۱۳۳۔
- ↑ مغنیہ، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۲۱۔
- ↑ ملاحظہ کرن: رشید رضا، المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۲۸۵۔
- ↑ مغنیہ، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۱۲۱۔
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ش، ج۵۸، ص۱۱۱۔
- ↑ شاکر و میری، «ماہیت عذاب مسخ در آموزہہای دینی»، ص۳۰۔
- ↑ سورہ نبأ، آیہ۱۸۔
- ↑ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱۹، ص۱٧۵۔
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۲۱۲۔
- ↑ سورہ اعراف، آیہ ۱٧۹۔
- ↑ میرجہانی، تفسیر ام الکتاب، ص۲٧۰۔
- ↑ مطہری، مجموعہ آثار، ۱۳۶۸ش، ج۲۳، ص۱۰۵۔
- ↑ شیخ صدوق، الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۹۳۔
- ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۲۴۵و۲۴۶۔
- ↑ شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا، ۱۳٧۸ق، ج۱، ص۲٧۱۔
- ↑ صدرالمتألہین، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۴۶۸۔
مآخذ
سودھو- ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق و مصحح: میر دامادی، جمالالدین، بیروت، دار الفکر للطباعۃ و النشر و التوزیع،دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ھ۔
- آلوسی، سید محمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، تحقیق: عطیۃ، علی عبدالباری، بیروت، دارالکتب العلمیۃ، چاپ اول، ۱۴۱۵ھ۔
- جوادی آملی، عبداللہ، تسنیم، قم، اسراء، ۱۳۸۸شمسی ہجری۔
- رشید رضا، المنار، مصر، الہیئۃ المصریۃ العامۃ للکتاب، ۱۹۹۰ء۔
- سبحانی، جعفر، منشور عقائد امامیہ، قم، موسسہ امام صادق(ع)، ۱۳٧۶شمسی ہجری۔
- شاکر، محمدکاظم، میری سیدسعید، ماہیت عذاب مسخ در آموزہہای دینی، تحقیقات علوم قرآن و حدیث، شمارہ۲، ۱۳۸۸شمسی ہجری۔
- شیخ صدوق، الخصال، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲شمسی ہجری۔
- شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، ۱۴۰۶ھ۔
- شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق و مصحح: مہدی لاجوردی، تہران، نشر جہان، چاپ اول، ۱۳٧۸شمسی ہجری۔
- صدرالمتألہین، محمد بن ابراہیم، تفسیر القرآن الکریم، تحقیق: محمد خواجوی، انتشارات بیدار، قم، چاپ دوم، ۱۳۶۶شمسی ہجری۔
- طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱٧ھ۔
- طبرانی، أبوالقاسم، المعجم الکبیر، محقق: حمدی بن عبد المجید السلفی، قاہرہ، ابنتیمیہ، ۱۴۱۵ھ۔
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمہ:محمد جواد بلاغی، تہران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳٧۲شمسی ہجری۔
- عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، محقق و مصحح: ہاشم رسولی محلاتی، تہران، المطبعۃ العلمیۃ، چاپ اول، ۱۳۸۰ھ۔
- قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، تہران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۴شمسی ہجری۔
- مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ھ۔
- مطہری، مرتضی، مجموعہ آثار، تہران، انتشارات صدرا، ۱۳۶۸شمسی ہجری۔
- مغنیہ، محمد جواد، تفسیر الکاشف، تہران، دار الکتب الإسلامیۃ، چاپ اول، ۱۴۲۴ھ۔
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونہ، تہران، دارالکتب الإسلامیۃ، چاپ دہم، ۱۳٧۱شمسی ہجری۔
- میرجہانی سیدحسن، تفسیر ام الکتاب، تہران، صدر، بیتا۔