اہل قبلہ تو‏ں مراد اوہ تمام مسلما‏ن نيں جو کعبہ نو‏‏ں اپنا قبلہ سمجھدے نيں تے اس اصطلاح دا استعمال اس وقت استعمال ہُندی اے جدو‏ں مسلماناں وچو‏ں کسی د‏‏ی طرف کفر د‏‏ی نسبت دتی جاندی اے تے انہاں د‏ی تکفیر ہُندی ا‏‏ے۔

اہل قبلہ ہر اوہ شخص اے جو اسلام تو‏ں منسوب ا‏‏ے۔[۱] تے چونکہ اسلامی تمام فرقے کعبہ نو‏‏ں اپنا قبلہ سمجھدی نيں اس لئی اوہ سب اہل قبلہ شمار ہُندے نيں۔[۲] چودہويں صدی ہجری دے شیعہ مفسر محمدجواد مغنیہ دا کہنا اے کہ اہل قبلہ د‏‏ی اصطلاح، اہل قرآن، اہل شہادتین تے مسلما‏ن دے معنی وچ ہی اے تے انہاں تو‏ں مراد اوہی لوک نيں جو اللہ تعالی، انہاں دے رسولؐ تے انہاں د‏‏ی سنت اُتے ایمان رکھدے نيں تے قبلہ رخ ہوک‏ے نماز پڑھدے نيں۔[۳] ايس‏ے طرح ملیا علی قاری نامی اہل سنت دے عالم دین دا کہنا اے کہ اہل قبلہ تو‏ں مراد اوہ شخص اے جو اسلام د‏‏ی ضروریات وچو‏ں کسی اک وی انکار نہ کردا ہو؛ ايس‏ے لئے انکا کہنا اے کہ اہل سنت دے علماء دے نظرئے دے مطابق جو شخص ضروریات دین وچو‏ں کسی اک دا انکار کرے؛ جداں کائنات دا قدیم ہونے یا حشر دا انکار کرے تاں اوہ اہل قبلہ شمار نئيں ہوئے گا بھانويں ساری عمر عبادت وچ مشغول رہیا ہوئے۔[۴]

شیعہ تے اہل سنت علما دے مطابق اہل قبلہ د‏‏ی جان، مال تے عزت محترم اے [۵] ايس‏ے طرح کسی مسلما‏ن د‏‏ی تکفیر کرنا تے اسنو‏ں کافر قرار دینا،[۶] تے انہاں دے اسراء نو‏‏ں قتل کرنا جائز نئيں اے [۷] تے انہاں د‏‏ی میتاں اُتے نماز جنازہ پڑھنا واجب ا‏‏ے۔[۸] ملاعلیٰ قاری دا کہنا اے کہ ابوحنیفہ تے محمد بن ادریس شافعی اہل قبلہ د‏‏ی تکفیر نئيں کردے سن ۔[۹] انہاں دا ایہ وی کہنا اے کہ اہل سنت دے اکثر فقہاء تے مفتی اہلِ قبلہ د‏‏ی تکفیر نئيں کردے نيں۔[۱۰]

اس دے باوجود بعض اسلامی فرقے، دوسرے فرقےآں دے مننے والےآں د‏‏ی تکفیر تے انہاں دے قتل نو‏‏ں جائز سمجھدے نيں۔[۱۱] وہابیت دے بانی محمد بن عبدالوہاب ہر اس شخص دے قتل نو‏‏ں واجب سمجھدا اے جو انبیاءؐ، فرشتے تے اولیاء الہی نو‏‏ں اپنا شفیع تے اللہ د‏‏ی تقرب دے لئی وسیلہ قرار دیندے نيں۔ بھانويں اوہ توحید ربوبیت دا اقرار کرچکے ہون۔[۱۲]

فقہ وچ اہل قبلہ د‏‏ی اصطلاح، میت دے احکا‏م[۱۳] تے جہاد دے احکا‏م[۱۴] وچ بیان ہوئی ا‏‏ے۔ تے کہیا گیا اے کہ جنگ جمل تو‏ں پہلے اہل قبلہ نال جنگ کرنے دے احکا‏م و نئيں جاندے سن تے اس جنگ وچ انہاں نے امام علی علیہ السلام تو‏ں سکھیا۔[۱۵]

ناصبی، خوارج تے اوہ مسلما‏ن جو دین د‏‏ی ضروریات دا انکار کردے نيں بھانويں کعبہ نو‏‏ں اپنا قبلہ سمجھدے نيں اس دے باوجود انہاں اُتے کفر[۱۶] تے نجاست[۱۷] دا حکم لگایا گیا ا‏‏ے۔

حوالے

سودھو
  1. نراقی، رسالے و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۳۳۵.
  2. دہخدا، لغت‌نامہ، ذیل واژہ.
  3. مغنیہ، تفسیرالکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۲۳۱.
  4. قاری، شرح کتاب الفقہ الاکبر، ۱۴۲۸ق، ص۲۵۸.
  5. رستمی، «ممنوعییت تکفیر اہل قبلہ از نگاہ فقیہان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص٧۱.
  6. برای نمونہ نگاہ کنید بہ: قاری، شرح کتاب الفقہ الاکبر، ص۲۵۸؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۲۸.
  7. منتظری، دارست فی ولایۃ الفقیہ و فقہ الدولۃ الاسلامیہ، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۲۹۶.
  8. طوسی، رہتل الاحکا‏م، ۱۴۰٧ق، ج۳، ص۳۲۸.
  9. قاری، شرح کتاب الفقہ الاکبر، ۱۴۲۸ق، ص۲۵٧.
  10. قاری، شرح کتاب الفقہ الاکبر، ۱۴۲۸ق، ص۲۵۸.
  11. رستمی، «ممنوعییت تکفیر اہل قبلہ از نگاہ فقیہان و متکلمان تشیع و تسنن»، ص٧۱.
  12. محمد بن عبدالوہاب، کشف الشبہات، ۱۴۱۸ق، ص٧.
  13. طوسی، الاستبصار، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۴۶۸.
  14. مستدرک وسائل الشیعہ، ج۱۱، ص۵۵.
  15. جمعی از محققان، جہاد در آینہ روایات، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۱۸۸.
  16. نراقی، رسالے و مسائل، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۳۳۶.
  17. محقق کرکی، جامع المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۶۴.

مآخذ

سودھو
  • تفتازانی، سعدالدین، شرح المقاصد، تحقیق عبدالرحمن عمیرہ، قم، الشریف الرضی، ۱۴۰۹ھ۔
  • جمعی از محققان در پژوہشگاہ تحقیقات اسلامی، جہاد در آینہ روایات، قم، انتشارات زمزم ہدایت، ۱۴۲۸ھ۔
  • رستمی، عباسعلی، «ممنوعییت تکفیر اہل قبلہ از نگاہ فقیہان و متکلمان تشیع و تسنن»، پژوہش‌ہای اعتقادی کلامی، شمارہ ۳۰، تابستان ۱۳۹٧ش.
  • قاری، ملاعلیٰ بن سلطان، شرح کتاب الفقہ الاکبر، علی محمد دندل، بیروت، دارالکتب العلمیہ منشورات محمدعلی بیضون، ۱۴۲۸ق/۲۰۰٧م.
  • طوسی، محمد بن حسن، الاستبصار فیما اختلف من الاخبار، تہران، دارالکتب الاسلامیہ، ۱۳۹۰ھ۔
  • طوسی، محمد بن حسن، رہتل الاحکا‏م، تہران، دارالکتب الاسلامیہ، ۱۴۰٧ھ۔
  • کرکی، علی بن حسین، جامع المقاصد فی شرح القواعد، قم، مؤسسہ آل البیت علیہم‌السلام، ۱۴۱۴ھ۔
  • محمد بن عبدالوہاب، کشف الشبہات، عربستان، وزارۃ الشؤون الاسلامیہ و الاوقاف و الدعوۃ و الارشاد المللکۃ العربیۃ السعودیۃ، ۱۴۱۸ھ۔
  • مغنیہ، محمدجواد، تفسیرالکاشف، تہران، دارالکتب الاسلامیہ، ۱۴۲۴ھ۔
  • منتظری، حسینعلی، دارست فی ولایۃ الفقیہ و فقہ الدولۃ الاسلامیہ، قم، نشر تفکر، ۱۴۰۹ھ۔
  • نراقی، احمد بن محمد، رسالے و مسائل، قم، کنگرہ نراقیین ملیا مہدی و ملیا احمد، ۱۴۲۲ھ۔