جگر مراد آبادی
| جگر مراد آبادی | |
|---|---|
| جم | 6 اپریل 1890 [۱] |
| وفات | 9 ستمبر 1960 (70 سال)[۱] |
| شہریت |  بھارت (۲۶ جنوری ۱۹۵۰–) |
| عملی زندگی | |
| صنف | غزل |
| پیشہ | لکھاری ، شاعر |
| پیشہ ورانہ زبان | اردو |
| اعزازات | |
 باب ادب
| |
ترمیم  | |
جگر مرادآبادی دا اصل ناں علی سکندر تے تخلص جگر سی۔ بھارت دی ریاست اترپردیش دے شہر مراداباد وچ پیدا ہوئے تے ايسے لئی مرادآبادی اکھوائے۔ اردو دے مشہور شاعر گزرے نيں۔ آپ 6 اپریل1890ء نوں مرادآباد وچ پیدا ہوئے۔ آپ ویہويں صدی دے اردو دے مشہور شاعراں وچوں اک نيں۔ آپ نوں سب توں زیادہ نظماں نوں جمع کرنے اُتے ایوارڈ ملا۔ آپ کم عمر وچ ہی اپنے والد توں محروم ہوئے گئے تے آپ دا بچپن آسان نئيں سی۔ آپ نے مدرسے توں اردو تے فارسی سکھی۔ شروع وچ آپ دے شاعری دے استاد رسہ رامپوری سن ۔ آپ غزل لکھنے دے اک اسکول نال تعلق رکھدے سن ۔ بلا دے مے نوش سن مگر ودھیا پے وچ تاں ئب ہوئے گئے سن -آپ دا 9 ستمبر 1960ء نوں انتقال ہوئے گیا۔گوندا وچ اک رہائشی کالونی دا ناں آپ دے ناں اُتے 'جگر گنج ' رکھیا گیا اے۔ اوتھے اک اسکول دا ناں وی آپ دے ناں اُتے جگر میموریل انٹر کالج رکھیا گیا اے۔
شاعری سودھو
جگر مرادآبادی اردو شاعری دے چمکتے ستارےآں وچ شمار ہُندے نيں کیونجے انہاں دی شاعری انہاں دی رنگارنگ شخصیت،رنگ تغزّل تے نغمہ و ترنم دی آمیزش دا نتیجہ اے جس نے انہاں نوں اپنے زمانے بے حد مقبول تے ہردلعزیز بنا دتا سی۔[۲] جگر کوشاعری دا ذوق بچپن توں ہی سی کیونجے والد مولوی علی نظر تے چچا مولوی علی ظفر دونے شاعر سن تے بے حد مقبول سن ۔ ان دا دیوان کلیات جگر دے ناں توں بازار وچ دستیاب اے جو انہاں دی غزلاں، نظماں قصائد و قطعات دا مجموعہ اے۔ اس دیوان دی خاص گل ایہ اے کہ اس دا دیباچہ آل احمد سرور نے لکھیا اے جنہاں نے کلیات دا عکس اتار کر رکھ دتا اے۔
آل احمد سرور کہندے نيں:
| ” | جگر اک رومانی شاعر نيں۔ رومان کسی نہ کسی حقیقت نوں ہی خواباں وچ پیش کردا اے۔ جگر دے ایتھے وی خواب تے حقیقت دی دُھپ چھاواں نظر آندی اے۔[۳] | “ |
جگر نوں مرزا غالب تے ہور شاعر دی طرح ایہ امتیاز حاصل اے کہ انہاں دے کئی اشعار ضرب المثل بن گئے نيں تے برساں گزر جانے دے بعد نيں بولی اُتے تازہ رہندے نيں۔ مثلاً
یہ عشق نہیں آساں اتنا ہی سمجھ لیجے
اک آگ کا دریا ہے اور ڈوب کے جانا ہے
نمونۂ کلام سودھو
کسی صورت نمودِ سوزِ پنہانی نہیں جاتی
بھجا جاتا ہے دل چہرے کی تابانی نہیں جاتی
صداقت ہو تو دل سینے سے کھنچنے لگتے ہیں واعظ
حقیقت خود کو منوالیتی ہے مانی نہیں جاتی
چلے جاتے ہیں بڑھ بڑھ کرمٹے جاتے ہیں گرگرکر
حضورِ شمع پروا نوں کی نادانی نہیں جاتی
وہ یوں دل سے گزرتے ہیں کہ آ ہٹ تک نہیں ہوتی
وہ یوں آواز دیتے ہیں کہ پہچانی نہیں جاتی
محبت میں اک ایسا وقت بھی دل پر گزرتا ہے
کہ آنسو خشک ہو جاتے ہیں طغیا نی نہیں جاتی
گلشن پرست ہوں مجھے گل ہی نہیں عزیز
کانٹوں سے بھی نباہ کیے جا رہا ہوں میں
آدمی آدمی سے ملتا ہے
دل مگر کم کسی سے ملتا ہے
میں وہ صاف ہی نہ کہہ دوں‘جو ہے فرق تجھ میں مجھ میں
ترا درد دردِ تنہا‘مرا غم غمِ زمانہ
مرے دل کے ٹوٹنے پر ‘ہے کسی کو ناز کیا کیا
مجھے اے جگر مبارک‘یہ شکستِ فاتحانہ