علاء الدین خلجی دی فتح رنتھمبور
| |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
نقصانات | |||||||
آغاز | ۱۰ جولائی ۱۳۰۱ | ||||||
خاتمہ | ۱۰ جولائی ۱۳۰۱ | ||||||
نقشہ | 26°01′14″N 76°27′15″E / 26.02055556°N 76.45416667°E | ||||||
انتظامی تقسیم | |||||||
حصہ | محاصرہ | ||||||
وقوع تھاں | رنتھمبور قلعہ | ||||||
متناسقات | 26°01′14″N 76°27′15″E / 26.02055556°N 76.45416667°E | ||||||
|
|||||||
ترمیم |
سنہ ۱۳۰۱ء وچ سلطنت دہلی دے حکمران علاء الدین خلجی نے اپنی ہمسایہ ریاست رنتھمبور اُتے لشکر کشی کرکے فتح حاصل کر لئی سی۔ اس لشکر کشی دی وجہ ایہ سی کہ سنہ ۱۲۹۹ء وچ رنتھمبور دے بادشاہ ہمیر چوہان نے تخت دلی دے کچھ منگول باغیاں نوں پناہ دے دتی سی۔ علاء الدین نے بادشاہ ہمیر چوہان توں درخواست کيتی کہ اوہ انہاں باغیاں نوں تہ تیغ کر دے یا سانوں سونپ دے لیکن انہاں نے انکار کر دتا۔ اس صورت وچ علاء الدین دے لئی لشکر کشی اک انتظامی و سیاسی مجبوری سی چنانچہ انہاں نے رنتھمبور اُتے چڑھائی کر دتی۔ لشکر سلطانی الغ خان دی قیادت وچ بر سر پیکار سی۔ اس حملے وچ ہمیر چوہان دے سالار بھیم سنگھ دی جان چلی گئی تے کچھ دناں بعد انہاں دا بھائی بھوج علاء الدین دے لشکر وچ شامل ہوئے گیا۔ اُتے انہاں ابتدائی ہزیمتاں دے بعد ہمیر دے سالاراں (بشمول منگول باغی) نے صورت حال نوں قابو وچ کر ليا تے رنتھمبور دے نیڑے اک پہاڑی گزرگاہ دے پاس الغ خان دی فوج نوں شکست دے دی۔ علاء الدین نے فوراً نصرت خان جلیسری نوں کمک دے کے روانہ کیتا لیکن قلعہ دے محاصرے دے دوران وچ اوہ خود مارے گئے۔
لشکر سلطانی دی اس ذلت آمیز پسپائی نوں دیکھ کے سلطان نے بنفس نفیس معرکہ رنتھمبور دی کمان سنبھالی۔ انہاں نے حکم دتا کہ قلعہ دی دیواراں دے متوازی اک پہاڑی ٹیلہ بنایا جائے جس دی اونچائی قلعہ دی دیواراں دے مساوی ہوئے۔ سلطان دا محاصرہ اس قدر شدید سی کہ محصورین بلبلا اٹھے، غذائی اجناس ختم ہوئے گئے تے قحط دی نوبت آپہنچی۔ اس حوصلہ شکن صورت حال توں دوچار ہمیر چوہان تے انہاں دے وفادار ساتھیاں نے جولائی ۱۳۰۱ء نوں قلعے توں باہر نکل کے اپنی جاناں دا نذرانہ پیش کر دتا۔ ہمیر دے قتل دے بعد انہاں دے حرم وچ موجود خواتین، بیویاں، بچیاں تے ہور خواتین رشتہ داراں نے جوہر (اجتماعی خود کشی) کر ليا تے سلطان علاء الدین نے قلعہ اُتے قبضہ کرکے الغ خان نوں اس دا حاکم بنایا۔
پس منظر
سودھوقلعہ رنتھمبور دے متعلق مشہور سی کہ اوہ ناقابل تسخیر اے، سلطان علاء الدین دے پیشرو سلطان جلال الدین خلجی نے سنہ ۱۲۹۱ء وچ وی اس قلعہ اُتے قبضہ کرنے دی کوشش کیندی سی لیکن نامراد رہے۔[۱]
سنہ ۱۲۹۹ء وچ سلطان علاء الدین خلجی نے اپنے جانباز سالاراں الغ خان تے نصرت خان جلیسری نوں تسخیر گجرات دی مہم اُتے مامور کیتا سی۔ اس مہم اُتے بھیجے جانے والے لشکر وچ کچھ منگول سپاہی وی سن جنہاں نے حال ہی وچ اسلام قبول کیتا سی۔ فتح گجرات دے بعد لشکر سلطانی دلی واپس ہوئے رہیا سی کہ جالور دے مقام اُتے کچھ منگولاں نے علائی سالاراں دے خلاف بغاوت کر دتی۔
بغاوت نوں فی الفور فرو کر دتا گیا تے لشکر دلی واپس ہوئے گیا۔ بعد وچ دو باغی منگول سردار محمد شاہ تے کبھرو اپنے ساتھیاں دے نال فرار ہوئے گئے۔ رنتھمبور دے بادشاہ ہمیر چوہان (مسلمان وقائع نگار انہاں نوں ہمیر دیو توں یاد کردے نيں) نے انہاں منگول مفروراں نوں اپنے پاس پناہ دے دی۔[۲]
حوالے
سودھو- ↑ Kishori Saran Lal 1950, pp. ۱۰۰-۱۰۱.
- ↑ Kishori Saran Lal 1950, p. ۸۸.
کتابیات
سودھو- Dasharatha Sharma (1959). Early Chauhān Dynasties. S. Chand / Motilal Banarsidass. ISBN 978-0-8426-0618-9.
- Banarsi Prasad Saksena (1992). "The Khaljis: Alauddin Khalji", in Mohammad Habib and Khaliq Ahmad Nizami: A Comprehensive History of India: The Delhi Sultanat (A.D. 1206–1526), Second 5, The Indian History Congress / People's Publishing House. OCLC 31870180.
- Kishori Saran Lal (1950). History of the Khaljis (1290–1320). Allahabad: The Indian Press. OCLC 685167335.
- Satish Chandra (2007). History of Medieval India: 800-1700. Orient Longman. ISBN 978-81-250-3226-7.