ایام البیض
اَیّامُ البیض (بمعنی سفید ایام)، قمری مہینے دی تیرہويں، چودہويں، تے پندرہويں تاریخاں نوں کہیا جاندا اے۔ روایات وچ انہاں دناں دے روزے اُتے تاکید ہوئی اے۔ شیعاں دے ایتھے ماہ رجب، شعبان تے رمضان دے ایام البیض خاص اہمیت دے حامل نيں۔
وجۂ تسمیہ
سودھوایام البیض دا ناں در حقیقت "أَيَّامُ اللَّيَالِي البِيضِ" اے تے اس توں "لیالی" نوں حذف کيتا گیا اے تے ایہ ایام "ایام البیض" دے ناں توں مشہور ہوئے نيں۔[۱] بیض، بیضاء دی جمع اے جس دے معنی عربی وچ "سفید" دے نيں۔ قدیم عرباں دی رسم سی کہ ہر مہینے دے ایام دا ناں چاند دی روشنی دی مقدار دی رو توں متعین کردے سن تے چونکہ چاند دی روشنی انہاں راتاں وچ دوسری راتاں توں زیادہ ہُندی اے لہذا انہاں ایام نوں اس ناں توں موسوم کيتا گیا اے۔[۲][۳][۴] انہاں ایام دے ہور اسماء وچ اواضح تے غُرّ شامل نيں۔[۵]
احادیث وچ اس حوالے توں اک ہور دلیل وی ذکر کيتی گئی اے جداں کہ علل الشرائع وچ آیا اے: جبرائیل حضرت آدم نوں ایداں دے حال وچ زمین اُتے اتار لیائے کہ انہاں دا بدن سر توں پیر تک سیاہ ہوچکيا سی۔ فرشتےآں نے حضرت آدم نوں اس حالت وچ دیکھ کے فریاداں بلند کردے ہوئے روئے تے بارگاہ الہی وچ عرض گزار ہوئے کہ: اے پروردگار! تاں نے اک مخلوق نوں پیدا کيتا تے اپنی روح وچوں اس وچ پھونکا تے اپنے فرشتےآں نوں اسنوں سجدہ کرنے اُتے آمادہ کيتا اے، ہن اک خطا دی وجہ توں تاں نے اس دی سفید رنگت نوں سیاہی وچ تبدیل کیا!؟
منادی نے آسمان توں ندا دی: اے آدم! اج اپنے پرودگار دے لئی روزہ رکھو، حضرت آدم نے اس دن ـ جو تیرہ رجب دا دن سی ـ نوں روزہ رکھیا، تاں اک تہائی سیاہی زائل ہوئی؛ منادی نے چودہويں دے دن فیر ندا دی: اج اپنے پروردگار دے لئی روزہ رکھو؛ چنانچہ حضرت آدم نے چودہويں رجب نوں وی روزہ رکھیا تے ہور اک تہائی سیاہی زائل ہوئی۔ پندرہويں رجب نوں وی منادی نے حضرت آدم نوں روزہ رکھنے دی دعوت دتی، تے حضرت آدم نے پندرہويں نوں وی روزہ رکھیا تے باقیماندہ اک تہائی سیاہی وی زائل ہوئی، چنانچہ ايسے مناسبت توں انہاں دناں نوں ایام البیض توں موسوم کيتا گیا۔[۶]
ماہ رجب دے ایام البیض دے اعمال
سودھوان ایام دا اہم ترین عمل روزہ اے۔ جداں کہ احادیث توں ظاہر ہُندا اے کہ ہر مہینے وچ تن روزے رکھنے دی سنت پہلے از اسلام وی پسندیدہ تھی[۷][۸] رسول اللہؐ نے لوکاں نوں روزے تے عبادات دی ترغیب دلاندے ہوئے انہاں نوں ہدایت دی اے کہ اپنے ماہانہ روزے ایام البیض وچ رکھیا کرن۔[۹] بعض مفسرین نے سورہ بقرہ دی آیت 125 توں استناد کردے ہوئے اعتکاف تے ایام البیض دے روزاں نوں ابراہیمی اعمال قرار دتا اے۔ جتھے ارشاد ہُندا اے:"اور اساں ابراہیم و اسماعیل نوں حکم دتا کہ میرے گھر نوں پاک رکھنا طواف کرنے والےآں، اعتکاف کرنے والےآں تے رکوع و سجود کرنے والےآں دے لئی۔[۱۰] جو روایات ایام البیض دے روزاں دے استحباب نوں ظاہر کردیاں نيں، متعدد ہور مختلف قسم دے مضامین اُتے مشتمل نيں؛ بعض روایات صرف تیرہويں تریخ دے روزے دے استحباب اُتے دلالت کردیاں نيں۔[۱۱]سائیٹ غلطی: بند کردا </ref> ؛ <ref> دا گھاٹا ٹیگ لگدا اے کہ باوجود اس دے کہ، ہر ماہ دے تن روزاں دے استحباب وچ کوئی اختلاف نئيں،[۱۲] اُتے انہاں تن ایام دے مصداق وچ اختلاف اے۔ مثال دے طور اُتے امام صادق(ع) دی اک حدیث دے مطابق ایہ تن دن "پہلے عشرے دا جمعرات، دوسرے عشرے دا بدھ تے تیسرے عشرے دا جمعرات" نيں۔[۱۳] اس سلسلے وچ تے وی بہت ساریاں روایات و احادیث وارد ہوئیاں نيں۔[۱۴][۱۵][۱۶]
روایات دے اختلاف دے نتیجے وچ ، ایام بیض دے روزے دے سلسلے وچ وارد ہونے والی روایات تے انہاں دے معارض روایات دے انتخاب دے سلسلے وچ فقہاء دے اجتہادات دا سلسلہ کافی طویل ہويا اے۔[۱۷][۱۸][۱۹][۲۰] اہل سنت دے فقہاء دے درمیان وی اس سلسلے وچ اختلافات پائے جاندے نيں۔[۲۱]
ایام البیض دے اعمال | |
تیرہويں دی رات |
|
تیرہويں دا دن |
|
پندرہويں دی رات |
اَللهُ اَللهُ رَبّی لااُشْرِک بِهِ شَیئا وَلا اَتَّخِذُ مِنْ دُونِه وَلِیاً" |
پندرہويں دا دن |
|
ماہ رجب دے ایام بیض دی اہمیت
سودھوشیعاں دے نزدیک ماہ رجب تے دوسرے مرتبے وچ ماہ شعبان تے ماہ رمضان دے ایام بیض خاص اہمیت دے حامل نيں۔[۲۲] ایران وچ ماہ رجب دے انہاں ایام وچ اعتکاف دی سنت رائج اے۔
حوالے
سودھو- ↑ شہید ثانی، مسالك الأفہام إلی تنقیح شرائع الإسلام، ج2، ص76۔
- ↑ نک: فراء، الایام و اللیالی و الشهور، ص58۔
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ذیل بیض۔
- ↑ ابن کثیر، ج3، ص573۔
- ↑ ابن منظور، ذیل وضح، ہور غرر۔
- ↑ شیخ صدوق، علل الشرائع، ترجمہ ذہنی تہرانی، ج2، ص235۔
- ↑ ابویوسف، الآثار، ص238۔
- ↑ دیکھو: سیوطی، شرح سنن نسائی، ج4، صص222-223۔
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج7، ص43۔
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونہ، ج1، ص447، جمعی از نویسندگان، انسائیکلوپیڈیا بزرگ اسلامی، ج9، ص 355۔
- ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج1، ص43۔
- ↑ ابن قدامہ، المغنی، ج4، ص455-456۔
- ↑ شیخ صدوق، من لایحضره الفقیہ، ج2، ص84۔
- ↑ احمدبن حنبل، المسند، ج5، ص27-28، 150-152۔
- ↑ فاکہی، اخبار مکہ، ج1، ص424۔
- ↑ رازی، الفائدے، ج1، ص285۔
- ↑ ابن بابویہ، علل الشرائع، ج2، ص81۔
- ↑ طوسی، رہتل الاحکام، ج4، ص296۔
- ↑ طوسی، النہایۃ، صص168-169۔
- ↑ ابن طاووس، الدروع، ص66۔
- ↑ جزیری، الفقہ علی المذاہب الاربعۃ، ج1، ص556۔
- ↑ : ملکی تبریزی، ص62،قمی، صص201-202،برای آگاهی از برخی مناسک آن، نک: ابن طاووس، اقبال...، صص281، 287،مجلسی، بحارالانوار، ج59، ص399۔
مآخذ
سودھو- ابن ابی عاصم، احمد، الزہد، عبدالعلی عبدالحمید حامد دی کوشش، قاہره، 1408ھ ق۔
- ابن بابویہ، محمد، العلل، بیروت، مؤسسة الاعلمی.
- ابن بطوطه، رحلۃ، علی منتصر کتانی دی کوشش، بیروت، 1405ھ ق۔
- ابن جوزی، عبدالرحمان، زادالمسیر، بیروت، 1404ھ ق۔
- ابن سعد، محمد، الطبقات الکبریٰ، احسان عباس دی کوشش، بیروت، دارصادر.
- ابن طاؤس، علی، اقبال الاعمال، جواد قیومی اصفہانی دی کوشش، قم، 1414ھ ق۔
- ہمو، الدروع الواقیۃ، قم، 1414ھ ق۔
- ابن عربی، محیی الدین، الفتوحات المکیۃ، بولاق، 1293ھ ق۔
- ابن قدامۃ، موفق الدين، المغني، المحقق: عبد الله بن عبد المحسن التركي - عبد الفتاح الحلو، دار عالم الكتب، 1417ھ ق / 1997ع۔
- ابن کثیر، تفسیر، بیروت، 1401ھ ق۔
- ابن كثير الدمشقي، إسماعيل بن عمر، تفسير القرآن العظيم (تفسير ابن كثير)، محمد حسین شمس الدین، دار الکتب العلمیہ ـ بیروت ـ لبنان. الطبعۃ الاولی 1419ھ ق / 1998ع۔
- ابن ماجہ، محمد، السنن، محمد فؤادعبدالباقی دی کوشش، قاہره، 1373ھ ق /1954ع۔
- ابن منظور، محمد بن مكرم الافريقى المصرى، لسان العرب؛
- أبو يوسف، يعقوب بن إبراہيم الأنصاري، كتاب الآثار (ط. العثمانية)، المحقق: أبو الوفا الأفغاني، لجنة إحياء المعارف العثمانيۃ - حيدر آباد، سنۃ النشر: 1355ھ ق۔
- احمدبن حنبل، المسند، بیروت، دارصادر؛ بخاری، محمد، صحیح، ہمراه با شرح کرمانی، بیروت، دارالفکر.
- ثعلبی، احمد، قصص الانبیاء، بیروت، المکتبۃ الثقافیہ.
- جزیری، عبدالرحمان، الفقہ علی المذاہب الاربعۃ، بیروت، 1406ھ ق /1986ع۔
- جمعی از نویسندگان، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تہران، مر کز دائرة المعارف بزرگ اسلامی۔
- دارمی، عبدالله، السنن، مصطفیٰ دیب البغا دی کوشش، دمشق، 1412ھ ق۔
- ذہبی، محمد، سیراعلام النبلاء، شعیب ارنؤوط و محمد نعیم عرقسوسی دی کوشش، بیروت، 1413ھ ق۔
- رازی، تمام، الفائدے، حمدی عبدالمجید سلفی دی کوشش، ریاض، 1412ھ ق۔
- سخاوی، محمد، التحفۃاللطیفۃ، بیروت، 1993ع۔
- الشہيد الثاني، زين الدين بن علي العاملي، مسالك الافہام إلى تنقيح شرائع الاسلام، تحقيق ونشر مؤسسۃ المعارف الاسلاميۃ، قم الطبعۃ: الأولى 1413ھ ق۔
- شیخ صدوق، من لایحضره الفقیہ، قم، جامعہ مدرسین، 1404ق، ج2، ص84.
- طوسی، محمد، رہتل الاحکام، حسن موسوی خرسان دی کوشش، تہران، 1364ھ ش۔
- طوسی، محمد، النہایة، بیروت، 1390ھ ق۔
- فاکہی، محمد، اخبار مکۃ،عبدالملک عبدالله دهیش دی کوشش، بیروت، 1414ھ ق۔
- فراء، یحییٰ، الایام و اللیالی و الشہور، ابراهیم ابیاری دی کوشش، قاہره/بیروت، 1400ھ ق۔
- قمی، عباس، مفاتیح الجنان، بیروت، 1412ھ ق۔
- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، 1403ھ ق /1983ع۔
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسر نمونہ، تہران، دار الکتب الإسلامیۃ، 1374ھ ش۔
- ملکی تبریزی، جواد، المراقبات، بیروت، 1407ھ ق۔
- النسائي، السيوطي، السندي، سنن النسائي بشرح السيوطي وحاشيۃ السندي، المحقق: مكتب التراث الإسلامي، دار المعرفۃ- بيروت، 1420ھ ق۔
- نسایی، احمد، سنن، عبدالفتاح ابوغده دی کوشش، حلب، مکتبۃالمطبوعات الاسلامیہ.
باہرلے جوڑ
سودھو- مضمون دا ماخذ: دانشنامۂ بزرگ اسلامی