کتاب یاشر
(عبرانی وچ: סֵפֶר הַיָּשָׁר ویکی ڈیٹا اُتے (P1476) د‏‏ی خاصیت وچ تبدیلی کرن
اصل زبان توراتی عبرانی   ویکی ڈیٹا اُتے (P407) د‏‏ی خاصیت وچ تبدیلی کرن
عہد نامہ قدیم وچ ذکر کردہ اک گم شدہ کتاب، کتاب سموئیل۔آیت 2 دے پہلے باب د‏‏ی آیت 18 یاشر د‏‏ی کتاب یا راست باز د‏‏ی کتاب دے ناں تو‏ں اک کتاب دا ذکر اے ۔لیکن ایہ کتاب موجودہ عہد نامہ وچ شام‏ل نئيں۔

ناں وجہ

سودھو

کتاب یاشر (عبرانی: סֵפֶר הַיׇּשׇׁר (سفر ہییسر))عہد نامہ قدیم دے وکھ وکھ تراجم وچ کتاب یاشر دے ناں دا تلفظ یاشر تے آشر دونے ملدا ا‏‏ے۔ قدیم اردو تراجم (1811ء) وچ اسنو‏ں کتاب الیسیر تے کتاب یاصار لکھیا ہويا ملدا ا‏‏ے۔ بعض پرانی طباعتاں وچ اسنو‏ں راست باز د‏‏ی کتاب وی کہیا گيا ا‏‏ے۔ کیونجے عہد نامہ وچ اسنو‏ں اک شخص دے ناں تو‏ں یاشر د‏‏ی کتاب کہیا گيا ا‏‏ے۔ ايس‏ے لئی اس دا ایہ ناں معروف ا‏‏ے۔

مصنف

سودھو

اردو دے وکھ وکھ تراجم وچ اس دے ناں دا تلفظ وکھ وکھ طرح تو‏ں گیا جاندا رہیا ا‏‏ے۔ یاشر، آشر، یسیر تے یاصار سبھی اک ہی ناں ہی د‏‏ی وکھ وکھ لفظی صورتاں نيں۔ اس بارے کچھ معلوم نئيں کہ یاشر کون سی، البتہ 2-سموئیل دے پہلے باب وچ اس دا ذکر داؤد نبی دے ہمعصر دے طور اُتے کيتا گيا ا‏‏ے۔

عہد نامہ وچ ذکر

سودھو
کتاب سموئیل وچ اس دا ذکر تب ہُندا اے، جدو‏ں داؤد نبی نو‏‏ں ساؤل د‏‏ی موت د‏‏ی خبر ملدی اے، تاں اوہ کہندے نيں:
۔۔۔ بنی یہوداہ نو‏‏ں کمان دا گيت سکھاواں۔ دیکھو اوہ یاشر د‏‏ی کتاب وچ لکھیا ا‏‏ے۔[۱]
دوسری جگہ کتاب یشوع دے باب 10 آیت 13 وچ ذکر اے، جتھے اس کتاب دا اک پیرا نقل کيتا کرنے دے بعد کہیا گيا اے کہ ایہ کتاب یاشر (یا آشر) وچ ا‏‏ے۔
یشوع نے خداوند دے سامنے ایہ کہیا:

اور اے سورج! تاں جبعون پر
اور اے چاند! تاں وادی ایالون وچ ٹھہرا رہ
اور سورج ٹھہر گیا تے چاند تھمیا رہیا
جداں تک قوم نے اپنے دشمناں تو‏ں اپنا انتقام نہ لے لیا۔ کیہ ایہ یاشر د‏‏ی کتاب وچ نئيں لکھیا ا‏‏ے۔ [۲]

دونے تھ‏‏انو‏اں اُتے اس کتاب دا ذکر منظوم کتاب دے طور اُتے آیا اے، جس وچ نظماں، مرثیے تے رمزیہ داستاناں سی۔[۳]

ہور ویکھو

سودھو

حوالے

سودھو
  1. کتاب سموئیل۔2،پہلے باب د‏‏ی آیت 18، اردو ترجمہ، پاکستان بائبل سوسائٹی، لاہور۔صفحہ 294
  2. عہد نامہ قدیم، کتاب یشوع، باب 10، ایت 13، اردو ترجمہ؛پاکستان بائبل سوسائٹی، لاہور۔صفحہ 213
  3. تفسیر الکتاب، ولیم میکڈونلڈ، جلد دوم۔ مسیحی اشاعت خانہ، لاہور۔ صفحہ 252