فرید ثانی

فرید ثانی اک صوفی شاعر اے جسنے پنجابی ساہت وچ کبیر وانگ اپنا اہم ستھان بنایا۔ فرید ثانی نے بابا فرید شکرگنج وانگو لیہندی ورتی اے جس اپر فارسی دا اثر اے۔ پنجابی اوہدی شاعری دا اک وڈا انگ اے اتے لیہندی جاں ملتانی پنجابی دا اک حصہ اے۔ اس لئی فرید ثانی نوں پنجابی دا پہلا شاعر کیہا جاندا اے۔ اوہدی سنت-بولی گرو نانک دی سنت بولی جنی ساہتی نہیں اے۔

کبیر تے فرید ثانی مطابق دھرم دے دو تھم ہن۔ دوہاں دی شاعری بااثر تے ویراگ پورت اے۔ ایہہ دوویں چھایاوادی ہن تے دوویں ہی مسلمان ہن، پر جتھے اک صوفی شاعر اے اتھے دوجا چھایاوادی شاعر تے بھگت شاعر اے۔ دوہاں نے شلوک تے شبد لکھے ہن۔ دوہاں دی لکھت رس-بھری تے کھچّ بھری اے۔ دوہاں نے ہی تپسیا تے بھگتی کرکے بہت اچی پدویں حاصل کیتی اے۔ دوہاں دی شاعری دل دی اے۔ کبیر وانگ آشاوادؤہدے وچ نہیں اے۔ اوہ دنیا توں نرام اے اتے موت نوں سدا ساہمنے رکھدا ہویا جیو نوں موت دے سچ نوں یاد رکھن لئی کہندا اے۔ نکیاں لتاں نال اوہ 'تھل ڈوگر' پھردا اے، پر بڈھا ہو جاں نال کول پیا کوجا اوہنوں سوے کوہاں دی وتھ تے اے۔ قبرستان وچ کھوپڑیاں تے پنجر ویکھ کے فرید نوں ودھیرے ویراگ اپجدا اے۔ اک سندری جہدے نین کپانی دی ریکھ نہیں سہندے، اوہناں وچ پنچھی سو پئے ہن، جویں؛

فرید انی نکی جنگھیئ تھل ڈوگر بھویومرِی۔
آجُو فریدے کوجڑا سے کوہاں تھیومرِی۔
فریدہ جنُو لوئٹ جگُو موہیا سے لوئن مے ڈٹھُو۔
کپانی ریکھ ن سہدیاں سے پنکھی سوئ بیہٹھو۔

بڈھیپے وچ تن سک کے پنجر بن جاندا اے۔ دور سر تے چکر لاؤندا اے، پر ربّ حالی وی نہیں۔