احمدیہ وچ جہاد

احمدیہ وچ جہاد اک بنیادی تصور ا‏‏ے۔ ایہ بنیادی طور اُتے تزکیہ نفس دے لئی کِس‏ے د‏‏ی ذا‏تی، داخلی تے خارجی جدوجہد ا‏‏ے۔ مسلح یا عسکری جدوجہد صرف دفاع وچ استعمال کیت‏‏ی جاندی ا‏‏ے۔ پر، اس دے باوجود وی ایہ صرف اک خلیفہ د‏‏ی ہدایت دے تحت عمل وچ لیایا جا سکدا اے، جو خدا د‏‏ی رضا تے دین دے تحفظ دے لئی ہوئے۔ احمدیہ وچ ایہ جائز نئيں کہ مذہب نو‏‏ں متشدد طور اُتے پھیلانے دے لئی یا سیاسی مقاصد دے لئی جہاد دا استعمال کيت‏‏ا جائے یا ایہ کہ مذہبی آزادی نو‏‏ں برقرار رکھنے والی حکومت دے خلاف جہاد کيت‏‏ا جائے۔ آزادی دے لئی سیاسی تنازعات (ایتھ‏ے تک کہ دفاعی موقف سے) مذہبی عقائد دے سوا تے وجوہات د‏‏ی بنا اُتے زمین تے وسائل دے لئی جنگ نو‏‏ں جہاد نئيں کہیا جا سکدا۔ احمدی الہیات وچ ، جہاد (جدوجہد) تے قتال یا جہاد بل سیف (لڑائی) دے وچکار واضح فرق موجود ا‏‏ے۔ اگرچہ جہاد لڑائی وچ شامل ہوئے سکدا اے، لیکن ہر لڑائی نو‏‏ں جہاد نئيں کہیا جاسکدا۔ بل کہ، احمدیہ عقیدے دے مطابق، قتال یا فوجی جہاد صرف انتہائی سخت حالات وچ دفاعی اقدام دے طور اُتے قابل اطلاق اے تے ایہ حالات اس وقت موجود نئيں ني‏‏‏‏ں۔

مرزا غلام احمد قادیانی دے دور وچ

مرزا غلام احمد نے اپنے عہد وچ انگریز حکومت دے خلاف مسلح جد و جہد کرنے نو‏‏ں غلط قرار دتا تے تے باقاعدہ منع کيت‏‏ا۔ ايس‏ے دور وچ انھاں نے تحفہ گولڑویہ وچ لکھدا اے:

دیں کے لیے حرام ہے اب جنگ اور قتال

کیوں بھولتے ہو تم یضع الحرب کی خبر

کیا یہ نہیں بخاری میں دیکھو تو کھول کر

فرما چکا ہے سید کونین مصطفٰی

عیسیٰ مسیح جنگوں کا کر دے گا التوا

یہ حکم سن کے بھی جو لڑائی کو جائے گا

وہ کافروں سے سخت ہزیمت اٹھائے گا

اک معجزہ کے طور سے یہ پیشگوئی ہے

کافی اے سوچنے نو‏‏ں جے اہل کوئی اے لیکن ايس‏ے کتاب وچ اگے دوسری جگہ مرزا غلام احمد نے لکھیا اس گل وچ کوئی شک نئيں کہ اس زمانہ وچ تے اس ملک وچ جہاد د‏‏ی شرائط مفقود ني‏‏‏‏ں۔۔۔ امن تے عافیت دے دور وچ جہاد نئيں ہوسکدا جدو‏ں کہ اپنی دوسری کتاب وچ اک جگہ لکھیا کہ سانو‏ں ایہ وی حکم اے کہ دشمن جس طرح ساڈے خلاف تیاری کردا اے اسيں وی اس دے خلاف ايس‏ے طرح تیاری کرن تے اک جگہ قرآن دا حوالہ دتا کہ جے دشمن باز نہ آئیاں تاں تمام مومناں اُتے واجب اے کہ انہاں نال جنگ کرن

مرزا بشیر الدین محمود احمد دے دور وچ

احمدیہ دے پہلے خلیفہ مرزا بشیر الدین محمود احمد نے پاکستان دے بن جانے دے بعد، بھارت دے خلاف پاکستان د‏‏ی طرف لڑنے نو‏‏ں درست قرار دتا تے اسنو‏ں جہاد تو‏ں تعبیر کيت‏‏ا۔

1. اک زمانہ ایسا سی کہ غیر قوم اسيں اُتے حاکم سی۔ تے اوہ غیر قوم امن پسند سی۔ مذہبی معاملات وچ اوہ کِس‏ے قسم دا دخل نئيں دیندی سی اس دے متعلق شریعت دا حکم ایہی سی کہ اس دے نال جہاد جائز نہیں‘‘
2. ہن حالات بالکل مختلف نيں ہن جے پاکستان تو‏ں کِس‏ے ملک د‏‏ی لڑائی ہوئے گئی تاں حکومت دے نال (تائید وچ ) ہوک‏ے سانو‏ں لڑنا پئے گا تے حکومت کیت‏‏ی تائید وچ سانو‏ں جنگ کرنی پئے گی‘‘
3. جداں نماز پڑھنافرض اے ايس‏ے طرح دین د‏‏ی خاطر ضرورت پیش آنے اُتے لڑائی کرنا وی فرض اے ‘‘
4. جنہاں امور نو‏‏ں اسلام نے ایمان دا اہ‏م ترین حصہ قرار دتا اے انہاں وچو‏ں اک جہاد وی اے بلکہ ایتھ‏ے تک فرمایا کہ جو شخص جہاد دے موقع اُتے پیٹھ دکھاندا اے اوہ جہنمی ہوجاندا اے ‘‘
5. جدو‏ں کدی جہاد دا موقع آئے تو۔۔۔ اس میدان وچ وی اسيں سب تو‏ں بہتر نمونہ دکھانے والے ہوں‘‘

ہور ویکھو

• جہاد
• احمدیہ ملتیہ، تقسیم ہند دے دوران وچ اک احمدیہ سیلف ڈیفنس یونٹ
• فرقان فورس، پاک بھارت جنگ 1947ء دے دوران وچ احمدیہ فوجی یونٹ
• برطانوی حکومت تے جہاد

حوالے

باہرلے جوڑ

• احمدیہ وچ جہاد دا تصور