یثرب
یثرب مدینہ دا پرانا ناں سی۔ جدوں حضرت محمد صلی اللہ علیہ و آلہ وسلم نے مکہ توں یثرب نوں ہجرت دی تاں اس دا ناں مدینۃ النبی پے گیا جو ہن اختصاراً مدینہ کہلاندا اے۔
یثرب ناں وجہ
سودھومدینہ منورہ دے ناں سو توں ودھ ناں نيں ہجرت توں پہلے لوک اسنوں یثرب کہندے سن یا تاں اس لئی کہ ایتھے قوم عمالقہ دا جو پہلا آدمی آیا اس دا ناں یثرب بن قانیہ تھاجوحضرت نوح علیہ السلام دی اولاد دی ستويں پشت وچ تھا(يثرب ابن قاينة بن مهلائيل بن إرم بن عبيل بن عوض بن إرم بن سام بن نوح.)[۱] لہذا کافر دے ناں اُتے اس پاکیزہ شہر دا ناں رکھنا عزت و شرف دے منافی اے
یا ایہ لفظ ثرب توں مشتق اے بمعنی سرزنش،سزا مصیبت وبلا،یا تثریب دے جس دے معنی مواخذۃ تے عذاب دے نيں رب تعالیٰ فرماندا اے:"لَا تَثْرِیۡبَ عَلَیۡکُمُ الْیَوْمَ"اب اسنوں یثرب کہنا سخت منع اے،
یثرب کہنے دی ممانعت
سودھوقرآن کریم وچ جو اسنوں یثرب کہیا گیا "یٰۤاَہۡلَ یَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَکُمْ"وہ قول منافقین اے۔ امام احمد فرماندے نيں کہ جو مدینہ منورہ نوں یثرب کہے اوہ توبہ کرے،بخاری نے اپنی تریخ وچ فرمایا کہ جو اک بار اسنوں یثرب کہے اوہ بطور کفارہ دس بار اسنوں مدینہ کہے۔(عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: مَنْ قَالَ يَثْرِبُ مَرَّةً فَلْيَقُلِ الْمَدِينَةَ عَشْرًا.)[۲] امام احمد تے ابو یعلی نے روایت کيتا اے کہ جے کوئی شخص مدینہ نوں یثرب کہے تاں اسنوں چاہیے کہ اللہ تعالی دی بارگاہ وچ استغفار کرن اس دا ناں طابہ اے [۳]
مدینہ دے معنی
سودھومدینہ دے معنے نيں اجتماع دی جگہ،مدن توں مشتق اے بمعنی اجتماع ايسے توں اے تمدن و مدنیت،شہر نوں مدینہ ايسے لئی کہندے نيں کہ و ہاں ہر قسم دے لوکاں دا اجتماع ہُندا اے،[۴]
ابوہریرہ توں روایت کردے نيں کہ رسول اللہ (صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم) نے فرمایا کہ مینوں ایداں دے شہر جانے دا حکم دتا گیا جو دوسرے شہراں نوں کھاجائے، منافق لوک اسنوں یثرب کہندے نيں اس دا ناں مدینہ اے تے برے لوکاں نوں اس طرح دور کر دے گا جس طرح بھٹی لوہے دا میݪ دور کردی اے۔[۵]
حوالے
سودھو- ↑ معجم البلدان
- ↑ التاريخ الكبير:المؤلف: محمد بن إسماعيل البخاري، دائرة المعارف العثمانية، حيدر آباد - الدكن
- ↑ جذب القلوب الی دیار المحبوب(تریخ مدینہ)،صفحہ 6،شیخ عبد الحق محدث دہلوی،شبیر برادرز لاہور
- ↑ مرآۃ المناجیح شرح مشکوۃ المصابیح جلد چہارم صفحہ346 مفتی احمد یار خان نعیمی
- ↑ صحیح بخاری:جلد اول:حدیث نمبر 1797