کنڡر چوہان

کنڡر چوہان
جم
وفات
عملی زندگی
پیشہ	شاعر
پیشہ ورانہ زبان	پنجابی
باب ادب

کنور چوہان (22 جون 1932 – 27 اگست 1995) پنجابی غزل نوں پنجابی-کاوبی دی مکھ دھارا دی طاقتور ودھا وجوں قائم کرن والے غزلکاراں وچوں اک سی۔ اوہ سرکاری ہسپتال، نابھہ وکھے ہیلتھ-وزٹر رہے۔ نوکری دے سلسلے وچ 5-6 سال سنگرور رہے پر عمر دا باقی سارا حصہ نابھے ہی گزاریا۔

کنور چوہان دی کوئی وی کتاب اوہناں دے جیون دور وچ نہیں چھپ سکی۔ موت مگروں 1999 وچ اوہناں دا غزل-مجموعہ جنگل وچ شام چھپیا۔ اس دی دین نوں دیکھدیاں سنیہیاں ولوں کنور چوہان یادگاری غزل انعام قائم کیتا گیا اے۔ غزلکار برجندر چوہان اتے جینندر چوہان اوہناں دے پتر ہن۔

نمونہ غزل

عشقَ دی راہ وچ بن جاندا ہے، اپنا اتے پرایا پتھر۔
میں اس شخص نوں ڈھونڈ رہا ہاں، جہڑا چکے پہلا پتھر۔
مایوسی دی بھیڑ چ گھر کے، ہر کوئی تنہا رہِ جاندا ہے
تپدے ماروتھل دے اندر، بن جاندا ہے سایہ پتھر۔
بیت گئے تے ہن دے یگ وچ، کوئی اینا فرق نہیں ہے
دیوتیاں دے دوش تے بندی ہے نردوش اہلیا پتھر۔
مینوں دوروں پرکھن والے، اس لئی دھوکھا کھا جاندے نے
کیوں جے میرے حصے آئٔے دل شیشے دا، چہرہ پتھر۔
اس دی قسمت وچ ہے لکھیا تیرے پیراں دا آلنگن
میل دے پتھر نالوں چنگے، پھٹپاتھاں وچ جڑیا پتھر۔
اوسے راہ توں کجھ چر پہلاں، تیرا دیوانہ سی لنگھیا
ہن جس راہ وچ لشک رہا ہے،سجرے خون چ بھجیا پتھر۔

حوالے