خدائے نامہ
خدائے نامہ ( درمیانی فارسی : 𐭧𐭥𐭲𐭠𐭩 𐭭𐭠𐭬𐭪 ؛ نویں فارسی : خداینامه ؛ "خداواں دی کتاب")، وسطی فارسی تریخ دا متن سی جو ساسانیائی دور دا سی ، جسنوں ہن تھیوڈور نیلڈیک نے ساسانی سلطنت دی فارسی زبان دی تمام تاریخی تاریخاں دا مشترکہ اجداد سمجھیا سی ، [۱] اک خیال اے۔ نامنظور کيتا گیا اے [۲] سمجھیا جاندا سی کہ اس دا عربی زبان وچ ترجمہ ابن المقفع نے کيتا سی۔ (سن 757) ، جنھاں ساسانی سلطنت دے دستاویزات تک رسائی حاصل سی۔
نولڈیکے دے نظریہ دے مطابق ، کتاب خود پہلے خسرو اول انوشیروان (ر. 531-579) دے دور وچ تحریر کيتی گئی سی ، تے آخری ساسانی بادشاہ یزدگرد III (r. 632–651) دے دور وچ دوبارہ پیش کيتی گئی سی۔ خدائے نامہ بنیادی ماخذ اے فارسی رزمیہ شاہکار شاہ نامے ( "بادشاہاں دی کتاب") دا جسنوں فردوسی نے لکھیا۔ خدائے نامہ دا ترجمہ نويں فارسی وچ ہويا تے 957 وچ ابو منصور مماری دی نگرانی وچ سامانی محققاں دے ذریعہ، ہور وسائل دا استعمال کردے ہوئے ترجمے دے کم وچ توسیع کيتی گئی ، لیکن ہن اس کم دا صرف تعارفی حصہ ہی باقی رہ گیا اے۔ [۳]
حوالے
سودھوذرائع
سودھو- Bonner, M. R. Jackson (2011). "Three Neglected Sources of Sasanian History in the Reign of Khusraw Anushirvan". Studia Iranica (Paris) 46: 1–116. https://www.academia.edu/12102346.