قومی انّ سرکھیا بل

قومی انّ سرکھیا بلّ ماتحت ہر شہری نوں 5 کلو اناج ہر مہینے دین دی سکیم اے۔ اس تحت 75 فیصدی پینڈو تے 50 فیصدی شہری مطلب کل 67 فیصدی وسوں نوں ₹ 3 کلو کنک، ₹ 2 کلو چول تے ₹ 1 کلو موٹا انّ دین دی سکیم اے۔ اس اُتے ₹ 1 لکھ 25 ہزار کروڑ مالیئے دا خرچہ اے۔

بھارت دا درجہ

ہر ورھے عالمی پدھر اُتے بھکھمری تے کپوشن گلوبل ہنگر انڈیکس 2012 رپورٹ وچ 79 ملکاں 'چوں بھارت نوں 65ویں تھاں رکھیا گیا سی۔ بچیاں دی صحتَ جاں گھٹ وزن پکھوں کل 129 ملکاں 'چوں بھارت دا مقام 128واں اے۔ عالمی بھر دے کپوشن دے شکار بچیاں وچوں پنج ورھیاں توں گھٹ عمر والے دو-تہائی بچے بھارت وچ ہن۔ 44 فیصدی نوجمیاں دا بھار لوڑ توں گھٹ ہندا اے۔ 72 فیصدی بچے تے 70 فیصدی عورتاں خون دی کمی توں پیڑت ہن۔ ہزاراں بچے روز اوہناں بیماریاں نال مردے ہن جہناں دا علاج سوکھیاں ہی کیتا جا سکدا اے۔

غریب کون

1. شہری کھیتراں وچ غریبی ریکھا دے ہیٹھلے پریواراں دی پہچان اس پیمانے دے بنیاد اپر ہونی اے جو تن کارناں اتے مشتمل ہووےگا-نواسا دی تھاں، سماجی حالت جویں ان پڑھتا، جسمانی روپ توں وکلانگتا، خواتین مکھیاں والا پروار، آدی۔
2. پینڈو کھیتراں وچ غریبی دے ماپ دا طریقہ، اس توں وکھ ہووےگا۔ اتھے آبادی نوں تن حصےآں وچ ونڈیا جائیگا۔
   1. سبھ توں امیر پروار آئیگا جہناں پاس ٹیلیفون، فرج ہووےگا، جہناں لئی ₹ 50 ہزار سالانہ تک دی قرض سیما ہووے اتے اس نوں خود-بہ-خود گنتی توں باہر کر دتا جائیگا۔
   2. دوجے سرے اُتے سبھ توں ہیٹھلا حصہ جویں قبائلی جنجاتی گروہ، بے سہارا، سر اتے مل ڈھون والے، آدی خود-بہ-خود، غریباں وچ گن لیا جائیگا۔
   3. ایہناں دوواں حصےآں دے وچکار غریبی دی ریکھا دے ہیٹھاں دے درجے وچ شامل کیتے جان، نہ کیتے جان دا فیصلہ ستّ سنکیتاں دی بنیاد تے کیتا جاویگا۔ سکیم کمیشن دے مطابق دیس وچ پنڈاں وچ ₹ 26 روزانہ اتے شہری کھیتر وچ ₹ 32 روزانہ خرچ کر سکن والے انسان نوں غریبی ریکھا دے ہیٹھاں نہیں منیا جا سکدا اے۔

سرکار دے اپنے نیشنل سینپل سروے آرگینائیزیشن بھارت دے پینڈو خطے وچ رہندے 60 فیصدی لوکاں دی روزانہ خرچ گنجائش ₹ 35 توں وی گھٹ اے۔ دس فیصدی تاں مساں ₹ 15 ہی خرچن دی گنجائش رکھدے ہن۔ ملک دی 70 فیصدی وسوں ₹ 20 توں وی گھٹ وچ 'گزارا' کرن لئی مجبور اے۔

بین القوامیت تے بے مہاری منڈی دی معیشت کارن متعلق جی خوراک دی اپلبدھتا وی گھٹدی جا رہی اے۔ سن 1991 وچ ایہہ 510 گرام ہندی سی جہڑی سال 2007 تک گھٹ کے 443 گرام اتے 2011 تک 400 گرام توں وی ہیٹھاں آ گئی۔

سرکاراں دی زمیواری

ہر شہری نوں رجویں ہی نہیں، غذائیت خوراک مہیا کرواؤنا سارے ملکاں دیاں سرکاراں لئی سبھ توں وڈی مسئلہ اے جہڑی ہر دن وکرال روپ دھار رہی اے۔ عالمی دی اک-چوتھائی توں ودھ وسوں خوراک دی زبردست تھڑ دی شکار اے۔ ہڑ، سوکے، معاشی مندواڑے، جیوک بالن دی ودھ رہی ورتوں، تیزی نال گھٹ رہے روزگار، ودھ رہی بے کاری، سنگڑ رہی طاقت، سماجی سرکھیا دے گھٹائے جا رہے خرچ اتے اناج بھنڈارن دوران اناج دی ودھ رہی بربادی نے عالمی دے بہتے ملکاں نوں بھکھمری کنڈھے لیا کھڑھا کیتا اے۔ اج 1.5 عرب توں ودھیرے لوک بھکھمری دا شکار ہن۔ ہر ورھے اس گنتی وچ چار کروڑ دا وادھا ہو رہا اے۔ ساڈے دیس وچ انّ سرکھیا دی کوئی وی صحیح انتظام، عوامی ونڈ نظام دے راہیں ہی قایم ہو سکدی اے۔ ضرورت صحیح انتظام دی اے، جو دیس دے ہریک پروار لئی ₹ 2 متعلق کلوگرام دی در نال 35 کلوگرام انّ مہیا کرایا جائے۔

کنا انّ دی ضرورت اے

انڈین کونسل فار میڈیکل رسرچ مطابق ہر بالغ جی نوں 14 کلو تے بچے نوں 7 کلو اناج ہر مہینے چاہیدا اے۔ پتی-بیوی تے دو بچیاں دے پروار لئی 28 تے پنج جیاں لئی گھٹو-گھٹو 35 کلو اتے ودھ جیاں دے پروار لئی 70 کلو اناج چاہیدا اے۔ اس توں علاوہ لون-مرچ مصالے، دال-سبزی تے پکاؤن لئی بالن دی وی لوڑ ہندی اے پر ایہہ بلّ محض انّ اوہ وی 25 کلو دین لئی پابند اے۔ دو توں ودھ بچیاں والے پریواراں نوں اس توں باہر رکھیا گیا۔ اس سکیم دی نربھرتا عوامی ونڈ نظام تحت کھولھے پنج لکھ دے قریب ڈپوآں اُتے ہی اے۔