فقیر

فقیر دا لفظ عربی دے فقر توں نکلیا اے جسدے معنی ضرورت مند اتے متھاج دے ہن۔

لغت پکھ توں

فقیر عربی لغت وچ اس شخص نوں کہندے ہن جسدی ریڑھ ہڈی ٹٹی ہوئی ہووے جاں ایہہ افکر توں ہن جسدے معنی ٹوئے دے ہن اتے اس توں فقیر ہر اس ٹوئے نوں کہندے ہن جس وچ مینہہ دا پانی جماں ہو جاندا اے۔ کجھ دا کہنا اے کہ اتھے الفکیر اک کھوہ دا نام اے۔

اسلام وچ صوفی سنتاں نوں اس لئی فقیر کیہا جاندا سی کیونکہ اوہ غریبی اتے دکھ بھریا جیون جؤندے ہوئے درویش دے روپ وچ عام لوکاں دی بہتری دی دعا منگن اتے اسدے زریعہ راہیں اسلام دے پرچار کرن دا کم وچکار مشرق اتے دکھن ایشیا وچ کریا کردے سن۔

اگے چلکے ایہہ شبد پنجابی ،اردو، بنگالی اتے ہندی بولی وچ وی پرچلن وچ آ گیا اتے اسدا شبدی مطلب بھکھاری جاں بھچھیا منگ کے گزارا کرن والا ہو گیا۔ جس طرحاں ہندواں وچ مالک، یوگی اتے بدھ مت وچ بھکھو(بھکشو) نوں سماجی حثیت حاصل سی اسے پرکار مسلماناں وچ وی فقیراں نوں اوہی درجہ دتا جان لگا۔

ہندوستان وچ فقیراں دی مسلمان برادری وچ چنگی خاصی گنتی اے۔