ستوارا (شعری صنف)
ستوارا، پنجابی شاعری دی اک صنف اے۔ ستوارے دی بنیاد ستوارے دے سَتّ دن نیں۔ ستّاں دِناں دے مطابق شعری رچنا کیتی جان٘دی اے۔ ستوارے دا ہَر بَند خاص دن ناݪ شُرُوع ہُندا اے۔ بُلھے شاہ سمیت بہت سارے نامور پنجابی شاعراں نے ستوارے لِکھے نیں۔ گرو گرنتھ صاحب وچ ستوارے نُوں وار ست لِکھیا گیا اے۔
چھنچھروار
چھنچھروار اتاولے، ویکھ سجݨ دی سُو
اساں مڑ گھر فیر نہ آوݨا، جو ہوئی ہوگ سو ہُو
واہ واہ چھنچھروار وہیلے، دُکھ سجݨ دے مَیں وَل پیلّے
ڈھون٘ڈاں اوجھڑ جنگل بیلے، اوہڑا رین کولڑے ویلّے
بِرہوں گھیریاں
گھڑی تان٘گھ تُساڈِیاں تان٘گھاں، راتیں سُتڑے شیر الان٘گھاں
اُچی چڑھ کے کُوکاں چان٘گھاں، سِینے اندر رڑکݨ سان٘گاں
پیارے تیریاں
ایتوار
ایتوار سنیت ہے، جو جو قدم دھرے
اوہ وی عاشق نہ کہو، سر دیندا عُذر کرے
ایت ایتوار بھائت، وچوں جائے ہِجر دی ساعت
میرے دَکھ دی سُݨو حکایت، آ عنایت کرے ہدایت
تاں مَیں تاریاں
تیری یاری جہی نہ یاری، تیرے پکڑ وچھوڑے ماری
عِشق تُساڈا قیامت ساری، تاں مَیں ہوئیاں دیدݨ بھاری
کر کچھ کاریاں
سوموار
بُلھا روز سوموار دے، کیا چل چل کرے پکار
اگے لَکھ کروڑ سہیلیاں، مَیں کِس دی پاݨی ہار
مَیں دُکھیاری دُکھ سوار، روݨا اکھیاں دا روزگار
میری خبر نہ لَین٘دا یار، ہُݨ میں جاتاں مردے ہار
موئیاں نُوں ماردا
میری اوسے ناݪ لڑائی، جِس نے مینُوں برچھی لائی
سِینے اندر بھاہ بھڑکائی، کٹّ کٹّ کھائے بِرہوں قصائی
پچھایا یار دا
منگݪوار
منگݪ مَیں گل پاݨی آ گیا، لباں تے آوݨہار
مَیں گُھمݨ گھیراں گھیریاں، اوہ ویکھے کھلا کنار
منگݪ بندیوان دِلاں دے، چھٹے شوہ دریاواں پان٘دے
کپڑ کڑک دوپہریں کھان٘دے، ول ول غوطیاں دے مُون٘ھ آن٘دے
مارے یار دے
کنڈھے ویکھے کھلا تماشا، ساڈی مرگ اوہناں دا ہاسا
دل میرے وچّ آیا سو آسا، ویکھاں دیسی کدوں دلاسا
ناݪ پیار دے
بُدھوار
بُدھ سُدھ رہی محبُوب دی، سُدھ اپݨی رہی نہ ہور
میں بلہاری اوس دے، جو کِھچدا میری ڈور
بُدھ سُدھ آ گیا بُدھوار، میری خبر نہ لئے دِلدار
سُکھ دُکھاں توں گھتّاں وار، دُکھاں آݨ مݪایا یار
پیارے تاریاں
پیارے چلن نہ دیساں چلیا، لَے کے ناݪ زُلف دے وݪیا
جاں اوہ چلیا تاں میں وݪیا، تاں مَیں رَکھساں دل وچ رݪیا
لیساں واریاں
جُمعرات
جُمعرات سہاوݨی، دُکھ درد نہ آہاں پاپ
اوہ جامہ ساڈا پہن کے، آیا تماشے آپ
اگوں آ گئی جمرات، شرابوں گاگر مِݪی برات
لَگّ گیا مست پیالہ ہات، مینُوں بُھلّ گئی ذات صفات
دیوانی ہو رہی
ایسی زحمت لوک نہ پاوݨ، مُلاں گھوݪ تعویز پلاوݨ
پڑھن عزیمت جنّ بلاوݨ، سئِیاں شاہ مدار کھڈاوݨ
مَیں چُپّ ہو رہی
جُمعہ
روز جُمعے دے بخشیاں، مَیں جہیاں اؤگݨہار
فیر اوہ کیوں نہ بخشسی، جیہڑی پنج مقیم گزار
جُمعے دی ہورو ہور بہار، ہُݨ مَیں جاتا صحِیح ستار
بی بی بان٘دی بیڑا پار، سر تے قدم دھرین٘دا یار
سہاگݨ ہو رہی
عاشق ہو ہو گلّاں دسیں، چھوڑ معشُوقاں کنے وَلّ نسیں
بُلھا شوہ اساڈے وسیں، نِت اُٹھ کھیڈیں ناݪے ہسیں
گل لگّ سو رہی
جُمعے دی ہورو ہور بہار
سودھوجُمعے دی ہورو ہور بہار
جُمعے دی ہورو ہور بہار
پیر اساں نُوں پیڑاں لائیاں، من٘گݪ مول نہ سُرتاں آئیاں
عِشق چھنچھر گھوݪ گھمائیاں، بُدھ سُدھ لَین٘دا نہِیوں یار
جُمعے دی ہورو ہور بہار
پیر وار روضے تے جاواں، سَبھ پَیغمبر پِیر مناواں
جَد پیا دا درشن پاواں، کردی ہار سن٘گار
جُمعے دی ہورو ہور بہار
منطق معنے پڑھاں نہ اصلاں، واجب فرض نہ سُنت نفلاں
کَم کِس آئیاں شرع دِیاں عقلاں، کچھ نہیں باجھوں دیدار
جُمعے دی ہورو ہور بہار
شاہ عنایت شوہ اساڈا، دین دنیا مقبول اساڈا
کھتی مین٘ڈھی دست پران٘دا، پِھراں اجاڑ اجاڑ
جُمعے دی ہورو ہور بہار
بھلی ہیر سلیٹی مردی، بولے ماہی ماہی کردی
کوئی نہ مِݪدا دل دا دردی، مَیں مِݪساں ران٘جھݨ یار
جُمعے دی ہورو ہور بہار
بُلھا بُھلیا نماز دگانہ، جَد دا سُݨیاں تان ترانہ
عقل کہے مَیں ذرا نہ ماناں، عِشق کوکین٘دا تارو تار
جُمعے دی ہورو ہور بہار