عفریت

عفریت۔ دیو۔ قوی ہیکل ۔ مڈے جُسّے والا۔ (عربی: عفريت جمع عربی: عفاريت) قرآن چ سورہ النمل دی آیت نمبر39 چ حضرت سلیمان علیہ السلام دے دربار چ اک جن دے ناں لئی ورتیا گیا۔ عِفْرِيْتٌ‘‘ دا مادہ ’’ اَلْعَفَرُ‘‘ اے، جس دا معنی مٹی اے۔ تفسیر مراغی چ اے :اَلْعِفْرِیْتُ مِنَ الْبَشَرِ : اَلْخَبِیْثُ الْمَاکِرُ الَّذِيْ یُعَفِّرُ أَقْرَانَہُ اوہ خبیث مکار جو اپنے مقابل لوکاں نوں مٹی اتے ڈیگ دے۔‘‘ مراد جو طاقت ور ہوئے تے شریر ہوئے۔ اس دیودا ناںوہب نے لوذی‘ بعض لوکاں نے ذکوان تے بعض نے صخر جنی کہیا اے۔ ایہ دیو اک پہاڑی دی طرح سی بقدر حدنگاہ اس دا اک قدم پیندا سی۔

وانی علیہ لقوی امین . تے یقیناً میں اس نوں لیاون اتےطاقت رکھدا واں (تے) امانت دار واں۔