"<span lang="ur">بلھے شاہ</span>[[ گٹھ:مضامین جنہاں وچ اردو بولی دا متن شامل اے ]]" دیاں دہرائیاں وچ وکھراپا

مدرسے دے عمل نے اوہناں دی تسلی نہ کیتی تے اوہ اُکھڑ گئے تے کہندے ہن جو کجھ دیر مجذوب رہے ۔ جیہدا مطلب ایہہ ہے جو اوہناں نوں سکھے علم راہیں اپنے مڈھلے انسانی مسئلیاں دا حل نہ لبھا تے اوہ مدرسے دی سکھائی شرعی پدھر دی حیاتی نوں چھڈ کے مست ملنگ ہو گئے تے تھاں تھاں تے پھردے پھراندے رہے۔کہاوت ہے جو اوہناں ویلیاں وچ ہی اوہ گورداسپور ول نکل گئے تے اوہناں اک واری جوش وچ کہہ دتا ''میں اللہ '' تے شریعت دے رکھوالے اوہناں نوں پھڑ کے دربار فاضلیہ دے شیخ فاضل الدین کول لے گئے جنہاں دا اوس ویلے اوتھے فتوی چلدا سی۔ اوہناں بلھے شاہ نوں بچاون لئی کہیا جو ایہہ ٹھیک کہندا اے ایہہ اجے الھا اے تے آکھیا جو ایہنوں شاہ عنایت کول جاکے پک کے آوے۔

 

کہندے نیں جو شاہ عنایت ایس گل توں رنج ہو گئے تے اوہناں بلھے شاہ ہوراں نال ملنا جلناں بند کر دتا۔ کہندے نیں جو بلھے شاہ ہوریں گوالیار گئے تے شطاری بزرگ قطب الدین نے سفنے وچ اوہناں نوں کہیا جو نال ہی راگی تان سین دی قبر دی بیری دے ڈھائی پتے کھاون۔ اوہناں ایہو ای کیتا تے اوہناں اتے راگ دا چانن ہو گیا۔ پھیر ایہہ وی کہیا جاندا اے جو اوہ اک ناچی مرادی بےگم دے ڈیرے تے جا کے ناچ سکھدے رہے۔ تے اک دن قوالاں نال ناچی دے بھیس وچ نچدے نچدے اپنے مرشد دے سامنے آئے تے مرشد نوں منا لیا۔

 

ایہناں کہانیاں وچ کناں اک سچ ہے ایہدے بارے کجھ کہیا نہیں جا سکدا۔وچار جوگ گل ایہہ ہے جو شاہ عنائت اینے جانی جان سن تے اوہ اپنے اینے نیڑے دے بندے بارے کسے دی چغلی وچ کیویں آگئے؟ اوس ویلے دی اتھل پتھل نوں ویکھ کے ایہہ ہو سکدا ہے جو دوہاں وچ کسے سیاسی گل تے پاڑ پے گیا ہووے۔ وچار دھارا دے استادیاں گرو تے شاگرد یاں چیلے وچ ایس طراں دا پاڑ پے جانا کوئی انہونی گل نہیں۔

 

 

اوہناں دی حیاتی بارے لکھن والے ایہہ نہیں دسدے جو اوہناں شاعری کدوں لکھنی شروع کیتی پر اوہناں دی شاعری دا رنگ دسدا ہے جو ایہہ اوہناں شریعت دے راہ نوں ردن توں مگروں شروع کیتی ۔ ایہدے اشارے تھاں تھاں تے ملدے ہن ''علموں بس کریں او یار'' ''اک نقطے وچ گل مکدی ہے'' تے ہور کئی کافیاں ایس پکھ تے اوہناں کہیاں۔سگوں لگدا ہے جو اوہناں دی شاعری سچے ڈھلے (organized) مذہب دی نفی دے عمل وچوں جمی۔